Ιδού η απορία θα έλεγε ο Άμλετ… Εγώ τώρα τι να πω, δεν πέρασαν και πολλά χρόνια από... τότε που ο Σημίτης, μπροστά στο ΑΤΜ, μας κούναγε κάτι πολύχρωμα χαρτάκια, καταχαρούμενος για την εποποιία που ξεκινούσε. Προσωπικά θυμάμαι και τον αείμνηστο Νο 1 που μας έμπαζε ως χώρα στην ΕΟΚ, λέγοντας ότι το μέλλον μας θα είναι ανθηρό και θα τρώμε στο εξής με χρυσά κουτάλια. Ύστερα βέβαια ήρθε και ο αείμνηστος Νο 2 που φώναζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», αλλά και πάλι μέσα μέναμε (στην ΕΕ εννοώ).
Αλλά για να αφήσω τα παλιά, που λόγω ηλικίας με ταλανίζουν ως γλυκές αναμνήσεις, και να πάω στα σημερινά αποτελέσματα, που τα ζούμε και τα βλέπουμε, οφείλω να σημειώσω ότι με την ΕΕ τα ζόρια μεγάλωσαν.
Άρα το ερώτημα που εμπεριέχει ο τίτλος μας μάλλον είναι κενό νοήματος…..!
Για να το αναλύσουμε λιγάκι.
Αν εξαφανίσουμε το ευρώ και κρατήσουμε την ισοτιμία του σε δραχμές, ένα ευρώ= 347,5 δραχμές, αν θυμάμαι σωστά κάπως έτσι ξεκινήσαμε, τότε τα 350 ευρώ βασικός μισθός θα γίνουν 121.625 δραχμές, το 2002 δηλαδή την χρονιά του ΑΤΜ, ο βασικός ήταν 490 ευρώ=170275 δραχμές, εκεί το αφήσαμε, έχουμε δηλαδή ζημιά 50000 δραχμών, ήταν ακριβό το χρυσό κουτάλι. Σε μια δεκαετία βέβαια οι τιμές στα καταναλωτικά αγαθά και στις υπηρεσίες διπλασιάστηκαν άρα η ζημιά είναι πολλαπλάσια. Κάνοντας διάφορες αναγωγές μπορούμε να καταλάβουμε ότι ανάλογη ζημιά είχε κάθε εργαζόμενος Έλληνας στο εισόδημά του.
Οι πατριώτες επιχειρηματίες βέβαια (και αφορά όλη την γκάμα των επιχειρηματιών, τραπεζίτες, βιομήχανους, εφοπλιστές κτλ) αύξησαν τα κομποδέματά τους και τα ασφάλισαν σε τράπεζες της Ελβετίας.
Άρα μήπως ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα; Τώρα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι όλα αυτά είναι σωστά, από δω και πέρα τι κάνουμε;
Κατ αρχήν πρέπει να συμφωνήσουμε στο τι φταίει που καταντήσαμε έτσι, φταίνε τα θέλω του Έλληνα που καταναλώνει περισσότερο από όσο παράγει; Που μας λένε οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι και το αναπλάθουν και όλοι οι δικοί μας εθνοσωτήρες (μαζί τα φάγαμε). Φταίμε οι Έλληνες εργαζόμενοι που συνέχεια ζητάμε και κάνουμε απεργίες; Φταίνε οι αγρότες μας που αντί να σπέρνουν απλά δήλωναν ανακρίβειες για να εισπράττουν επιδοτήσεις;
Οι λόγοι για τα προβλήματα δεν είναι οι παραπάνω, εκτός αν δεν θέλει κανείς να βλέπει την αλήθεια και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του ή να θολώσει τα νερά για να μη μπορεί να βγει συμπέρασμα, όπως κάνει ο πρώην αντιπρόεδρος που σαφέστατα δεν έχει τόσο χοντρό δάχτυλο για να κρυφτεί.
Για να μην το τραβάμε πολύ, η αλήθεια που δεν μπορεί να κρυφτεί πλέον είναι ότι μέχρι τώρα είχαμε πλάνα πολιτικής τέτοια που μας οδήγησαν εκεί που είμαστε, και αυτά δεν τα αποφάσισε ο λαός αλλά οι ευρωέλληνες ηγέτες μας, επίσης με αυτές τις πολιτικές βολεύτηκε όλο το παρασιτικό κεφαλαιοκρατικό συνονθύλευμα της χώρας, κι ο λαός της πτώχευσε. Οι αποφάσεις όπου και αν παίρνονταν, συνυπογράφονταν από τους δικούς μας ηγετίσκους και προσαρμόζονταν στους προϋπολογισμούς του κράτους ερήμην του ταλαίπωρου κοσμάκη που τελικά πλήρωνε τη νύφη.
