Είναι παράξενη πολύ η ιστορία με τις αποδοκιμασίες πολιτικών προσώπων, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας, ακόμη και στο εξωτερικό.
Το «καλογυμνασμένο» ελληνικό τηλεοπτικό μάτι, εξάλλου, είχε συνηθίσει στο νοθευμένο σκηνικό των πλατό, είχε απολαύσει τα αψεγάδιαστα σκηνοθετικά πλάνα των μεγάλων κομματικών συγκεντρώσεων.
Φυσικά και υπήρχαν όλα αυτά. Μέρος ενός πανελλήνιου τελετουργικού ήταν και οι εκδηλώσεις «σεβασμού» και η ανοχή στην πληθωρικότητα. Επιρρεπείς οι περισσότεροι στο «δήθεν» συμμετείχαμε, έστω και με την ανοχή μας. Εθισμένοι στις εικόνες αποθέωσης, στις αγκαλιές, τις χειραψίες και τα χειροφιλήματα.
Και τώρα τι; Βρεθήκαμε ξαφνικά σε προεπαναστατική περίοδο; Πολίτες κυνηγούν πολιτευτές, αποδοκιμασίες σε κάθε δημόσια εκδήλωση, «συμβολικές κρεμάλες» στις συγκεντρώσεις. Κι όχι μόνο.
Καθημερινά δεκάδες συλλήψεις πολιτών που χρωστούν στο δημόσιο. Στη δημοσιότητα οι λίστες «μεγαλοοφειλετών». Το βαλιτσάκι της ΕΥΠ «ξεβρωμίζει» το ποδόσφαιρο, εξαρθρώνει «μαφίες» στη Θεσσαλονίκη.
Κινήματα μη ανοχής. «Δεν Πληρώνω» και μετά «Σπίθα». Μέτωπα λαϊκά – μέτωπα «πατριωτικά». «Η Αριστερά ενισχύεται – ο δικομματισμός καταρρέει». «Κανείς μόνος ενάντια στην κρίση»...
Μα είναι αυτές οι δεύτερες, οι «υπόγειες» σκέψεις που σε κρατούν μαγκωμένο. Δε σε αφήνουν να χαρείς. Είναι ο φόβος της επιστροφής, της επανάκαμψης της μετριότητας.
Ξέρεις πως ο στόχος τους είναι η απόκρουση των αντιδράσεων, η αποτροπή της ανατροπής του σκηνικού. «Ανακαίνιση» είναι η λέξη που περιγράφει με ακρίβεια τα σχέδια τους.
Αυτό που έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη ο τόπος, είναι ένα κίνημα που δε θα επιστρέψει τα πισωγυρίσματα. Ένα νέο μοντέλο επαγρύπνησης που θα σβήσει από τον χάρτη τη χώρα των Λωτοφάγων. Μια κόκκινη φωτεινή γραμμή που θα «μαρκάρει» επιδεικτικά τα λάθη του παρελθόντος - δε θα τα μουτζουρώσει απλώς. Ένα νέο κίνημα του «Δεν ξεχνώ».
Για να μην ξεχάσουμε ποτέ τους πολιτικούς που βούτηξαν ολόκληροι στο μέλι. τα ρουσφέτια, τις μίζες και τα «τζάκια». Να μην ξεχάσουμε όσους «τα έφαγαν» κι όσους το επιχείρησαν. Την απληστία, τις προχειρότητες, και τις σπατάλες. Αυτούς που τα έλεγαν κι αυτούς που προτίμησαν τη βολή τους.
Αλλά να μην ξεχάσουμε κι αυτούς που μας διόρισαν, τα «δικά μας παιδιά». Το δικό μας, μικρό – μα υπαρκτό, μερίδιο ευθύνης στην πορεία του τόπου.
Και φυσικά να μη ξεχάσουμε τα χρόνια που μας γύρισαν δεκαετίες πίσω κι εμείς παραμείναμε και παραμένουμε σιωπηλοί. Τα χρόνια που καλύπταμε τα μάτια και κλείναμε τα αυτιά. Κωφοί, μπροστά στην εκκωφαντική καταστροφή...
http://topontiki.gr/
