Το καθένα απ’ αυτά αποτελούσε μιαν αδύναμη ελπίδα – άντε μήπως και δούμε τίποτε καινούργιο – ύστερα από την τελευταία απογοήτευση...
‘Όμως καθώς πάντα μαθαίνουμε, συγκέντρωνα ό,τι μπορούσε να φανεί χρήσιμο στα παιδιά, κυρίως ό,τι θα βοηθούσε να γλυτώσουν από το αθέλητο χασμουρητό, που όπως λέει κι ο ποιητής, μπορεί να χάψει τον κόσμο όλο (‘Ανθη του Κακού).
Πάσχιζα, εφαρμόζοντας σύγχρονες μεθόδους, εμπνευσμένες από ειδικούς παιδαγωγούς, παιδοψυχολόγους κλπ. όλα τα πρόσφατα τάδε έφη…
Εν τούτοις το χασμουρητό, έδινε κι έπαιρνε πνιγμένο με ευγένεια ή απροκάλυπτο. Κάτι έπρεπε να γίνει. Αλλά, όταν τελείωναν οι μύθοι – βλέπε τον πολιτικό ρήτορα της αρχαίας Αθήνας που άρχισε να διηγείται έναν, μήπως και ξυπνήσει το ακροατήριό του που αδιαφορούσε πλήρως για τα πολιτικά δρώμενα της εποχής - σκεφτόμουν εναγωνίως ποια λύση θα έσωζε το γόητρό μου και την μισοκοιμισμένη νεολαία που προσδοκούσε το σωτήριο κουδούνι.
Και ναι, υπάρχει μία ύλη που πρέπει να βγει πάση θυσία, και το περιεχόμενο της διδακτέας ύλης δεν είναι ό,τι πιο κατάλληλο για να ανασύρει τους μαθητές από τα τάρταρα της αδιαφορίας και να δώσει δίψα για μάθηση.
Ωστόσο, έζησα στιγμές, που κι ο πιο αδιάφορος μαθητής έστηνε αυτί, και μέσα στην τάξη απλωνόταν μια μαγική σιωπή γεμάτη προσδοκία. Τότε, ένιωθα πως άγγιζα το στόχο. Πότε όμως κατορθωνόταν αυτό;
Όταν ακριβώς ο δάσκαλος ξεχνούσε το δάσκαλο, όταν καταργούνταν οι αποστάσεις, και μια μόνη σκέψη επικρατούσε: οι μαθητές μου είναι η πρόκληση, ο κλήρος, η δικαίωση. Και πάλευα με κάθε τρόπο, ν’ αφυπνίσω στον καθένα, αυτό που μέσα του ζητούσε ανταπόκριση. Κι δάσκαλος γινόταν ηθοποιός, ποιητής, δημιουργός, κι όλο του το σώμα μιλούσε, κι φωνή του έπαλλε.
Σίγουρα οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύει ο εκπαιδευτικός δεν είναι οι ιδανικότερες κι ούτε κανείς τον καταξιώνει. Κι αν ξεπέφτει στη ρουτίνα, και στην απόγνωση, οι μαθητές του θυμούνται. Θυμούνται και βοηθούν με τη φρεσκάδα τους, και την αγνότητά τους να μετατρέπεται η τάξη σε χώρο όπου δάσκαλος και μαθητής κοινωνούν την γνώση
http://kxghellas.gr