Θα συνεχίσουμε λοιπόν το ίδιο βιολί; Θα ψάχνουμε για τον αρχηγό με το καταλληλότερο μείγμα πολιτικής που θα μας… ξεβαλτώσει, θα δείξουμε εμπιστοσύνη σε πρόσωπα που με τα λόγια πάντα λύνουν τα προβλήματα, αλλά αυτά παραμένουν άλυτα, θα αφήνουμε μέσω της ανενέργειάς μας (αδόκιμος όρος, αλλά σαφής πιστεύω) τους δυνάστες και αφεντικά μας να θησαυρίζουν στην πλάτη μας και να μας κατηγορούν κιόλας ότι εμείς είμαστε τα παράσιτα, οι τεμπέληδες, οι χαραμοφάηδες μιας χώρας που δεν έχει πλούτο να προσφέρει.
Το σωστό θα ήταν να μην τους πιστέψουμε και να τους απαντήσουμε πως πλούτος υπάρχει, και είναι αρκετός μάλιστα για να ζήσει ο λαός με τα προβλήματά του λυμένα, αυτό το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι όλοι οι εργαζόμενοι που παράγουμε αυτόν τον πλούτο. Δεν υπάρχει περίπτωση βέβαια να γίνει μοιρασιά δίκαιη μεταξύ άδικων και μοναχοφαγάδων πλουσίων και φτωχών ποτέ. Άρα κάποιοι πρέπει να εκλείψουν, και επειδή οι δεύτεροι είμαστε απαραίτητοι, γιατί εμείς παράγουμε μέσω της εργασίας, βγαίνει εξ αναγωγής το συμπέρασμα ότι σε αυτό το… ντουνιά χωράνε μόνο όσοι μοχθούν και αυτοί πρέπει να απολαμβάνουν το μόχθο τους, όχι οι εκμεταλλευτές τους.
Πηγαίνοντας λοιπόν στο ερώτημα ευρώ ή δραχμή; Η απάντηση είναι ένα άλλο ερώτημα, ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ;
Αφού αυτό απαντηθεί τότε τα πράγματα ξεκαθαρίζουν. Αν η απάντηση είναι για το λαό, τότε το νόμισμα, οι οικονομικές συμμαχίες και οι πολιτικές πρέπει να είναι για το λαό, ο οποίος χειραφετημένος από λογικές (σαν τις μέχρι τώρα λογικές διαχείρισης) του μικρότερου κακού, θα απαιτήσει να ζει σωστά και με όσα οι σημερινές δυνατότητες του επιτρέπουν, και του επιτρέπουν πολλά είναι το μόνο σίγουρο!
Και για να κλείσω πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι:
Αλλά για να αφήσω τα παλιά, που λόγω ηλικίας με ταλανίζουν ως γλυκές αναμνήσεις, και να πάω στα σημερινά αποτελέσματα, που τα ζούμε και τα βλέπουμε, οφείλω να σημειώσω ότι με την ΕΕ τα ζόρια μεγάλωσαν.
Άρα το ερώτημα που εμπεριέχει ο τίτλος μας μάλλον είναι κενό νοήματος…..!
Για να το αναλύσουμε λιγάκι.
Αν εξαφανίσουμε το ευρώ και κρατήσουμε την ισοτιμία του σε δραχμές, ένα ευρώ= 347,5 δραχμές, αν θυμάμαι σωστά κάπως έτσι ξεκινήσαμε, τότε τα 350 ευρώ βασικός μισθός θα γίνουν 121.625 δραχμές, το 2002 δηλαδή την χρονιά του ΑΤΜ, ο βασικός ήταν 490 ευρώ=170275 δραχμές, εκεί το αφήσαμε, έχουμε δηλαδή ζημιά 50000 δραχμών, ήταν ακριβό το χρυσό κουτάλι. Σε μια δεκαετία βέβαια οι τιμές στα καταναλωτικά αγαθά και στις υπηρεσίες διπλασιάστηκαν άρα η ζημιά είναι πολλαπλάσια. Κάνοντας διάφορες αναγωγές μπορούμε να καταλάβουμε ότι ανάλογη ζημιά είχε κάθε εργαζόμενος Έλληνας στο εισόδημά του.
Οι πατριώτες επιχειρηματίες βέβαια (και αφορά όλη την γκάμα των επιχειρηματιών, τραπεζίτες, βιομήχανους, εφοπλιστές κτλ) αύξησαν τα κομποδέματά τους και τα ασφάλισαν σε τράπεζες της Ελβετίας.
