Αυτή η γνωστή. Σχεδόν ερεβική. Με έναν ήχο που διαπερνάει τα κόκκαλα. Όχι από πόνο, αλλά... απ' το άλγος της αναμονής. Κάτι πλησιάζει, κάτι σκοτεινό έρχεται.
«Ας έρθει κι ας φύγει, τόσα περάσαμε..» έλεγε ο χρόνος. Δε τα περάσαμε εμείς γέρο, δε τα σπουδάσαμε, δε τα μάθαμε.
Θα τα νιώσουμε. Έρχεται πρεμιέρα σε λίγο, στο θέατρο των απλών. Τώρα όμως οι ρόλοι άλλαξαν. Ποιός το θύμα, ποιός ο θύτης, άλλος θα το καθορίσει τώρα. Ουδόλως η ρεκλάμα στην αφίσα.
Χα! Άγονη η προσπάθειά σας για να κρύψετε το δρόμο. Ρεβίθια και φασόλια χρόνια παγώνουν στο ψυγείο. Ήρθε η ώρα για φωτιά.
Γιατί φοβάσαι; Όχι εσύ θρασυκάπηλε.. Εσύ γιέ μου. Μη φοβάσαι! Όλα θα γίνουν όπως πρέπει αρκεί να είσαι παρών. Στάλα τη στάλα, ο βράχος σπάει. Μόνο που..θα πρέπει να περάσει το σύννεφο αντάμα κι ας είναι μαύρο. Όσο πιο σκούρο τόσο πιο πολύ νερό. Θα βοηθήσει κι η θάλασσα νομίζω.
Και πάλι σιωπή.
Μακρύ το σοκάκι που περπατούσαμε πριν χρόνια, θυμάσαι; Καλντερίμι σκέτο ήταν, μα χωρούσε μέχρι και γλέντι να κάνεις. Σ’ ακούω και μ’ ακούς. Με καταλαβαίνεις. Γιατί κάποτε μια χούφτα πυρρίχινης γης, σταμάτησε σ’ ένα σοκάκι σαν κι αυτό, τους φίλους των Αβάρων. Ουκ ολίγοι.
Είτε ζερβά είτε ανάποδα η καρωτίδα δεν ακούει τη σιωπή. Μόνο όταν θα σκύψεις κι οι αγκώνες σμίξουν με αγώνες θα δεις το σινιάλο.
Είδες;
Έρχεται. Μοίρασέ το όπως τότε στο γάμο του μεγάλου προφήτη. Πρέπει να έχει ο καθένας από ένα. Γιατί θα ‘ρθει η μέρα η άσπρη, που χωρίς σφυρί και δρεπάνι θα σπάσουμε τη πέτρα της υπομονής. Όλοι μαζί. Ένας ένας δεν αντέχει. Η μία σιωπή μετά την άλλη. Νωχέλεψε και θα ‘ρθει να σε βρει. Ξέρεις αυτή η γνωστή, η φίλη μας, η οικογένεια μας, όχι των ανθρώπων. Αυτή των πράξεων..!
Η σιωπή των απλών.
victorkoum.blogspot.com
