από φόρους, οι οποίοι, ελάχιστα, επηρεάζονται από το σύνολο των αμέσων φόρων, που προκύπτουν από τις Δηλώσεις των φορολογουμένων. Αλλά και από το σύνολο των αμέσων φόρων ελάχιστα εισπράττει η Εφορία. Πρώτον, διότι μέγα μέρος από αυτούς αφορά στους Υπαλλήλους του Δημοσίου και στους Συνταξιούχους, των οποίων οι φόροι παρακρατούνται στην πηγή και δεύτερον, διότι από τους υπόλοιπους φόρους μόνον λίγους εισπράττουν, αφού υπάρχουνε φοροφυγάδες.
Οι Εφοριακοί στοιχίζουν περισσότερο από όσα εισπράττουν, ενώ,συγχρόνως, παίρνουν τους μεγαλύτερους μισθούς. Παράνοια.
Το σύνολο, λοιπόν, των εξόδων για την συντήρηση των Εφοριών και των Τα-μείων είναι, σαφέστατα, μεγαλύτερο από το σύνολο των αμέσων φόρων, που εισ-πράττουν.
Οι Εφορίες αποτελούν γάγγραινα για την ανάπτυξη. Χιλιάδες παραγωγικά μέλη της Κοινωνίας, με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, αποφεύγουν κάθε δραστηριότητα, γιατί, αφού έχουν όλα τους τα καλά, δεν διακινδυνεύουν να μπουν σε περιπέτειες αντιμετωπίζοντας τους κινδύνους των επιχειρήσεων και τον βραχνά της Εφορίας με τα πρόστιμά της, την γραφειοκρατία της και το χαρτοβασίλειό της.
Έτσι, δραστήριοι άνθρωποι, παραγωγικοί και με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, μετατρέπονται σε ανέργους και συγχρόνως χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας, που θα προέκυπταν, αν αφήνονταν ελεύθεροι να δράσουν.
Επί τέλους, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να καταλάβουν ότι εχθρός τους δεν είναι οι εργοδότες, αλλά το …Κράτος.
Τελικά, τί χρειάζεται η Εφορία;
Μήπως χρειάζεται για το ύπουλο φακέλωμα όλων των πολιτών; Μήπως χρειά-ζεται, με τους άπειρους και συνεχώς μεταβαλλόμενους κώδικές της και τις δυσβά-στακτες και εξεζητημένες απαιτήσεις της, για να έχει αλυσοδεμένους και, εν δυνά-μει, παραβάτες όλους τους πολίτες, ώστε, όποτε κάποιος από αυτούς γίνει ή θεωρη-θεί επικίνδυνος ή ανεπιθύμητος για το Σύστημα, να μπορεί, με άνωθεν εντολή, να τον εξουδετερώσει, να τον εξουθενώσει, να τον συντρίψει; Ας μην ξεχνάμε δε ότι τον διαβόητο γκάνγκστερ Αλ Καπόνε τον βάλανε στην φυλακή για φορολογική παράβαση.
Μήπως χρειάζεται για να είναι σίγουροι οι Μεγαλοεπιχειρηματίες και οι Μεγαλο-καρχαρίες, ότι οι «από κάτω» τους δεν θα τους κλέψουν, αφού, μπερδεμένοι στα γρανάζια της, στο χαρτοβασίλειό της και στην υποχρεωτική καταγραφή των πάντων, δεν θα έχουν τέτοιες δυνατότητες;
Και όσο οι αδηφάγοι Μεγαλοεπιχειρηματίες και Μεγαλοκαρχαρίες επεκτείνονται σε πολλές χώρες και με πολλές «αλυσίδες», τόσο θα ήτανε εύκολο οι από κάτω, ανε-ξέλεγκτοι, να κλέβουνε το «αφεντικό». Έτσι, αυτοί οι «Μεγάλοι», αντί να ψάξουν να βρούν τρόπο για να μην κινδυνεύουν από κλοπές, φρόντισαν και επέβαλαν στις Κυ-βερνήσεις παγκοσμίως, να στήσουν ένα πολυέξοδο μηχανισμό προστασίας των Με-γαλοκαρχαριών, τον οποίο πληρώνουμε εμείς τα κορόϊδα ενώ, συγχρόνως, μας έχει εμπλέξει στα γρανάζια του, μας ταλαιπωρεί και μας κάνει να ζούμε με μια μόνιμη αγωνία, που υποσκάπτει την ηρεμία μας και την Υγεία μας.
