την οποία εντοπίσαμε, καταφέρεται εναντίον του Πέτρου Κωστόπουλου, εκφράζει την άποψη της για εκείνον και αποκαλύπτει ποια απειλή της έκανε και την πραγματοποίησε στη συνέχεια.
« Μια φορά κι έναν καιρό στη φτωχή Ψωροκόσταινα, εμφανίστηκαν πολλοί « virtual» υπερπλούσιοι. Ξεφύτρωσαν ξαφνικά, με δανεικά που τους έδωσαν οι τράπεζες από το πουθενά και χωρίς καμία σοβαρή εγγύηση ( αλλά με την ανάλογη μίζα βεβαίως). Και πίστεψαν ( έχοντας το «σύνδρομο του βασιλιά») ότι ήταν δικό τους και δεν θα τα επέστρεφαν ΠΟΤΕ! Πολλοί από αυτούς ήταν εκδότες, καναλάρχες… κι έγιναν μάγκες, super πρότυπα μιας εκτροχιασμένης αλαζονικής κοινωνίας… Επειδή όμως τα νούμερα είναι αδυσώπητα… και στην εξίσωση υπάρχει πάντα ένα τελικό αποτέλεσμα, ο θάνατος για όλους αυτούς ήταν προδιαγεγραμμένος. Δε γλιτώνει κανείς από τα νούμερα και τα μηδενικά! Απλώς η κρίση έφερε το «τέλος» πολύ πιο γρήγορα, πιο απότομα. Εννοείται ότι αν ο Αλμοδοβάρ ζούσε για λίγο στην Ελλάδα, θα το έσκιζε το σενάριο. Έχει πιο σουρεάλ σενάριο από αυτό που ζούμε; Σήμερα λοιπόν, που έχουν ανατραπεί τα πάντα, ο μάγκας είναι αυτός που δεν χρωστάει και ο βλαχοχλιδοχλιμίντζουρας εκδότης έχει ήδη πεθάνει, απλώς δεν του το λένε για να μην τον στεναχωρήσουν! Τώρα που η αλήθεια, τους έκανε τις μάσκες πατσαβούρια, θα προχωρήσουν οι αληθινοί… Οι δημιουργικοί, οι δοτικοί, αυτοί που μπορούν να εμπνεύσουν ρε γαμώτο! Γιατί τελικά αυτό είναι το ζητούμενο… Ποιος θα σε εμπνεύσει για να σηκωθείς… και να πας μπροστά! Πιστεύω ότι το μοναδικό χρέος που έχουμε ως πολίτες είναι να πατήσουμε ένα delete σε όλο αυτό το μπάχαλο, γιατί σύστημα δεν το λες. Βέβαια πρέπει να σου πω ότι στα Μ.Μ.Ε υπάρχουν, όπως λέει και κάποιος, πολλές «τσιπούρες του γλυκού νερού». Για τον Κωστόπουλο π.χ μόνο εγώ έγραφα τις αλήθειες όλο αυτά τα χρόνια, όταν άλλοι τον προσκυνούσαν. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή. Κινδύνεψα να θεωρηθώ από γραφική έως εμπαθής. Έγραφα πράγματα που άλλοι δεν τολμούσαν να ψελλίσουν καν. Τον πήγα στα δικαστήρια, άλλο ασύλληπτο αυτό… Και οι καλοθελητές μου έλεγαν : « …τι κάνεις …θα σε τελειώσει αυτός… είναι αδίστακτος». Όταν έγραφα τα editorials, μου τηλεφωνούσαν διάφοροι τάχα να με προειδοποιήσουν : « θα σε τσακίσει…, θα σε…». Δεν έκανα ποτέ πίσω, τα δημοσίευσα όλα… και τώρα γελάω με όλες τις τσιπούρες του γλυκού νερού που γράφουν γι’αυτόν «μετά θάνατον». Τον καρχαρία αγάπη μου, τον παλεύεις όταν είναι ζωντανός, όταν έχει ψοφήσει, δεν έχει πλάκα. Και δεν γουστάρω να έχω εχθρούς ψοφίμια. Ξαφνικά βλέπω πολλούς πολέμιους να έχουν άποψη του… κώλου ( αν και οι εφημερίδες, μέχρι το τέλος του να ανακοινωθεί, το έκαναν γαργάρα, έτσι; Και μιας και τα λέμε όλα, θα σου αποκαλύψω τη φοβερή απειλή που μου έκανε ο Κωστόπουλος πριν 6 χρόνια. Και την πραγματοποίησε φυσικά! Τρομερή… και που τη γράφω τώρα, ανατριχιάζω! « Δεν θα ξαναμπεί η φάτσα σου ποτέ, όχι εξώφυλλο, ούτε γραμματόσημο, σε κανένα από τα περιοδικά μου!». Μπρρρ… κάτσε να ξυθώ πάλι, γιατί μόνο που το σκέφτηκα, με έπιασε φαγούρα… Έχουμε ανάγκες από όμορφες εικόνες και έξυπνες απόψεις, άρα τα περιοδικά που θα επιζήσουν θα είναι αυτά που φτιάχνονται από ανθρώπους ρομαντικούς, με όνειρα και μεράκι. Ό,τι αγαπάς και πιστεύεις, υπάρχει. Ό,τι δεν συνέβη, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά, λέει ο Καζαντζάκης».
Αυτά δήλωσε η Κατερίνα Γιατζόγλου, στο περιοδικό Soul.
