Σαν σήμερα, το 1776, γεννήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος Κυβερνήτης ενός έθνους που προσπαθούσε να γίνει ελεύθερο. Γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να συμβεί χωρίς τη συνδρομή των μεγάλων δυνάμεων. Ξέροντας όμως ταυτόχρονα ότι, υπήρχαν στον τόπο μας συγκριτικά πλεονεκτήματα, τα οποία μπορούσε να αξιοποιήσει σε μια διαρκή «διαπραγμάτευση» με τις μεγάλες δυνάμεις. Και να κερδίζει διαρκώς σπιθαμές γης, εθνικής αυτοπεποίθησης, εθνικής κυριαρχίας.
Το παράδειγμα ζωής του Ιωάννη Καποδίστρια αποτελεί τον πολιτικό κόλαφο για εκείνους που διαχειρίζονται σήμερα τις τύχες της χώρας. Και αναλίσκονται σε λογύδρια για το… αναπόφευκτο της πορείας της Ελλάδας, μέσω της αποδοχής του πιο βάρβαρου πακέτου μέτρων που εφαρμόστηκε ποτέ σε πολιτισμένη χώρα. Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και σήμερα.
Συνειδητά, επιλέγουν να αποπροσανατολίσουν το εθνικό δίλημμα. Το οποίο δεν αφορά το αν η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ή όχι. Προφανώς και η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει. Η Ελλάδα θα πρέπει να αποδεχτεί το Μνημόνιο ΙΙ, μονάχα για να έχει την ευκαιρία να δώσει τη μάχη να το ανατρέψει.
Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να υπάρξει αλλαγή εκπροσώπησης στην ηγεσία του τόπου. Μέσα από εκλογές, που θα αποκαταστήσουν την ισορροπία ανάμεσα στη βούληση της κοινωνίας και τη σύνθεση του Κοινοβουλίου. Θα σβήσουν τη σημερινή ανορθογραφία, που προέκυψε από το «λεφτά υπάρχουν».
Το πραγματικό εθνικό δίλημμα αφορά το με ποιους θα δώσουμε τη μάχη της ανατροπής. Των όποιων αλλαγών μπορούν να επιτευχθούν στη νέα δανειακή σύμβαση. Γιατί προφανώς, η μάχη δεν μπορεί να δοθεί με εκείνους που συνέδεσαν την παρουσία τους, με την εθνική προσβολή και ταπείνωση.
Όχι με εκείνους που αποδείχτηκαν ανεπαρκείς να διεκδικήσουν, να πείσουν, να κερδίσουν. Και επιχειρούν να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες, πίσω από το έωλο και μοιρολατρικό επιχείρημα του… αναπόφευκτου. Στη ζωή, την πολιτική και τη Δημοκρατία, δεν υπάρχουν αναπόφευκτα. Υπάρχει καθημερινή προσπάθεια και δράση. Που δίνουν το παράδειγμα και τον τόνο.
Για εκείνους που συνεχίζουν να λοιδωρούν την κοινή λογική, προτάσσοντας την προσωπική πολιτική επιβίωσή τους, είναι αφιερωμένο το περιστατικό που έχει καταγράψει η ιστορική μνήμη με τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ο οποίος, επέβαλε την πατάτα στην καθημερινή διατροφή των Ελλήνων, με ένα τρικ.
Άφησε ένα φορτίο με πατάτες στο λιμάνι του Ναυπλίου, και προέτρεψε τον καθένα να πάρει όσες θέλει. Μόνο που οι κάτοικοι της πρωτεύουσας αδιαφόρησαν. Στη συνέχεια, τοποθέτησε ένοπλη φρουρά στο φορτίο, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν φήμες στο Ναύπλιο ότι το φορτίο περιείχε κάτι πολύτιμο, για να αναγκαστεί ο Κυβερνήτης να το περιφρουρεί. Έτσι, οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να πλησιάζουν το φορτίο, και σιγά-σιγά να… κλέβουν πατάτες, την ώρα που οι φρουροί, «μιλημένοι» από τον Καποδίστρια τους άφηναν.
Το περιστατικό είναι εύγλωττο και εξόχως αποκαλυπτικό. Του πόσα μπορεί να πετύχει η οξυδέρκεια ενός ηγέτη, η φυσική χαρισματικότητα της προσωπικότητάς του, και η βαθιά γνώση του ψυχισμού της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται.
Είναι λοιπόν εξίσου εύγλωττη η απάντηση στο ερώτημα για το πώς θα διαπραγματευόταν ο Ιωάννης Καποδίστριας μπροστά στο σημερινό εθνικό αδιέξοδο. Φυσικά… διαφορετικά από τους επίσημους «διαπραγματευτές» της χώρας. Και επίσης φυσικά, θα είχε αποτέλεσμα. Δεν θα σήκωνε τα χέρια ψηλά.
statesmen.gr
