αν στις 24 Ιανουαρίου του 2012 δεν κόβονταν τόσο "άδοξα" το νήμα της ζωής του. Το ατύχημα που είχε, τραυματισμός από διερχόμενη μοτοσικλέτα στη Δραπετσώνα, την ώρα του γυρίσματος, αποδείχθηκε μοιραίο. Το σημερινό doodle με τον κινηματογραφιστή με την τραγιάσκα - χαρακτηριστικό του Αγγελόπουλου- αλλά και το γαλάζιο λογότυπο με το ελληνικό -ε- στην θέση του e, μας φέρνει στην μνήμη το μεγάλο έργο του κορυφαίου Έλληνα δημιουργού που τίμησε το όνομα της Ελλάδας στη σκέψη όλων των σινεφίλ παγκοσμίως. Αξίζει να τονίσουμε ότι δύο ταινίες του, «Ο θίασος» και «Το βλέμμα του Οδυσσέα», συμπεριλαμβάνονται στις εκατό καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
Στη Γαλλία, όπου πρωτοπήγε το 1961, διδάχτηκε κοντά σε σπουδαίους δασκάλους την κινηματογραφική τέχνη του σινεμά-ντιρέκτ και μυήθηκε με τον πιο ενδελεχή τρόπο στα μυστικά της έβδομης τέχνης.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το 1964, ασχολήθηκε αρχικά με την κριτική του κινηματογράφου και λίγα χρόνια μετά έγινε συνιδρυτής με τον αείμνηστο Βασίλη Ραφαηλίδη του ιστορικού περιοδικού «Σύγχρονος κινηματογράφος». Το 1979 σκηνοθετεί την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους, τη θρυλική «Αναπαράσταση», που σαρώνει τα βραβεία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και κερδίζει ειδική μνεία της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Από εκείνη τη χρονιά το όνομά του γίνεται συνώνυμο μιας σειράς ποιητικών ταινιών που αποσπούν τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά βραβεία του κόσμου. Μεταξύ αυτών, ο Χρυσός Φοίνικας των Καννών και οι Χρυσός και Αργυρός Λέων της Βενετίας.
Από τις κορυφαίες ταινίες του είναι οι «Μέρες του ‘36», «Ο θίασος» «Ο Μεγαλέξανδρος» «Ταξίδι στα Κύθηρα», «Ο Μελισσοκόμος», «Το μετέωρο βήμα του πελαργού», «Το βλέμμα του Οδυσσέα», «Μια αιωνιότητα και μία μέρα», ενώ τελευταία κινηματογραφική του δουλειά ήταν η τριλογία «Το λιβάδι που δακρύζει», «Η σκόνη του χρόνου» και «Η άλλη θάλασσα», που δυστυχώς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει.
Ο κορυφαίος σκηνοθέτης συνεργάστηκε στις ταινίες του με διεθνούς φήμης ηθοποιούς, όπως ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, η Ζαν Μορό, ο Ουίλιαμ Νταφόε και ο Χάρβεϊ Καϊτέλ. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, και αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας των πανεπιστημίων των Βρυξελλών, του Παρισιού, της Γκρενόμπλ και του Εσεξ.
Ο «ποιητής των εικόνων», όπως τον είχαν χαρακτηρίσει στην παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα, μιλώντας για την ταινία του σε συνέντευξη που έδωσε στην ιταλική εφημερίδα «Ιλ Μεσαντζέρο» το καλοκαίρι του 2011, όταν είχε αρχίσει το ρεπεράζ, είχε εκφράσει την αγωνία του για την κατάσταση που όλοι βιώνουμε: «Η κατάσταση που ζούμε είναι φοβερή. Ολα αυτά για τα οποία είχαμε παλέψει δεν έγιναν πραγματικότητα. Η οικονομική και χρηματιστηριακή κρίση της χώρας μου με αφήνει άναυδο. Δεν βλέπω διέξοδο. Εζησα τη ναζιστική εισβολή και τη δικτατορία των συνταγματαρχών, αλλά στο τέλος αυτής της κρίσης δεν βλέπω φως».
Βαθιά πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης, σε άλλο σημείο της ίδιας συνέντευξης έκανε λόγο και για τους πολιτικούς: «Ο χρόνος της πολιτικής τελείωσε. Είναι η εποχή των μάνατζερ. Δεν βλέπετε πως οι πρωθυπουργοί διοικούν τις χώρες σαν ποδοσφαιρικές ομάδες;»
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου.
«Αργά ή γρήγορα, επειδή μεγαλώνουμε, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ιδέα του θανάτου. Επειτα, μεγαλώνοντας πολλαπλασιάζονται οι θάνατοι, οι απώλειες των φίλων» είχε πει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Οταν αντίκρισε νεκρό τον Τζιαν Μαρία Βολοντέ, άρχισε να έρχεται αντιμέτωπος με την ευρύτερη έννοια του θανάτου και να φιλοσοφεί περί αυτού: «Ημουν ανάμεσα σε αυτούς που βρήκαν πεθαμένο το πρωί στο ξενοδοχείο τον Τζιαν Μαρία Βολοντέ. Οταν στο ξενοδοχείο της Φλώρινας τον άγγιξα, η κρυάδα του θανάτου έγινε ταραχή. Εγινε ερώτημα για μένα και για την ανθρώπινη ύπαρξη. Το όριο, το τέλος ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, τα σύνορα ζωής και θανάτου. Τα όρια ανάμεσα στον έρωτα, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην επικοινωνία. Αυτή η έννοια του ορίου, του τέλους ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο μπαίνει σαν θέμα των συνόρων με την ευρύτερη έννοια, όχι μόνο τη γεωγραφική, αλλά και της ζωής και του θανάτου».
ikypros.com