Για μένα, αυτός είναι ο πρωταρχικός λόγος ύπαρξης της Εφορίας. Άποψή μου.
Ένας ακόμη λόγος ύπαρξης της Εφορίας, ίσως είναι και ο εξής: Με την ύπαρξη της Εφορίας δημιουργούνται φοροφυγάδες. Έτσι, δημιουργείται ένα ωραίο άλλοθι για τους Κυβερνήτες, όταν αυτοί «εξαφανίζουν» τα χρήματα και δημιουργηθούν ελλείμματα. Διατυμπανίζουν ότι, τάχα, για τα ελλείμματα φταίει η φοροδιαφυγή και προτείνουν, για χιλιοστή φορά, τρόπους «πάταξής» της.
Μήπως, μήπως, μήπως...;
Το σίγουρο, βέβαια, είναι ότι η Εφορία δεν βοηθάει στην ανάπτυξη και για τον λόγο ότι μετατρέπει χιλιάδες υπαλλήλους της, που θα μπορούσαν να κάνουν κάποια παραγωγική εργασία, σε ζημιογόνους γραφειοκράτες, που στοιχίζουν περισσότερα από όσα εισπράττουν.
Και βέβαια δεν βοηθάει στην είσπραξη χρημάτων υπέρ του Κράτους.
Άλλωστε, με τους εμμέσους φόρους όλα τα χρήματα του Λαού καταλήγουν στο Κράτος.
Ας παρακολουθήσουμε ένα συλλογισμό.
Κάποιος έχει 100 ευρώ. Πηγαίνει και αγοράζει ένα πράγμα, που κάνει 100 ευρώ. Αν ο Φ.Π.Α. είναι, ας πούμε 20%, ο πωλητής κρατάει 80 ευρώ και αποδίδει στο Κράτος 20 ευρώ. Με τα 80 ευρώ, που του απέμειναν, ο πωλητής, αγοράζει από τον προμηθευτή του κάτι, που στοιχίζει 80 ευρώ. Ο προμηθευτής, με την σειρά του, θα κρατήσει 64 ευρώ και τα 16 ευρώ θα τα αποδώσει στο Κράτος. Αν αυτός, τώρα, πάει και αγοράσει κάτι, που στοιχίζει 64 ευρώ, ο νέος πωλητής θα κρατήσει περίπου 51 ευρώ και θα αποδώσει στο Κράτος περίπου 13 ευρώ. Με μερικές ακόμη τέτοιες συν-αλλαγές, ολόκληρο το αρχικό ποσό των 100 ευρώ, θα καταλήξει στο Κράτος.
Το πρόβλημα του Κράτους, επομένως, είναι ένα: Οι άνθρωποι, που περνάει από τα χέρια τους ο εκάστοτε Φ.Π.Α., θα πρέπει να τον αποδίδουν στο Κράτος. Όμως, οι «Πολιτικοί» που εκπροσωπούν το Κράτος, για να είναι συνεπείς προς τις εντολές των Μεγαλοκαρχαριών, έχουν τον Λαό, συνεχώς, στην πείνα. Έτσι οι «υπόχρεοι», λόγω ανέχειας, αψηφούν τις κυρώσεις και δεν αποδίδουν τον Φ.Π.Α. Και όσο, οι άσχετοι, αυξάνουν τον Φ.Π.Α., τόσο περισσότερο φτωχαίνουν τον Λαό. Έτσι το Κράτος εισπράττει όλο και λιγότερα, ιδίως αν είναι ένα Κράτος που δεν προσφέρει και τίποτε στον Πολίτη και αυτός το «εκδικείται». Ένας μόνο τρόπος υπάρχει, για να εισπραχθεί άμεσα και στο σύνολό του ο Φ.Π.Α. Ο τρόπος αυτός δεν είναι ούτε οι φοροκάρτες, ούτε άλλες τέτοιες αηδίες, που θα οδηγήσουν σε πωλήσεις χωρίς απόδειξη, ούτε οι εξοντωτικές κυρώσεις, ούτε τα παρακάλια κλπ. κλπ.
