ΗΡΘΕ η…δημοκρατία στα σχολεία. Αντίστοιχα με εκείνην στην κοινωνία των «απελευθερωμένων». Ήταν υπόθεση χρόνου να καταντήσει ασυδοσία των ολίγων και τα κατάφερε το «σύστημα».
Ο πιο θρασύς για πρόεδρος στην τάξη, ο πιο…μάγκας για την «πενταήμερη» (εκπαιδευτική) και να τρέχει απ’ τα μπατζάκια η «απελευθέρωση» στις γύρες του ζεϊμπέκικου, με τους συμμαθητές και συμμαθήτριες να χτυπάνε παλαμάκια. Κι αν έτρεχε από πίσω τους, την άλλη μέρα, ο ξενοδόχος τραβώντας τα μαλλιά του για τις ζημιές. Τις πρόβλεπε το…σύστημα που έκανε τον μαθητή για μαθητής να μη μοιάζει κι ανέχονταν τον δάσκαλο με το τσιγάρο, τον μαθητέμπορα με το ιδιαίτερο, την καθηγήτρια με σκισμένο το μπλουτζίν.
ΚΙ έγινε η λέξη με τα τρία «α» ψωμοτύρι στων παιδιών τα χείλη, πριν ο μαθητόκοσμος πάρει το…ντοκτορά του στη χολή του κ. Λαζόπουλου. Υπερβολές; Ίσως. Ανοχή; Με το τσουβάλι. Παλιές σκουριασμένες ιδέες απέναντι στα μοντέρνα του αντίποδα που ανοίγει δρόμους για τα εύκολα και στα…ναρκωτικά; Όπως νομίζεις. Το σίγουρο είναι πως τα παιδιά και οι μαθητές είναι τα θύματα, που όφειλαν κάποιοι να τα φροντίσουν. Για την πνευματοκτόνο αποστήθιση που ανοίγει πόρτες στα πανεπιστήμια και για την αγωγή τους. Να προφυλάξουν τα σχολιαρόπαιδα σπ’ τους «αδηφάγους» της πολιτικής (εκπρόσωποι της κοινωνίας), που θέλουν και τα νηπιαγωγεία στους δρόμους για διαδήλωση. Με την πειθαρχία άγνωστη λέξη που γεννάει καταληψίες και την αντίληψη περί ηρωισμών, που γεννάει πρόωρους «ήρωες».
ΚΑΙ, βέβαια, δεν συμπυκνώνεται ο ηρωισμός σε μια κίνηση της κεφαλής αντίθετα στους «επισήμους», ωστόσο, έχει τον συμβολισμό και την ανοχή μας. Αν, όμως, οι παρελαύνοντες απογειωθούν στη σκέψη πως τιμωρούν τους πολιτικούς αποκαλώντας τους, εν χορώ, με την προεξάρχουσα λέξη στο λεξιλόγιό τους, χάθηκε το παιχνίδι. «Διδάξαμε» άθελά μας στον μαθητή/μαθήτρια πως ο ηρωισμός είναι εύκολη υπόθεση, ανώδυνη, συνήθης και ευκαιριακή. Πως λίγο-πολύ, κάτι ανάλογο ήταν και η πράξη του Σάντα και του Γλέζου, άρα έχεις τους ήρωές σου, κοινωνία, κατά τα πρότυπα και τα ιδανικά σου.
ΛΕΣ και γιόρταζαν τους…επισήμους και όχι την απελευθέρωσή τους στα Γιάννενα. Λες και όφειλε π.χ. ο Δήμαρχος να νιώσει τη σύγχυση της βρισιάς και όχι την ανατριχίλα της παρέλασης.
ΕΧΕΙ το πεδίο δράσης του ο μαθητής/μαθήτρια, κατά τη γνώμη μας, κι ας μη βιάζεται να μεγαλώσει. Καθήκον του είναι η μελέτη για μόρφωση. Είναι τα…δύσκολα.