Άρα μήπως ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα; Τώρα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι όλα αυτά είναι σωστά, από δω και πέρα τι κάνουμε;
Κατ αρχήν πρέπει να συμφωνήσουμε στο τι φταίει που καταντήσαμε έτσι, φταίνε τα θέλω του Έλληνα που καταναλώνει περισσότερο από όσο παράγει; Που μας λένε οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι και το αναπλάθουν και όλοι οι δικοί μας εθνοσωτήρες (μαζί τα φάγαμε). Φταίμε οι Έλληνες εργαζόμενοι που συνέχεια ζητάμε και κάνουμε απεργίες; Φταίνε οι αγρότες μας που αντί να σπέρνουν απλά δήλωναν ανακρίβειες για να εισπράττουν επιδοτήσεις;
Οι λόγοι για τα προβλήματα δεν είναι οι παραπάνω, εκτός αν δεν θέλει κανείς να βλέπει την αλήθεια και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του ή να θολώσει τα νερά για να μη μπορεί να βγει συμπέρασμα, όπως κάνει ο πρώην αντιπρόεδρος που σαφέστατα δεν έχει τόσο χοντρό δάχτυλο για να κρυφτεί.
Για να μην το τραβάμε πολύ, η αλήθεια που δεν μπορεί να κρυφτεί πλέον είναι ότι μέχρι τώρα είχαμε πλάνα πολιτικής τέτοια που μας οδήγησαν εκεί που είμαστε, και αυτά δεν τα αποφάσισε ο λαός αλλά οι ευρωέλληνες ηγέτες μας, επίσης με αυτές τις πολιτικές βολεύτηκε όλο το παρασιτικό κεφαλαιοκρατικό συνονθύλευμα της χώρας, κι ο λαός της πτώχευσε. Οι αποφάσεις όπου και αν παίρνονταν, συνυπογράφονταν από τους δικούς μας ηγετίσκους και προσαρμόζονταν στους προϋπολογισμούς του κράτους ερήμην του ταλαίπωρου κοσμάκη που τελικά πλήρωνε τη νύφη.
Θα συνεχίσουμε λοιπόν το ίδιο βιολί; Θα ψάχνουμε για τον αρχηγό με το καταλληλότερο μείγμα πολιτικής που θα μας… ξεβαλτώσει, θα δείξουμε εμπιστοσύνη σε πρόσωπα που με τα λόγια πάντα λύνουν τα προβλήματα, αλλά αυτά παραμένουν άλυτα, θα αφήνουμε μέσω της ανενέργειάς μας (αδόκιμος όρος, αλλά σαφής πιστεύω) τους δυνάστες και αφεντικά μας να θησαυρίζουν στην πλάτη μας και να μας κατηγορούν κιόλας ότι εμείς είμαστε τα παράσιτα, οι τεμπέληδες, οι χαραμοφάηδες μιας χώρας που δεν έχει πλούτο να προσφέρει.
Το σωστό θα ήταν να μην τους πιστέψουμε και να τους απαντήσουμε πως πλούτος υπάρχει, και είναι αρκετός μάλιστα για να ζήσει ο λαός με τα προβλήματά του λυμένα, αυτό το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι όλοι οι εργαζόμενοι που παράγουμε αυτόν τον πλούτο. Δεν υπάρχει περίπτωση βέβαια να γίνει μοιρασιά δίκαιη μεταξύ άδικων και μοναχοφαγάδων πλουσίων και φτωχών ποτέ. Άρα κάποιοι πρέπει να εκλείψουν, και επειδή οι δεύτεροι είμαστε απαραίτητοι, γιατί εμείς παράγουμε μέσω της εργασίας, βγαίνει εξ αναγωγής το συμπέρασμα ότι σε αυτό το… ντουνιά χωράνε μόνο όσοι μοχθούν και αυτοί πρέπει να απολαμβάνουν το μόχθο τους, όχι οι εκμεταλλευτές τους.
Πηγαίνοντας λοιπόν στο ερώτημα ευρώ ή δραχμή; Η απάντηση είναι ένα άλλο ερώτημα, ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ;
Αφού αυτό απαντηθεί τότε τα πράγματα ξεκαθαρίζουν. Αν η απάντηση είναι για το λαό, τότε το νόμισμα, οι οικονομικές συμμαχίες και οι πολιτικές πρέπει να είναι για το λαό, ο οποίος χειραφετημένος από λογικές (σαν τις μέχρι τώρα λογικές διαχείρισης) του μικρότερου κακού, θα απαιτήσει να ζει σωστά και με όσα οι σημερινές δυνατότητες του επιτρέπουν, και του επιτρέπουν πολλά είναι το μόνο σίγουρο!
Και για να κλείσω πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι:
Λαος ευτυχισμένος και με λυμενα τα προβληματα του πρεπει να εχει λυμενα και τα χερια του, πρεπει να εχει δηλαδη την εξουσία να αποφασιζει αυτος για το μελλον του και το μελλον των παιδιων του.
7news.gr