Ο ένας και μοναδικός τρόπος είναι: Όλες οι συναλλαγές να γίνονται με ηλεκ-τρονικό χρήμα, μέσω συστημάτων ON LINE.
Μόνο αν θα καταργηθεί το ζωντανό χρήμα και υπάρχει ένα μοναδικό πλαστικό- ηλεκτρονικό χρήμα και οι συναλλαγές θα γίνονται μέσω ηλεκτρονικών συστημάτων, θα εισπράττεται όλος ο Φ.Π.Α., διότι, απλούστατα, θα παρακρατείται στην πηγή. Μάλιστα, θα μπορεί να ελαττωθεί, εντυπωσιακά, στο 8-10%, αφού θα εισπράττεται το σύνολό του.
Αυτή η λύση, όμως, έχει ένα πάρα πολύ μεγάλο ρίσκο. Ενδέχεται να αρχίσουν να κυκλοφορούν τρισεκατομμύρια ηλεκτρονικά λεφτά και θα χάσουν οι πάντες και τα αυγά και τα πασχάλια.
Εν πάση περιπτώσει, αυτοί που πληρώνονται αδρά για τα λίγα, που κάνουν, ας ψάξουν να βρούνε λύση. Κι αν δεν μπορούν ας φύγουν να έλθουν άλλοι, προφανώς όχι τα παιδιά τους, μήπως, αυτοί οι άλλοι, βρούνε τρόπο, σίγουρο, ώστε τα χρήματα να καταλήγουν στο Κράτος.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα παραπάνω είτε ο Φ.Π.Α. είναι 10%, είτε είναι 20% ή ο,τιδήποτε άλλο, όλα τα χρήματα, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξουν στο Κράτος. Ο μεγαλύτερος Φ.Π.Α. δεν έχει καμμία ουσιαστική διαφορά από τον μικρότερο, αφού, μαθηματικά, όλα τα χρήματα θα καταλήξουν στο Κράτος.
Απλά, ο μεγαλύτερος Φ.Π.Α. βοηθάει, να πάνε τα χρήματα γρηγορότερα στο Κράτος. Είμαστε καταδικασμένοι; Ο μόνος τρόπος, για να γλιτώσουμε, είναι να μην ξοδεύουμε χρήματα. Αλλά, έτσι, είναι, σαν να μην έχουμε χρήματα.
Ή έτσι ή αλλιώς, θα πιαστούμε κορόϊδα. Μήπως, η καλλίτερη λύση είναι να εί-μαστε... φτωχοί; Μήπως, οι στίχοι μου «ΗΘΕΛΑ ΝΑΜΟΥΝΑ ΦΤΩΧΟΣ» πρέπει να είναι ο... ύμνος μας;
(Συνημμένο: "ΗΘΕΛΑ ΝΑΜΟΥΝΑ .... ΦΤΩΧΟΣ")
Μιας και μπλέξαμε με όλα αυτά, ας πω δύο λόγια ακόμα για την Εφορία, για να υπάρχει, έστω και περιληπτικά, κάποια πιο πειστική τεκμηρίωση για την άποψή μου.
Είναι βέβαιο ότι η Άμεση φορολογία δημιουργεί πολλαπλή ζημιά, κακώς υπάρχει και κακώς υπάρχουν Εφορίες. Όμως, εξήγησα για ποιους λόγους υπάρχουν. Μια, ακόμα, ζημιά, που κάνουν, είναι η μόνιμη αγωνία, και δυσανεξία, που δημιουργούν στους φορολογημένους. Θα έλεγα επιγραμματικά ότι «η Εφορία κλέβει από τους φορολογούμενους την ευφορία». Με όλα αυτά οι φορολογούμενοι έχουν μια διαρ-κώς βαλλόμενη Ψυχολογική κατάσταση, που οδηγεί σε ασθένειες και σε μαρασμό των Ασφαλιστικών τους Ταμείων.
Εν πάση περιπτώσει, αυτοί, που κυβερνάνε, θέλουνε Άμεση φορολογία. Γιατί, τουλάχιστον, δεν την κάνουνε ποιο δίκαιη; Πρώτ’ απ’ όλα θα πρέπει να υπάρχουν σταθεροί συντελεστές που να μην αλλάζουν κάθε …εβδομάδα. Θα πρέπει να υπάρ-χουν τιμαριθμικές αναπροσαρμογές με βάση τους αληθινούς τιμαρίθμους. Θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν ο βαθμός ευκολίας αποκτήσεως τους εισοδήματος. Θα πρέ-πει να υπάρχει πλαφόν στα κέρδη. Θα πρέπει να μας εξηγήσουν, επίσης, για ποιο λό-γο πληρώνουμε φόρους. Αυτό δεν μας το έχουν εξηγήσει ποτέ. Αλήθεια, γιατί πλη-ρώνουμε φόρους; Θα εκφράσω την ταπεινή μου άποψη.
Όταν κάνουμε μια δουλειά έχουμε, θέλουμε δεν θέλουμε, «συνέταιρο» το Κρά-τος. Λέει το Κράτος: «Κύριε κάνεις μια δουλειά και κερδίζεις, αλλά όταν δουλεύεις και κερδίζεις χρησιμοποιείς την κρατική υποδομή (δρόμους, τηλεπικοινωνίες, Υπηρεσίες κλπ.). Επομένως από τα κέρδη πρέπει να δίνεις κάτι και σε εμένα, το Κράτος». Λογικό ακούγεται. Όμως, μέρος της Υποδομής, το έχουμε πληρώσει εμείς και επί πλέον η σχέση μας με τον «Συνέταιρο» είναι λεόντεια, άρα ανήθικη, εις βά-ρος μας, αφού ο πονηρός «Συνέταιρος» μετέχει μόνο στα κέρδη!
Με αυτή την λογική, που είναι αρκετά διεστραμμένη υπέρ του «συνέταιρου», για-τί πληρώνουν φόρο οι Δημόσιοι υπάλληλοι; Ποιά δουλειά κάνουν και κερδίζουν, για να δώσουν μερίδιο στον «Συνέταιρο»; Βέβαια αυτός ο φόρος, που πληρώνουν είναι πλασματικός, ανύπαρκτος. Το κράτος λέει; «Θα σου έδινα, 100 αλλά πάρε 80, γιατί σου κρατάω τον φόρο». Τρίχες κατσαρές. Το Κράτος τα λέει αυτά, για να δείξει στους υπόλοιπους παραγωγικούς πολίτες ότι υπάρχουν «έντιμοι» φορολογούμενοι, ώστε να φιλοτιμηθούν κι αυτοί και να είναι συνεπείς.
Γιατί πληρώνουν φόρο οι Συνταξιούχοι; Η μεγαλύτερη κλοπή, παγκοσμίως, εί-ναι η φορολογία των Συνταξιούχων.
Πρώτον, οι Συνταξιούχοι δεν κάνουν δουλειά, για να δώσουν μερίδιο από τα κέρ-δη στον «Συνέταιρο».
Δεύτερον και κυριώτερο, οι Συνταξιούχοι με τις συντάξεις τους παίρνουν τα δικά τους χρήματα, που είχαν δώσει για φύλλαξη και διαφύλλαξη στα Ταμεία τους, όλα εκείνα τα χρόνια, που εργαζόντουσαν. Έδιναν, έδιναν και ανταποδοτικά παίρνουν κάθε μήνα ένα ποσό, από τα δικά τους χρήματα, η δε σχέση αυτή δεν έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, άρα είναι αιώνια. Έλα, που αργά ή γρήγορα, οι Συνταξιούχοι αφήνουν τον μάταιο ετούτο κόσμο και τα Ταμεία γλυτώνουν τα πα-ραπέρα.
Με ποια λογική, ας μας εξηγήσουν, με ποια λογική, παγκοσμίως, οι Συνταξιούχοι πληρώνουν φόρους, ιδίως αν στην δημιουργία του Κεφαλαίου, που δημιουργήθηκε για την σύνταξη δεν συμμετείχε το Κράτος;
Δεν χρειάζεται λοιπόν Εφορία. Και όσο υπάρχει ας είναι, κάπως, δίκαιη.
Όταν είμαστε υπόδουλοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία πληρώναμε στον «Κα-τακτητή» την «δεκάτη», ένα φόρο, που ήτανε το 10% του εισοδήματός μας. Σήμερα, είμαστε «ελεύθεροι» και αν σκεφθούμε αμέσους και εμμέσους φόρους, τσιγάρα, διόδια, βενζίνες, χαρτόσημα, παράβολα κλπ. κλπ. πληρώνουμε όχι την «δεκάτη» αλ-λά την …«εβδομηκοστή»!!
