Ο κόσμος το «ζει» και νιώθει την κρίση. Αυτοί δεν την «είδαν» κι ούτε θα νιώσουν την αγωνία του. Με το μάτι καρφωμένο στην ψήφο και στα εξ αυτής οφέλη, ρίχνουν κλεφτές ματιές για τα…
μάτια στην Ελλάδα που ξεψυχάει. Τους ανέχτηκε, τους αναγορεύσαμε σε ρυθμιστές των τυχών μας ως ιδεολόγους, αλλά το γύρισαν στο…επαγγελματικό. Με τα προνόμια πρωταρχική τους έγνοια, απλωμένα από ασυλία (τους) μέχρι…σάουνα. Και είδαν το «επάγγελμα» κι άλλοι, νεοσσοί και άβγαλτοι, κι αντί να δώσουν τον αγώνα τους για αλλαγή των κοινοβουλευτικών τους ηθών, αφομοιώθηκαν με τους παλιούς-περπατημένους.
ΚΑΙ τώρα τι; Πώς καθαρίζουν που ο κόσμος τους έβαλε στη γωνιά, τους υποβάθμισε στη συνείδησή του και αποκωδικοποίησε τις προθέσεις τους; Πώς συμπεριφέρονται ως άτομα, κόμματα και σινάφι; Ας τους αφήσουμε, ως πρόσωπα, στην αγωνία τους (για το γιαούρτωμα και κράξιμο καθώς απολαμβάνουν την…μπριζόλα τους). Εδώ, βέβαια, θα παρατηρούσαμε πως αγώνας με 2-3 να κράζουν ευκαιριακά, δεν είναι αγώνας. Τηλεφωνούνται μεταξύ τους και σπεύδουν, όταν πολιτικός πατήσει το ποδάρι του στα «χωρικά τους ύδατα». Του ρίχνουν κατάμουτρα το γιούχα, συνθηματολογούν άτονα, ξεψυχισμένα και ξανά για τον επόμενο. Θα’ χε νόημα, να ξαφνιαστεί ο «φιλοξενούμενος» (για λόγους προεκλογικούς και κουβαλώντας το αμαρτωλό παρελθόν του) από μερικές χιλιάδες αντιφρονούντων. Θα τον στόλιζαν με συνθήματα, θα τον έλουζαν με ό,τι του αξίζει και αυτός/αυτή θα το καλοσκέφτονταν να μας ξανάρθει μόνο με την προσωπική, νόμιμη και κρατική φρουρά του.
Η ΣΥΓΚΥΡΙΑ δεν τους ευνοεί και πνίγονται στην αγωνία. Μοιράζονται τον προεκλογικό τους χρόνο με τις κομματικές προσυνάξεις, προβληματίζονται για τη χρυσή τομή πριν απ’ την ψήφο για θέματα σοβαρά και αναπολούν παλιές-καλές στιγμές. Να ροβολάνε απ’ τα γραφεία τους σε καφενεία και πλατείες. Με το χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά και με τους μπιστικούς ξοπίσω. Με φρόνημα υψηλό, χωρίς να τους βαραίνουν σκέψεις για αμαρτίες τους παλιές και με τη φαντασία να μετράει ατέλειωτα ηδονικά σταυρουδάκια.
ΚΑΙ, βέβαια, βγαίνουν οι αρχηγοί και καθαρίζουν. Για το Κόμμα και για πάρτη τους. «Παλεύουν» και το λένε. Αγωνίζονται και δεν τους φαίνεται. Κι εμείς; Βλέπουμε την Ελλάδα κάτω απ’ την προεκλογική τους αγωνία και μας πιάνει απελπισία.
