«Αντιστεκόμαστε με κάθε μέσο»
«Η μεταπολίτευση και η ένταξη στις τότε Ευρωπαϊκές Κοινότητες καλλιέργησε την άποψη ότι η παρουσία της Ελλάδας στην «ευρωπαϊκή δημοκρατική οικογένεια» αποτελεί... αιώνια εγγύηση της ομαλής λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού.
Όλη αυτή η ιδεολογία έχει καταρρεύσει. Με κυβερνήσεις να εφαρμόζουν πολιτικές για τις οποίες δεν είχαν καμία εξουσιοδότηση από τον λαό. Με τη Βουλή να ψηφίζει νόμους στα αγγλικά. Με τους υπουργούς να εγκρίνουν «μνημόνια» που αφορούν στη ζωή κάθε οικογένειας χωρίς να τα έχουν διαβάσει. Με τους υπαλληλίσκους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας να διατάσσουν τους υπουργούς. Με την απαγόρευση διενέργειας δημοψηφίσματος για τις δανειακές συμβάσεις και τις θανάσιμες ρυθμίσεις για την οικονομία που τις συνόδευαν. Με τη Γερμανία ανοικτά να υπαγορεύει την πορεία της χώρας. Με την ντόπια οικονομική και πολιτική «ηγεσία του έθνους» να συμπαρατάσσεται με τους δανειστές της χώρας και τα προτεινόμενα μέτρα και πολιτικές.
Με τη δεύτερη δανειακή σύμβαση, όμως, ο κόμπος έφτασε στο χτένι.
Η προσπάθεια να επιβληθεί εξωπολιτική κυβέρνηση, ο καθορισμός του χρόνου των εκλογών από εξωελληνικούς παράγοντες και κυρίως ο προκαθορισμός του πολιτικού αποτελέσματος των εκλογών μέσα από τη δέσμευση πολιτικών κομμάτων στους δανειστές έχει καταλύσει το πιο θεμελιακό άρθρο του Συντάγματος σχετικά με το πολίτευμα της χώρας, το άρθρο 1 που προβλέπει:
«1.Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.
3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.»
....
Το εργαλείο που χρησιμοποιούν είναι η βία.
Είναι η οικονομική βία – οι στυγνοί εκβιασμοί των δανειστών.
Είναι η πολιτική βία – οι καθημερινές ανοικτές μπροστά σε πλανητικό ακροατήριο απειλές των κάθε είδους Σόιμπλε.
Είναι η κοινωνική βία – ο εξαναγκασμός σε ανεργία και εξαθλίωση εκατομμυρίων ελλήνων.
Είναι η συναισθηματική βία – με την προσπάθεια η κοινωνία να ζει εδώ και δύο χρόνια σε ένα καθεστώς γενικού φόβου.
Είναι η ηθική βία – με την πλήρη αποηθικοποίηση, σε πλανητικό επίπεδο, σε ότι έχει σχέση με την Ελλάδα.
Είναι η ίδια η φυσική βία των μηχανισμών καταστολής που διαρκώς εντείνεται ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό.
Ο μόνος τρόπος αποκατάστασης της λαϊκής κυριαρχίας είναι η κατάργηση της δανειακής σύμβασης στην οποία στηρίχθηκε η κλιμάκωση των παραβάσεων.
Η αποκατάσταση της Λαϊκής Κυριαρχίας είναι δίδυμη με την Οικονομική και Κοινωνική Σωτηρία. Ο δρόμος και για τις δυο περνά από την απελευθέρωση από τις δεσμεύσεις της Ευρωζώνης.
Η απάντηση του λαού στην πλήρη παραβίαση του άρθρου 1 του Συντάγματος, που αφορά στο ίδιο το πολίτευμα της χώρας είναι η ενεργοποίηση του τελευταίου άρθρου και της τελευταίας παραγράφου του Συντάγματος, του άρθρου 120 – του άρθρου που ως άρθρο 1-1-4 πριν την αναθεώρηση του Συντάγματος είχε εμπνεύσει τις δημοκρατικές εξεγέρσεις του λαού μας:
«4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».
Το δικαίωμα και η υποχρέωση των Ελλήνων «να αντιστέκονται με κάθε μέσο» ενάντια σε αυτή τη βία είναι υπέρτερη από κάθε οικονομική ή κοινωνική διαταγή της τρόικα, από κάθε απόφαση της μη εκλεγμένης κυβέρνησης Παπαδήμου, από κάθε νόμο, από κάθε αστυνομική εντολή.»
