ΤΑ κατάφεραν ως γνήσιοι ρωμιοί της διχόνοιας και της μισαλλοδοξίας. Τους περιμέναμε τρομαγμένους και τρομοκρατημένους μπροστά στην Ελλάδα που σφαδάζει.
Ευαίσθητους και μας βγήκαν κάφροι. Ευγενικούς κι είναι θρασύτατοι. Όφειλαν τα κόμματα να επικοινωνήσουν κι αυτοί να μονιάσουν. Και, βέβαια, δεν θα σταθούμε άλλο στην πολιτική αλητεία των λυσσαλέων για τις ηδονές της εξουσίας. Τέλος η κουβέντα με δαύτους, τέλος και η προσδοκία για μια λύση λυτρωτική.
ΑΥΤΟΙ, λοιπόν, τσακώνονται ακόμα και στον δρόμο για τις κάλπες και η δικιά μας σκέψη κόβει βόλτες πάνω από ανθρώπους υπεράνω υποψίας. Που δεν θα πούλαγαν τη μάνα τους για ένα έδρανο στη βουλή, χαρτοφυλάκιο, ή για το όνομά τους στη λίστα των πρωθυπουργών. Προσωπικότητες αναγνωρισμένου κύρους, γνωστούς απ’ τη στάση και τη συμπεριφορά τους στη δημόσια ζωή. Που δεν τσακώθηκαν ποτέ τους στα κανάλια κι έγιναν άθελά τους δάσκαλοι ήθους, πολιτισμού και ευγένειας.
ΚΙ αν δεν τους βρούμε ή δεν θελήσουν; Τότε περνάμε στη χορεία των τεχνοκρατών που δεν αμάρτησαν σε βάρος μας. Σ’ εκείνους τους ανέκφραστους με λόγο μετρημένο που ξέρουν και κατέχουν, δεν φλυαρούν αραδιάζοντας λέξεις περιττές, δεν τσιρίζουν και δεν χάνουν την ψυχραιμία τους και τον καιρό τους συζητώντας περί όνου σκιάς.
ΕΝΑ κόμμα, λοιπόν, τεχνοκρατών, το καραβάνι περνάει κι ας γαυγίζουν οι σκύλοι. Κι αν «δεν μας κάνει» ο κ. Παπαδήμος, ας μας έρθει ο κ. Μαρκεζίνης. Με τα επιτελεία τους όποια και να’ ναι, με την έγνοια τους για την Ελλάδα κι ας τους φορτώσουν τη συνήθη ρετσινιά του εκπροσώπου της πλουτοκρατίας (που θα’ λεγε και το ΚΚΕ). Δεν θα’ χει τρυπήσει το μυαλό τους απ’ το σαράκι της πολιτικής, χωρίς την έγνοια της επανεκλογής που γεννάει όλα τα δεινά των «επαγγελματιών» που γέμισαν το κοινοβούλιο με προνόμια για αλλήλους, συγγενείς και φίλους.
ΓΙΑ μια, τουλάχιστον, τετραετία «στην απ’ έξω» τα κοκόρια των παραθύρων, έξω απ’ το μαντρί και το παιχνίδι. Για…αγρανάπαυση και συμμόρφωση, μιας και κρατούν κλειστά τα μάτια για την Ελλάδα που σβήνει, κλειστά τα’ αυτιά τους στο κρετσέντο της τραγωδίας που έρχεται. Θα συνέλθουν(;) όπως κάποτε ξανάρθαν στη βουλή με την ουρά στα σκέλη. Δεν είπαμε για «συμμόρφωση» από μια χούντα σκληρή, καταδικασμένη και απευκταία. Για δημοκρατική λύση μιλάμε και δεν είναι πιο δημοκράτης ο (κακομαθημένος) πολιτικός απ’ τον (ουδέτερο) τεχνοκράτη.
