Ο διευθυντής της τοπικής αρχής Πολιτισμού και Τουρισμού, Nuri Aktakka δήλωσε ότι ο Επιτάφιος του Σείκιλου, που ανακαλύφθηκε στις αρχαίες Τράλλεις την περίοδο 1882-883 κατά την διάρκεια κατασκευής του σιδηροδρομικού δικτύου Αϊδινίου-Σμύρνης, μεταφέρθηκε παράνομα στην Σμύρνη και στην συνέχεια στο εξωτερικό.
Ο Επιτάφιος του Σείκιλου βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο της Κοπεγχάγης στην Δανία. «Ερευνούμε τα ιστορικά έργα τέχνης που μεταφέρθηκαν παράνομα από το Αϊδίνιο στο εξωτερικό και ενημερώνουμε ανάλογα το υπουργείο Πολιτισμού. Έχουμε εκκινήσει τις διαδικασίες με το υπουργείο για την επιστροφή του Επιτάφιου του Σείκιλου. Οι στίχοι και οι μουσικές νότες στον επιτάφιο είναι πολύ σημαντικές για το Αϊδίνιο και τις αρχαίες Τράλλεις. Θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό για την επιστρογή του.»
Ο Σείκιλος έζησε στις Τράλλεις της Μικράς Ασίας κατά το 200 π.Χ. Έγραψε το τραγούδι του μετά το 200 π.Χ. σε επιτύμβια κυλινδρική στήλη που έχει ύψος 40 εκατοστά και περιέχει στην κοινή ελληνική της ελληνιστικής εποχής ένα επίγραμμα δώδεκα λέξεων και ένα μέλος (τραγούδι) δεκαεφτά λέξεων μαζί με τη μουσική του. Στην κορυφή της στήλης, το επίγραμμα αναφέρει τον άνθρωπο που το έγραψε, καθώς και το σκοπό για τον οποίο το έγραψε:
ΕΙΚΩΝ Η ΛΙΘΟΣ ΕΙΜΙ. ΤΙΘΗΣΙ ΜΕ ΣΕΙΚΙΛΟΣ ΕΝΘΑ ΜΝΗΜΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΣΗΜΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΝ
Εγώ η πέτρα είμαι μια εικόνα. Με έβαλε εδώ ο Σείκιλος σαν διαχρονικό σήμα αθάνατης μνήμης.
Στη μέση υπάρχουν οι στίχοι του τραγουδιού μαζί με τα σύμβολα της μελωδίας, η οποία είναι του λεγόμενου φρυγικού τύπου:
ΟΣΟΝ ΖΗΣ ΦΑΙΝΟΥ, ΜΗΔΕΝ ΟΛΩΣ ΣΥ ΛΥΠΟΥ. ΠΡΟΣ ΟΛΙΓΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΖΗΝ, ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ
Όσο ζεις λάμψε, καθόλου μη λυπάσαι. Για λίγο διαρκεί η Ζωή, ο χρόνος καθορίζει το τέλος.
Ο ρυθμός του Σείκιλου
Η μελωδία του Σείκιλου
Στο κάτω μέρος της στήλης αναγράφεται η αφιέρωση ΣΕΙΚΙΛΟΣ ΕΥΤΕΡΠΗΙ (Ο Σείκιλος στην Ευτέρπη), αλλά δεν γίνεται κατανοητό εάν πρόκειται για τη σύζυγο, την ερωμένη, τη φίλη, την αδελφή ή την κόρη του, ή και απλώς τη Μούσα της μουσικής. Το μήνυμα αυτό αντιστοιχεί στο επικούρειο απόφθεγμα «όσο ζούμε πρέπει να χαιρόμαστε όπως οι θεοί» γιατί ο θάνατος είναι το τέλος και δεν υπάρχει συνέχεια. Εμφανώς επικούρεια είναι όλα τα αναφερόμενα συστατικά του μέλους: η ηδονή της ζωής, η αταραξία, καθώς και το τελικό όριο της ζωής, ο θάνατος.
