διεκδικητής ευκαιριών, ακόμη κι αν αυτές προκύπτουν στη βάση της δυστυχίας λαών και κοινωνιών. Το «ξερίζωμα» της Τράπεζας της Αγγλίας, πριν από περίπου 20 χρόνια, αλλά και η διαδρομή που ακολούθησε μέχρι και σήμερα, δεν αφήνουν περιθώρια για την εκ των έσω εικόνα που φαίνεται να έχει ο Τζορτζ Σόρος αναφορικά με τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία. Τις οποίες και… τουλάχιστον εκμεταλλεύεται, αν δεν καθοδηγεί κιόλας.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, έχει εξαιρετική σημασία η δημόσια τοποθέτησή του αναφορικά με την τύχη του ευρώ, το ενδεχόμενο κατάρρευσης του κοινού νομίσματος, και φυσικά τις επιπτώσεις που θα είχε μια τέτοια εξέλιξη, όχι μονάχα για τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ευρύτερα για την παγκόσμια οικονομία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
«Αν κατέρρεε το κοινό νόμισμα της Ευρώπης, η εξέλιξη αυτή θα οδηγούσε στη διάλυση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάτι που θα ήταν καταστροφικό, όχι μόνο για την Ευρώπη, αλλά συνολικά για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι η σημερινή κρίση χρέους της ευρωζώνης είναι πιο βαθιά και σοβαρή, σε σχέση με εκείνη του 2008», τόνισε ο Τζορτζ Σόρος.
Για να προσθέσει ότι δεν αποκλείεται στο μέλλον, μερικές από τις χώρες της ευρωζώνης να χρειαστεί να λάβουν περισσότερα μέτρα λιτότητας, λόγω των ανισορροπιών μεταξύ των χωρών που δανείζουν, και εκείνων που δανείζονται.
Η πρόβλεψη του Τζορτζ Σόρος για το μέλλον του ευρώ, μοιάζει με χρησμό: Έχει ποντάρει στην κατάρρευση του κοινού νομίσματος της Ευρώπης, παρά τους κινδύνους που παραδέχεται ότι ενυπάρχουν για την παγκόσμια οικονομία; Άλλωστε, αν μπορείς να διαγνώσεις νωρίς έναν κίνδυνο, έχεις αντικειμενικά περισσότερες πιθανότητες να διαχειριστείς αποτελεσματικά την αποκλιμάκωση των συνεπειών του.
Ο Τζορτζ Σόρος προβλέπει ακόμη ουσιαστικά, ότι εφόσον το ευρώ δεν διαλυθεί, και μια χώρα με σοβαρά προβλήματα, όπως η Ελλάδα για παράδειγμα, καταφέρει να παραμείνει στην ευρωζώνη, η χώρα αυτή θα υποχρεωθεί σε λιτότητα διαρκείας για τα χρόνια που έρχονται.
Ίσως όμως τη μεγαλύτερη σημασία να την έχει η σύγκριση που κάνει ο Τζορτζ Σόρος ανάμεσα στην κρίση χρέους την οποία βιώνει η ευρωζώνη σήμερα, και εκείνη που προκάλεσε το 2008 η κατάρρευση της Lehman Brothers. Η κρίση του 2008, προκάλεσε τόσο αλυσιδωτές αντιδράσεις, λόγω της σταδιακής αλλά μαζικής απώλειας της εμπιστοσύνης των πολιτών προς το τραπεζικό σύστημα, ώστε προσέλαβε γρήγορα διαστάσεις παγκόσμιας επιδημίας.
Υπήρξαν ωστόσο και εκείνοι που άντεξαν: Οι μεγάλες τράπεζες των ΗΠΑ, που είχαν κληθεί από την κυβέρνηση Μπους και τον τότε υπουργό Οικονομικών Χένρι Πόλσον, να απορροφήσουν τις ζημιές της Lehman Brothers. Η τράπεζα κατέρρευσε, οι «μεγάλοι» όμως κατάφεραν μέσα σε τρία χρόνια να παρουσιάζουν… κερδοφορία. Σε βάρος φυσικά της παγκόσμιας οικονομίας.
Αν λοιπόν ο Τζορτζ Σόρος θεωρεί ότι η σημερινή κρίση είναι μεγαλύτερη και από εκείνη ακόμη του 2008, ίσως να… υπονοεί ότι κάποιοι «μεγάλοι», που είναι σε θέση να διαβάζουν ορθά τις εξελίξεις, και να χαράσσουν αναλόγως τη στρατηγική τους, θα πρέπει να προσδοκούν σε… ακόμη μεγαλύτερα κέρδη. Αυτή τη φορά, σε βάρος της Ευρώπης. Και της Ελλάδας.
