Βέβαια, η υπερσυγκέντρωσή τους προκαλεί δυσανεξία, η δε αδυναμία επεξεργασίας τους και μετατροπής τους σε ουσίες που μπορούν να επιστραφούν στο περιβάλλον επιδεινώνει το πρόβλημα. Ένα άλλο πρόβλημα, ιδιαίτερα σε περιοχές υπερσυγκέντρωσης πληθυσμού, είναι τα σκουπίδια, ο ρυθμός παραγωγής των οποίων συμβολίζει και την στάση μας προς τη ζωή.
Ένα τρίτο παράδειγμα υπερβολής είναι η πολιτική και οι πολιτικοί. Η υπερπαραγωγή πολιτικού λόγου, λαϊκισμού και πελατειακών σχέσεων και η μόνιμη τάση των Ελλήνων να επενδύουν τις κοινές υποθέσεις με κομματικούς μανδύες έχουν οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση.
Από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας έως σήμερα, Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου είναι ιστορικά υπεύθυνοι για την ακροβασία της χώρας στο κενό. Ποιός εκβιάστηκε, ποιος απειλήθηκε, ποιος φοβερίστηκε ή ακυρώθηκε από το κομματικό σκυλολόι, λίγο με ενδιαφέρει. Η Ελλάδα είναι ηρωϊκό Έθνος. Εχει περάσει δοκιμασίες και δεινά που θα εξόντωναν χώρες και λαούς της Ευρώπης. Άντεξε όμως. Τα υπόλοιπα είναι… πως το είπε ο Τράγκας (αλλά προς λάθος άνθρωπο); Για τις “Λουλούδες”.
Αν ο πολυσυζητημένος πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Σαρτζετάκης είχε διατυπώσει κάτι σωστό επί των ημερών του ήταν ότι η Ελλάδα είναι “Εθνος ανάδελφον”. Άρα χρειάζεται τους ανάλογους ηγέτες, κατά τη γνωστή ελληνική λαϊκή ρήση περί των μεταξωτών και των επιδέξιων. Αλλιώς, φίλες και φίλοι να μην γίνετε πολιτικοί. Πρέπει να πάψει ο χώρος της λαϊκής εκπροσώπευσης να αποτελεί άσυλο ανεπάγγελτων και αποτυχημένων, ενίοτε γραφικών τύπων, που τυγχάνει να γοητεύουν τους γέρους του τόπου τους και να προωθούνται από τις τοπικές της περιοχής. Εντάξει, φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά δυστυχώς δεν παίζουν ρόλο. Ελάχιστοι άνθρωποι με ταλέντα στις επιστήμες, τη διοίκηση και την ηγεσία ανέχονται τον κομματικό ζυγό και την υποταγή σε αμόρφωτους πολιτικάντηδες, προκειμένου να φτάσουν στη Βουλή. Δεν είναι τυχαίο ό,τι η διαδικασία που προηγήθηκε μέχρι να αναλάβει ο Λουκάς Παπαδήμος την πρωθυπουργία έκανε τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα να φαντάζουν παιχνίδι. Κανείς δεν θέλει επιστήμονες και οπαδούς της κοινής λογικής σε θέσεις ισχύος.
Αν έχουμε μια ελπίδα να ξεπεράσουμε τα προβλήματα και να προχωρήσουμε μπροστά, αυτή εξαρτάται από την επιθυμία μας να αποκτήσουμε περισσότερους μικρούς και μεγαλύτερους Παπαδήμους, οι οποίοι να έχουν τα κότσια να κοιτούν τους πολιτικούς χαμογελώντας – όχι με το δέος των παρατρεχάμενων καθηγητών που παρακαλούν για θέσεις εξουσίας στο δημόσιο, ή τη σιχασιά που σου προκαλεί η Ψυτάλλεια… Αλλιώς το μέλλον μας θα είναι μία από τα ίδια…
