εξαιτίας της κατάρρευσης της Lehman Brothers, η ελληνική οικονομία είχε αρχίσει να τραβάει πάνω της τα… περίεργα βλέμματα εκείνων που ήξεραν ότι η Αθήνα ήταν δέσμια των δομικών παθογενειών και στρεβλώσεών της.
Το συγκεκριμένο οικονομικό δεδομένο, σε συνδυασμό με την εύφλεκτη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που “κλείδωνε” στην Ελλάδα, λόγω της προϊούσας σκανδαλολογίας των ΜΜΕ, και της «αγαπημένης συνήθειας» της διασποράς κλίματος τρόμου και ανασφάλειας στην κοινωνία, λόγω των επεισοδίων του Δεκεμβρίου του 2008, διαμόρφωνε εξαιρετικά δυσοίωνες προοπτικές, αναφορικά με τα περιθώρια της χώρας να αντιδράσει. Έγκαιρα και αποτελεσματικά.
Κάπως έτσι, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, διαβάζοντας πίσω από τη βιτρίνα των εξελίξεων, κάλεσε σε διαδοχικές συναντήσεις στο Μέγαρο Μαξίμου τους πολιτικούς αρχηγούς. Προκειμένου να τους ενημερώσει για τις εξελίξεις που έρχονταν στην οικονομία, και να ζητήσει τη συγκρότηση ενός εθνικού μετώπου, ενός… firewall που θα έλεγε και ο Μπαράκ Ομπάμα, πάνω σε βάσεις συναινετικής προσέγγισης της καθημερινότητας.
Οι απαντήσεις που εισέπραξε το αίτημα πολιτικού ρεαλισμού από την πλευρά του Κώστα Καραμανλή, ήταν εκκωφαντικά αρνητικές. Και όπως αποδείχτηκε, εθνικά επιζήμιες. Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου ενέτεινε τις αντιπολιτευτικές ακρότητές του, συνεπικουρούμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός επεδίωξε και εκείνος με τη σειρά του να αποκομίσει τα μεγαλύτερα δυνατά πολιτικά κέρδη.
Όλοι έβαλαν το μικροκομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό. Προσδοκώντας στη διαγραφόμενη πτώση της Νέας Δημοκρατίας από την εξουσία, ώστε να κερδίσουν… σπιθαμές επιρροής στο σκηνικό το οποίο θα διαμορφωνόταν την επομένη της εκλογικής αναμέτρησης. Όπως και έγινε.
Ειδικά το ΠΑΣΟΚ, το «όλον ΠΑΣΟΚ» για να μην παρεξηγούμαστε, σφύριζε επιδεικτικά αδιάφορα. Και χειροκροτούσε με πάθος και ενθουσιασμό τον Γιώργο Παπανδρέου, όταν περιέφερε στις ανά την ελληνική επικράτεια προεκλογικές συγκεντρώσεις την εθνική παραπλάνηση του «λεφτά υπάρχουν». Μεταξύ εκείνων που δεν… έβηξαν καν, σε ένδειξη διαφοροποίησης, πόσο μάλλον διαμαρτυρίας για τη στρατηγική του Γιώργου Παπανδρέου, ήταν και η «συνιστώσα» του Κινήματος, που επιδιώκει να καταλάβει δια περιπάτου την εξουσία, στη μάχη της διαδοχής. Ούτε… κιχ.
Το ΠΑΣΟΚ εκείνης της άρνησης, με τους πρωταγωνιστές και τους δευτεραγωνιστές του, είναι το ίδιο με το σημερινό, που αγκαλιάζει τη ρητορική της «συγκατοίκησης» στην εξουσία με τη Νέα Δημοκρατία. Αναζητώντας, όπως εύστοχα διαπίστωσε ο Αντώνης Σαμαράς, συνενόχους. Επενδύοντας στην ισοπεδωτική ισομερή διάχυση των ευθυνών.
Το ΠΑΣΟΚ, κάνει ακόμη ένα, πολιτικά μοιραίο για το ίδιο λάθος. Επενδύει στην εθνική και πολιτική λήθη των Ελλήνων. Πιστεύοντας ότι κι αυτή ακόμη η σκανδαλωδώς εξοργιστική επιλογή να προσφύγει η χώρα στο Μνημόνιο, και να διασφαλισθεί ότι… δεν θα καταφέρει να ξεφύγει εύκολα από αυτό, θα περάσει ατιμώρητη. Όπως τόσα άλλα «ανδραγαθήματα» στο παρελθόν. Αυτή είναι η ανάγνωση που κάνει το ΠΑΣΟΚ. Η ελληνική κοινωνία από την άλλη, κάνει υπομονή. Μέχρι τις εκλογές. Εκεί, θα απαντήσει.
statesmen.gr
