Σήμερα, βλέπουν τη Γερμανία εκ των έσω, με το γυμνασμένο βλέμμα του νέου ανθρώπου που παρακολούθησε σε α’ βιωματικό πρόσωπο τις κοινωνικοοικονομικές αλλαγές της τελευταίας δεκαετίας στη χώρα του και στην ήπειρό του και εν συνεχεία σύρθηκε σε υπόγειες συγκρίσεις κι υπέργειες επιλογές. Μιλάμε για τους Έλληνες που, παρά τις καλές σπουδές τους και τη διάθεσή τους για προσφορά, δεν ευτύχησαν να πυκνώσουν τις τάξεις των παραγωγικών δυνάμεων της δικής τους χώρας (ποιων;), γι’ αυτό και μια ωραία πρωία, ύστερα από συστηματικές αναζητήσεις στο διαδίκτυο και συζητήσεις με εκείνους, τους μέχρι πρότινος ολίγους, που… προηγήθηκαν, πήραν τα μπαγκάζια τους και μετανάστευσαν στη χώρα του «Focus» και της Άνγκελα Μέρκελ. «Στην Ελλάς του 2000 γίναν όλοι βασιλιάδες, λαϊκοί τραγουδιστάδες, στη δικιά μας κοινωνία, ζούσαμε άλλη αγωνία…, μην πας στη Γερμανία…» τραγουδούσε προφητικά ο Στέλιος Καζαντζίδης τον καιρό του Χρηματιστηρίου των 5.000 μονάδων. Το μόνο που δεν φανταζόταν ήταν πως μερικά χρόνια μετά τον θάνατό του κάποια παιδιά της «πατρίδας σερβιτόρας» θα έφευγαν με πραγματική ανακούφιση για την πάλαι ποτέ δαιμονοποιημένη ξενιτιά. Γιατί η εγχώρια ξενιτιά είχε γίνει πραγματικά αδιέξοδη και ψυχοφθόρα.
«Αυτοκαταστροφή»
Τα ήσυχα βράδια της γερμανικής καθημερινότητας (τις καθημερινές δεν υπάρχει ίχνος νυχτερινής ζωής και οι κουζίνες των εστιατορίων κλείνουν περί τις 10.30, με εξαίρεση κυρίως τα ελληνικά και ιταλικά στέκια, τα στέκια των PIGS δηλαδή, που το τραβάνε ώς τις 12.00), οι «αποδημητικοί» Έλληνες που, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, βρέθηκαν ενταγμένοι στο δυναμικό της ηγέτιδας ευρωπαϊκής οικονομίας, δηλώνουν μέσω skype, google και τηλεφώνων ανίκανοι να απαντήσουν σε ερωτήματα όπως: «Γιατί η Ελλάδα μισεί την ίδια της την ποιότητα;», «Γιατί τόση αυτοκαταστροφή στον Νότο;». Και μεταφέρουν ενδιαφέροντα κομμάτια της εμπειρίας τους ως εξής:
♦ «Τα πρώτα εικοσιτετράωρα της παραμονής μου εδώ, χρειάστηκε να φροντίσω για την έκδοση κάποιων εγγράφων. Στις υπηρεσίες του δήμου (Μέππεν, Κάτω Σαξονία) οι υπάλληλοι (ευγενέστατοι, καμιά σχέση με τους προκατειλημμένους ανθέλληνες που φανταζόμασταν), φρόντισαν να έχω μέσα σε 10’ εφτά διαφορετικά χαρτιά. Με την εγγραφή μου στον δήμο, μου έδωσαν δώρο 8 κουπόνια για επισκέψεις στο μουσείο και ποδηλατάδα».
♦ «Νοικιάζουμε (ζευγάρι γιατρών) τον τρίτο όροφο ενός τριώροφου κτηρίου με σύγχρονη κουζίνα, που απέχει 10 περίπου λεπτά από τη δουλειά μας στο νοσοκομείο. Μαζί με τα κοινόχρηστα πληρώνουμε 580 ευρώ τον μήνα. Ο μισθός μας είναι 3.300-3.500 ευρώ μεικτά, χωρίς τις εφημερίες».