Δηλαδή, τί πρέπει, να παρακαλάμε να μας καταλάβει η …Τουρκία, μπας και δούμε καμμιάν άσπρη μέρα;
Ας δούμε, τώρα, την ιστορία ενός «ταλαίπωρου», όμως, άξιου παραγωγικού και έξυπνου πολίτη, για να καταλάβουμε πόσο ατελέσφορη, αντιπαραγωγική και ηλίθια είναι η Εφορία.
Αυτός, λοιπόν, ο ταλαίπωρος προσπαθεί χρόνια, ξοδεύοντας μυαλό και χρήμα να εφεύρει ένα χρησιμότατο για όλους «κατασκεύασμα». Τελικά, τα καταφέρνει. Στήνει μία βιομηχανία, δίνει δουλειά σε πολλούς ανέργους, που, μέχρι πρό τινος, τους συ-ντηρούσε το Κράτος και η επινόηση του, το «κατασκεύασμα», είναι έτοιμο να κατα-κλύσει τις αγορές.
Αμέσως, πουλάει ένα εκατομμύριο τεμάχια προς 100€ το καθένα.
Το Κράτος, τώρα, κερδίζει τον Φ.Π.Α. (ας πούμε 20%) από την πώληση του «κα-τασκευάσματος», 1.000.000 x 100 x 20% = 20.000.000€. Κερδίζει από τον Φ.Π.Α. της κατανάλωσης του μισθού των ήδη εργαζομένων υπαλλήλων του εργοστασίου, που λίγο πριν όχι μόνο δεν κέρδιζε τίποτα από αυτούς, αλλά τους επιδοτούσε και με επίδομα ανεργίας. Κερδίζει, επιπλέον, σε συνάλλαγμα, τόσο απαραίτητο, από τις ε-ξαγωγές του «κατασκευάσματος».
Και μετά απ’ όλα αυτά, έρχεται η Εφορία και λέει στον εφευρέτη, τον παραγωγό, τον δημιουργό: «Φίλε, έκανες πωλήσεις 100.000.000€, μείον τον Φ.Π.Α. και εισέ-πραξες 80.000.000€. Τα κέρδη σου είναι 40.000.000€. Πλήρωσε 50% φόρο, δηλαδή δώσε 20.000.000€.»
Βρε αχάριστοι, αν αυτός ο άνθρωπος δεν έκανε απολύτως τίποτα και καθότανε και ξυνότανε, δεν θα του ζητούσατε τίποτα. Τώρα, που κουράστηκε, ταλαιπωρήθηκε, σας έδωσε τόσα καλά και έκανε πιο εύκολη τη ζωή των συνανθρώπων του με το «κατασκεύασμά» του, εσείς τον τιμωρείτε;
Ο άνθρωπος τρελλάθηκε. Αισθάνθηκε ότι του βάζουν πρόστιμο, επειδή έκανε τόσα καλά στο Κράτος. Έτσι αποφάσισε, αφού έχει να φάει, να μην κάνει πλέον τίποτα, γιατί δεν του αρέσει να ταΐζει ηλιθίους και νταβατζήδες.
Το παράδειγμά του μιμήθηκαν και πάρα πολλοί άλλοι παραγωγικοί άνθρωποι, που και αυτοί, αφού έχουν να φάνε, δεν κάνουν τίποτα, μετατρέπονται σε «τοκιστές και σουλατσαδόρους», οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται και το Κράτος χάνει και τον Φ.Π.Α. από την κατανάλωση των μισθών αυτών, που θα εργαζόντουσαν στις δου-λειές των παραγωγικών ανθρώπων και, από πάνω, πληρώνει και επιδόματα ανεργίας.
Έτσι, το Κράτος χάνει, χάνει, χάνει, δημιουργεί ελλείμματα, δανείζεται και ξανα-δανείζεται, τα τοκοχρεωλύσια γίνονται βδέλλες και τα κοράκια και οι γύπες ενσκή-πτουν. Όπως βλέπουμε, η εφορία δεν είναι μόνο εχθρός των πολιτών, αλλά και εχ-θρός του ίδιου του Κράτους.
Απόσπασμα από τη δεύτερη έκδοση του βιβλίου μου "Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΗΣ"
