Δεν πρόκειται για υπερβολή. Μπορεί στην Αθήνα η πολιτική ελίτ να προσποιείται πως όλα πάνε μέλι γάλα, ωστόσο η συνταγή της λιτότητας αμφισβητείται σχεδόν παντού, με πιθανή εξαίρεση την Μέκκα των προγραμμάτων λιτότητας την Φρανκφούρτη όπου έχει την έδρα της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Βερολίνο που διατηρεί το γενικό πρόσταγμα...
Στην Ιταλία, τα προγράμματα λιτότητας, που ξεκίνησαν πολύ πριν αναλάβει καθήκοντα ο τεχνοκράτης Μάριο Μόντι τον Νοέμβριο του 2011, η υποψία είναι πως παρά την πρόοδο που επιφέρουν στην μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος η στασιμότητα που δημιουργούν στην οικονομία υποθηκεύει τα μελλοντικά δημόσια έσοδα και οδηγεί σε έκρηξη μακροπρόθεσμα το δημόσιο χρέος. Εξ ου και το ξέσπασμα του πρώην πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι: "Η ασθένεια που η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επιβάλει για τη χώρα μας είναι αυτή που έχει ήδη προκαλέσει καταστροφή στην Ελλάδα κι αρχίζει να κάνει το ίδιο στην Ισπανία" τόνισε σε ομιλία του στο πλαίσιο συνέδριο του κόμματός του στη Ρώμη. Πολύ πιο διακριτικές εξ ίσου όμως σαφείς αμφιβολίες διατυπώθηκαν κι από την εφημερίδα Wall Street Journal από την πρώτη της σελίδα μάλιστα την Τετάρτη 4 Απριλίου: "Το σενάριο που ξεδιπλώνεται τώρα στην Ιταλία, την Ελλάδα και την Ισπανία - θα αφήσει τις προβληματικές χώρες της ευρωζώνης με υψηλότερους λόγους δημόσιου χρέους παρά τις επώδυνες προσπάθειες τους να το μειώσουν. Αυτό με τη σειρά του θα αφήσει τη νομισματική ένωση ως σύνολο ευπρόσβλητη σε περαιτέρω εντάσεις".
Αποτυχίες καταγράφονται και στην Ιρλανδία, καθώς η ύφεση οδηγεί σε εκτροχιασμό τις κυβερνητικές προβλέψεις για την πορεία του ελλείμματος και αναγκάζει την κυβέρνηση πέρα από τα μέτρα λιτότητας ύψους 3,8 δισ. ευρώ που είχε ανακοινώσει τον Δεκέμβριο να ανακοινώσει ένα επιπλέον πακέτο μέτρων ύψους 400 εκ. ευρώ. Συνολικά η μεγέθυνση που θα καταγραφεί για το τρέχον έτος θα είναι σημαντικά χαμηλότερη από τον στόχο του 1,3% που προβλεπόταν όταν η χώρα υπέγραφε το δάνειο διάσωσης από ΕΕ και ΔΝΤ ύψους 67,5 δισ. ευρώ στα τέλη του 2010.
Στην Ισπανία, ο υπουργός Οικονομικών, Λουίς ντε Γκουίντο, περιέγραψε τα αποτελέσματα της πολιτικής λιτότητας ως "lose-lose situation" υπό την έννοια ότι τα θετικά αποτελέσματα στα δημόσια οικονομικά εξαλείφονται από την υποχώρηση της εμπιστοσύνης των επενδυτών οι οποίοι χάνουν τα κίνητα τους να επενδύσουν σε μια οικονομία συρρικνούμενης ζήτησης.
"Το ΔΝΤ και άλλοι έχουν επιχειρηματολογήσει πως η λιτότητα πλήττει την ανάπτυξη, τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα. Τώρα ένας αυξανόμενος αριθμός οικονομολόγων υποστηρίζει πως για πολλές χώρες, η λιτότητα δεν αποτελεί αποτελεσματικό τρόπο για την δημοσιονομική ισορροπία μακροπρόθεσμα", υποστηρίζει η ίδια εφημερίδα. Επικαλείται μάλιστα έρευνα αμερικάνων οικονομολόγων από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (μεταξύ των οποίων κι ο Λόρενς Σάμερς πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ) η οποία επιμένει πως μια οικονομία που δανείζεται με ευνοϊκούς όρους, όπως συμβαίνει σήμερα στις χώρες του κέντρου της ευρωζώνης οι περικοπές των δημόσιων δαπανών υποσκάπτουν τα δημόσια έσοδα αναιρώντας τα δημοσιονομικά οφέλη των αρχικών περικοπών.
sofokleous10.gr
