Παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή τη συνέντευξη του Πάνου Καμμένου στην Ε.Ρ.Τ. με την Έλη Στάη, τον Φελέκη και...
απογοητεύτηκα από το επίπεδο διαλόγου και απαντήσεων. Είδα έναν πολιτικό αφηνιασμένο, έναν αθλητή, φορτωμένο με αναβολικά, προσπαθώντας να κερδίσει έδαφος στη διαδρομή για τον τερματισμό.
Ακούστηκαν τόσες μπουρδολογίες, που αναρωτήθηκα, υπάρχουν τόσο ανεύθυνοι πολιτικοί; Υπάρχουν Έλληνες και Ελληνίδες που μπορούν να πιστεύουν τις ουτοπίες ενός πολιτικού; Μπορεί να είμαστε τόσο ηλίθιοι οι Έλληνες; Όποιος παρακολούθησε τη συζήτηση, σίγουρα θα αναζήτησε κάποιον ψυχίατρο για να ηρεμήσει. Εάν κάνει μερικές τέτοιες εμφανίσεις στο γυαλί, μπερδεύοντας τον Πούτιν με τον Ιβάν Σαββίδης και πολλά άλλα, τότε δεν θα καταφέρει ούτε στη βουλή να μπει.
Τον Πάνο Καμμένο γνωρίζω από το 1985, νεαρό πολιτικό με τη ΔΗ.ΑΝΑ., προσπαθώντας να μπει στη βουλή. Πραγματικός επαναστάτης και με πολλά λεφτά του μπαμπά. Η μισή Συγγρού δική του. Ως υφυπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας τον επισκέφθηκα στο υπουργείο πολλές φορές, ένα ήρεμο παιδί, με το σκάφος του, γεμάτο φιλοδοξίες και όνειρα. Τώρα λοιπόν καταλαβαίνω πού οφείλεται αυτή η μετάλλαξη! Βρήκε την ευκαιρία να κάνει την επανάσταση του με λάθος τρόπο, τερματίζοντας άδοξα την πολιτική του καριέρα.
Εγώ Πάνο θα σε θυμάμαι πάντα με την ιδιόχειρη αφιέρωση του βιβλίου σου που μου χάρισες για την «τρομοκρατία». Στον αγαπημένο μου φίλο...
politikisatira.blogspot.com
