Εδώ και ώρα ψάχνω (χωρίς μεγάλη επιτυχία) να βρω τα κατάλληλα λόγια για να εξηγήσω πόσο απαραίτητα ήταν και πόση δύναμη αντλήσαμε μέσα από αυτά. Αποφάσισα λοιπόν να ξεκινήσω με το να μοιραστώ μαζί σας όσα έζησα: Την περασμένη Πέμπτη, βούτηξα στην παγωμένη θάλασσα μεταξύ Μυκόνου και Δήλου, μπροστά από τη μηχανότρατα ALBERTAII που με τις σιδερένιες πόρτες της «σκούπιζε» το βυθό από κάθε μορφή ζωής. Στόχος μου: να υπερασπιστώ την προστασία της περιοχής των Β. Κυκλάδων που αδειάζει από ψάρια. Ζητήσαμε από τον καπετάνιο της μηχανότρατας να στηρίξει την πρόταση της Greenpeace για δημιουργία θαλάσσιου καταφύγιου, να γίνει μέρος της λύσης, και εκείνος απάντησε μηνύοντας εμένα και 3 ακόμα ακτιβιστές. Ακολούθησαν 53 ώρες κράτησης κάτω από πραγματικά άθλιες συνθήκες, απόλυτα δυσανάλογες προς τον ειρηνικό χαρακτήρα της δράσης μας, κατά τις οποίες αναγκαστήκαμε να κοιμηθούμε στο πάτωμα και να υποστούμε σωματικό έλεγχο γυμνοί. Με χειροπέδες (που για εμάς εκείνες τις μέρες ήταν συνώνυμες με την έξοδο στον καθαρό αέρα και ήλιο!), μεταφερθήκαμε την Παρασκευή το απόγευμα στη Σύρο όπου και οδηγηθήκαμε την επομένη στο Τριμελές Πρωτοδικείο.
Το δικαστήριο μας έκρινε αθώους και απέρριψε κάθε κατηγορία! Μία απόφαση που δεν δικαίωσε μόνο εμάς, αλλά και το δικαίωμα όλων στην ειρηνική μη βίαιη διαμαρτυρία.
Έχοντας γυρίσει πια στην Αθήνα, για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: ότι αυτή η οργάνωση που λέγεται Greenpeace, δεν είναι μόνο το γραφείο στην Αθήνα ή οι ακτιβιστές που βρισκόμαστε κάθε φορά στο πεδίο. Είναι και οι χιλιάδες άνθρωποι από κάθε γωνιά της χώρας, που με την υποστήριξη τους εξασφαλίζουν αυτές τις δράσεις.
Δείτε το βίντεο με την ιστορία της δράσης:
