Αλλά εμάς, αυτός ο επιμερισμός των ευθυνών και οι πρακτικές του συνέπειες μάς ενδιαφέρουν, γιατί η ανωμαλία που τον χαρακτηρίζει θα τυραννά για πολλά χρόνια την οικονομία και την κοινωνία μας και με τρόπο απάνθρωπο τους αδύναμους που ολοένα θα πληθαίνουν. Διότι ο ανώμαλος επιμερισμός συνδέεται με την άσκηση της πολιτικής και της δημοκρατίας στη χώρα μας και τις ακυρώνει εξίσου με τον ξένο παρεμβατισμό.
Γνωρίζουμε ότι είτε παραμείνουμε στο ευρώ, είτε όχι, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα θα μπορούμε να ξοδεύουμε μόνο από τα έσοδά μας. Η απόφαση για το Ειδικό Ταμείο, με την αποκλειστική δανειακή προτεραιότητα και τη Γερμανική διεύθυνσή του, είναι ζήτημα ωρών. Ως εδώ γνωστά και λογικά σε κάποιο βαθμό. Αλλά σε αυτό το νέο πλαίσιο, εκείνο το «έσοδά μας», αποκτά καθοριστική σημασία σε σχέση με το ζήτημα του επιμερισμού των ευθυνών.
Από τη μια μεριά, η πραγματικότητα να στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις ήταν η ρουτίνα για εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίους Έλληνες που ανέπτυσσαν με υγιείς τρόπους τη δραστηριότητά τους επιβιώνοντας για δεκαετίες μες στη ζούγκλα της πραγματικής οικονομίας. Όποτε δανείζονταν τα επέστρεφαν, και όποτε έπρεπε να πληρώσουν έβαζαν το χέρι στη δική τους τσέπη. Η συνισταμένη της δραστηριότητάς τους κατεύθυνε την οικονομία και δημιουργούσε νέες πραγματικές παραγωγικές θέσεις εργασίας. Αυτοί, λοιπόν, γνωρίζουν πολύ καλά τι πρακτικά σημαίνει, πρώτα πληρώνω τα χρέη μου και μετά ζω από τα υπόλοιπα «έσοδά μου».
Από την άλλη όμως μεριά, υπήρχε το πελατειακό κράτος, που οι πολιτικές ηγεσίες το μετέτρεψαν σε οικονομικό σειριακό καταστροφέα της παραγωγικότητας και εν τέλει σε αυτοκαταστροφικό δούρειο ίππο της χώρας. Αυτό το κράτος ήταν και εξακολουθεί «προγραμματισμένο» να παρασιτεί από δύο πηγές εσόδων: τα δανεικά και τον ιδιωτικό πλούτο. Το «κοίτασμα» των δανεικών στέρεψε. Και το «κοίτασμα» του παραγωγικού πλούτου – και μάλιστα εκείνου που στο μεγαλύτερό του μέρος αποκτήθηκε με υγιή τρόπο – είναι στην ουσία μια μικρή και πρόσκαιρη πηγή για να ξεδιψάσει και να ξεπλυθεί ένα τέτοιο ογκώδες και ρυπαρό τέρας.
Αλλά αυτό το κράτος δεν έχει ούτε σήμερα την πολιτική βούληση, την εκπαίδευση, την παιδεία και άρα ούτε την ικανότητα και βέβαια την «ευαισθησία» για να αντιτάξει στη λογική των δανεικών, τη λογική της αυτοδύναμης παραγωγικότητας με κατάλληλες περικοπές και δημιουργικές κινήσεις. Αντίθετα λειτουργεί με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του παρασιτισμού του. Και έτσι συντηρεί το αδιέξοδο, καταστρέφοντας, μάταια, τον υγιή ιδιωτικό τομέα. Τόσος ανθρώπινος κόπος κσι πόνος για το τίποτα.