♦ «Οι μισθοί κυμαίνονται κατά μέσο όρο στα 2.900 ευρώ μεικτά. Παρατηρείται ωστόσο μία μικρή κάμψη, κυρίως στα χαμηλότερα στρώματα. Η μισθολογική ωρίμανση επέρχεται ανά τριετία…».
♦ «Το ενοίκιό μας για ένα επιπλωμένο εξάρι (τετραμελής οικογένεια) είναι 400 ευρώ».
♦ «Βρίσκω ελληνικά προϊόντα στα σούπερ-μάρκετ (κρουασάν, γιαούρτια κ.λπ., ακριβώς τα ίδια με αυτά που αγόραζα στην Ελλάδα) σε τιμές φθηνότερες απ’ αυτές που ήδη ήξερα».
♦ «Για να έχω ασφαλιστική κάλυψη, την οποία μπορώ να επιλέξω ελεύθερα και να διαπραγματευτώ προσωπικά για κάτι ακόμα καλύτερο με έξτρα έξοδα, μου παρακρατείται αυτήν τη στιγμή το 12%-14% του μισθού μου. Ένα ποσοστό 6,5%-7,5% το καταβάλλει το εργοδότης. Για να νοσηλευτώ σε νοσοκομείο, πρέπει να γνωμοδοτήσει προηγουμένως ο προσωπικός μου γιατρός. Ποτέ δεν έχω δει σε αναμονή νοσοκομείου πάνω από τρία άτομα».
♦ «Οι έγκυοι και οι νέες μητέρες μένουν 1-3 χρόνια εκτός δουλειάς με μισθό που φτάνει τα 2/3 του κανονικού μισθού τους. Επιπλέον, τους καταβάλλεται ένα μηνιαίο επίδομα 150-200 ευρώ για το παιδί που φέρνουν στον κόσμο. Γενικώς, δεν νοείται σε καμιά δουλειά να πληρώνεται περισσότερο κάποιος που δεν έχει παιδιά από κάποιον που έχει. Ανεξαρτήτως λοιπών δεδομένων. Η οικογένεια ενθαρρύνεται πάρα πολύ».
♦ «Οι Γερμανοί, λόγω καιρού και λόγω νοοτροπίας, καταναλώνουν (στα σπίτια τους) πολύ αλκοόλ. Δεν παρατηρούνται ωστόσο τα έκτροπα που μας είναι γνωστά από τα ελληνικά νησιά. Ό,τι συμβαίνει είναι Ι.Χ.».
♦ «Τα σπίτια στις γερμανικές πόλεις είναι μονίμως ξεκλείδωτα. Το αίσθημα ασφάλειας είναι χαρακτηριστικό. Η παρουσία της αστυνομίας είναι ωστόσο πολύ διακριτική».
♦ «Πήγα στην τράπεζα και δεν υπήρχαν καθόλου ταμεία. Τα πάντα είναι αυτοματοποιημένα. Κι όμως, τα ποσοστά ανεργίας στη χώρα βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα από το 1991 και εντεύθεν. Οι άνεργοι μειώθηκαν κατά 263.000 σε σχέση με το 2010».
♦ «Αν υπάρχει κάποιος ανθελληνισμός, οφείλεται στην προπαγάνδα των ΜΜΕ. Υπάρχουν όμως και αρκετοί φιλέλληνες (συνήθως άνθρωποι υψηλού μορφωτικού επιπέδου ή τακτικοί επισκέπτες της Ελλάδας), που διαφοροποιούνται με πάθος από τη μάζα και αναγνωρίζουν ότι ο… Νότος έχει τα δικά του προβλήματα»…
Όπως αποκαλύπτει η εμπειρία των Ελλήνων νεομεταναστών, είναι πολύ εύκολο για τους οικονομικά και διοικητικά Άριους κατοίκους της Γερμανίας να γίνονται κάποτε - κάποτε χαιρέκακοι. Γιατί απλούστατα δεν έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει να έχεις βιώσει την πλήρη έλλειψη του αυτονόητου, να είσαι μια ορεξάτη μονάδα, μέσα σ’ ένα χρόνια παθογενές σύνολο και να τιμωρείσαι με περικοπές των εξ αρχής περικεκομμένων…
Ένα κλίμα, μια θάλασσα κι ένας ουρανός μας έχουν μείνει, αλλά μας τα λιμπίζονται κι αυτά…
http://topontiki.gr/