Η ρίζα του κακού βρίσκεται στο γεγονός ότι ενώ η ευθύνη θεωρήθηκε καθολική, δεν επιμερίστηκε αναλογικά. Τους πολιτικούς, που ήταν οι αρχιτέκτονες και μηχανικοί των κατεδαφίσεων που ζούμε, δεν τόλμησε να τους ακουμπήσει κανείς παρά μόλις η οργή του όχλου. Όλοι οι επίορκοι πολιτικοί γλύτωσαν τη φυλακή ως να’ταν οι ιερές αγελάδες του αποτυχημένου συστήματος. Το ίδιο συνέβη με τους γνωστούς- άγνωστους κρατικοδίαιτους ψευδο-επιχειρηματίες.
Το γνωστό δικομματικό πολιτικό προσωπικό ήταν ο μεγάλος εγγυητής αυτής της ανωμαλίας. Και φιλοδοξεί να παίξει και στην επόμενη τραγωδία με τίτλο «Ο δικομματισμός πέθανε! Ζήτω ο δικομματισμός!». Η «εναλλακτική» μορφή του δικομματισμού, στην οποία το ΠΑΣΟΚ εναλλασσόταν στην εξουσία με τη ΝΔ, μετεξελίσσεται και αναβιώνει στη «συγκυβερνητική» του μορφή. Ανακατεύοντας το ίδιο πολιτικό προσωπικό.
Είναι ακριβώς αυτό το ίδιο πολιτικό προσωπικό που θα στηρικτεί από τους ίδιους εγχώριους γνωστούς- άγνωστους ατιμώρητους καταστροφείς της χώρας για να επιχειρήσει μια παρόμοια ιδιοτελή πορεία ανομίας και διάλυσης. Και το αποκαλυπτικό των ξένων προθέσεων, είναι ότι ακριβώς αυτό το διεφθαρμένο και ανυπόληπτο πολιτικό προσωπικό, είναι που η Γερμανία-plus εμπιστεύεται περισσότερο σήμερα για να συγκυβερνήσει μετά τις εκλογές…
Για αυτούς τους απλούς λόγους, μόνον οι επερχόμενες εκλογές, που εύλογα τις φοβούνται, μπορούν να δώσουν μια νέα ελπίδα, αποδυναμώνοντας και τον τελευταίο πολιτικό που με την ανοχή και τη στάση του εδραίωσε την απόγνωση και τη δίκαιη οργή σε εκατομμύρια ανυπεράσπιστους συμπολίτες του. Γιατί αλλιώς η επιβράβευση αυτού του ανώμαλου επιμερισμού της ευθύνης και η εδραίωση της αδικίας και μάλιστα σε συνθήκες φτωχοποίησης, μπορούν να εγγυηθούν μόνον την εμφύλια καταστροφή.
Μόνοι πραγματικοί συμπαραστάτες σε αυτόν τον άνισο αγώνα έρχονται οι «συνυποψήφιοι» Ευρωπαίοι – και όχι μόνο – πολίτες που εύλογα νιώθουν τον κίνδυνο από το βάρος της αδικίας που συντελείται στη χώρα μας, ακόμη κι αν δεν γνωρίζουν τις λεπτομέρειες. Αυτό το παγκόσμιο σημερινό κύμα συμπαράστασης «Είμαστε Όλοι Έλληνες» θυμίζει τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που το 1963, έγραφε σε γράμμα του από τη φυλακή του Birmingham:
«Οπουδήποτε κι αν υπάρχει αδικία, είναι μια απειλή για τη δικαιοσύνη παντού. Δεν μπορώ να κάθομαι αδρανής στην Atlanta και να μη νοιάζομαι για τι τι συμβαίνει στο Birmingham. Έχουμε παγιδευτεί σε ένα δίκτυο αμοιβαιότηταeCF, δεμένοι σε ενιαίο ένδυμα του πεπρωμένου. Ό,τι επηρεάζει άμεσα τον έναν, επηρεάζει έμμεσα όλους τους άλλους. Ποτέ πια δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε με μια στενή κι επαρχιώτικη αντίληψη. Όποιος ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί ως αουτσάιντερ οπουδήποτε μέσα στα σύνορά της.»
http://gnathion.blogspot.com
