Σενάριο επιστροφής στις 5 Μαΐου. Πιθανό. Η εκλογική καταγραφή της διάσπασης της ΝΔ στους ΑΝΕΛ και τη ΔΣ, που αποτυπώθηκε στις... εκλογές της 6 Μαΐου, φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις ότι εν μέρει μπορεί να αντισταθμιστεί και σε συνδυασμό με την ενίσχυση από το ΛΑΟΣ, η ΝΔ να παρουσιάσει, έστω σαν συγκολλημένο, άναρχο, τυχοδιωκτικό και αναπαλαιωμένο υλικό, εκλογική αύξηση τέτοια, που αν της δώσει την πρώτη θέση, να είναι αρκετή για να κυβερνήσει με το αποδεκατισμένο ΠΑΣΟΚ, από το οποίο επίσης θα έχει εισπράξει, μπροστά στο φόβο νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το σενάριο για μια θριαμβευτική επιστροφή του δικομματισμού – τώρα με υπεροχή της ΝΔ – και με ισχνή πλειοψηφία περί τις 160 έδρες, και μάλιστα χωρίς να χρειάζεται να φέρει σε δύσκολη θέση την ΔΗΜΑΡ, μπορεί να συμβεί με τη ΝΔ πρώτη γύρω στο 28% και το ΠΑΣΟΚ ακόμη και γύρω στο 10%.
Σενάριο επιστροφής στις 7 Μαΐου…
Απίθανο. Πρακτικά είναι αδύνατο να μην μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση, είτε προηγηθεί η ΝΔ, είτε προηγηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τις σχεδόν πάνω από 125 έδρες που θα πάρει το πρώτο κόμμα θα είναι ζήτημα απλής αριθμητικής να προστεθούν στη μία περίπτωση οι λογικά αναμενόμενες έδρες του ΠΑΣΟΚ και στην άλλη οι λογικά αναμενόμενες έδρες της ΔΗΜΑΡ ή και των ΑΝΕΛ. Στις εκλογές της Κυριακής είναι εφικτό είτε να ανασχηματιστεί μια μνημονιακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία μικρότερη σε σχέση με εκείνην που ίσχυε μέχρι τις 5 Μαΐου, είτε να σχηματιστεί μια νέα ισχνή αντιμνημονιακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Λογικά, δεν υπάρχει περίπτωση να επαναληφθούν οι αποτυχημένες λιτανείες της διερευνητικής εντολής των προηγούμενων εκλογών – εξαιτίας των τότε 149 εδρών ΝΔ+ΠΑΣΟΚ.
Σενάριο νέου πολιτικού σκηνικού στις 18 Ιουνίου…
Πιθανό. Η άνοδος της αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ από 4,6% τον Οκτώβρη του 2009 σε 16,8% ΣΥΡΙΖΑ + 6,1% ΔΗΜΑΡ τον Μάϊο του 2012, χωρίς αμφιβολία συνδιάζεται με την ελεύθερη πτώση του ΠΑΣΟΚ. Και η ακόμη μεγαλύτερη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, που θα καταγραφεί την Κυριακή, θα συνδυαστεί και με την πτώση κομμάτων από το φάσμα της αριστεράς, όπως το ΚΚΕ και οι Οικολόγοι-Πράσινοι. Ανεξάρτητα όμως από τη κομματογραφία των μετακινήσεων, η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στη συσσώρευση και έκφραση του κινήματος κοινωνικής διαμαρτυρίας που διογκώνεται χωρίς αξιόπιστη πολιτική απάντηση από το σύστημα εξουσίας από το 2009 και μετά. Σε αυτό το πιθανό σενάριο κυβέρνησης της αριστεράς με ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ και ενδεχομένως ανοχή ή συμμετοχή των ΑΝΕΛ, ενδιαφέρον θα έχει η τελική στάση του ΠΑΣΟΚ που θα εξαρτηθεί από τον πολιτικό προσανατολισμό του «νέου» ΠΑΣΟΚ για το οποίο δεσμεύτηκε προεκλογικά ο κ.Βενιζέλος.
Συζήτηση…
Οι διαφαινόμενοι προεκλογικοί συσχετισμοί αναδεικνύουν ένα πραγματικό ερώτημα για τον ψηφοφόρο: «επιστροφή στο δικομματικό πολιτικό σκηνικό ή σταθεροποίηση του τολμηρού βήματος της 6ης Μαΐου και δημιουργία νέου πολιτικού σκηνικού στη χώρα;»
Λίγες ώρες πριν την κάλπη δεν είναι η στιγμή για εκφοβισμούς και πολιτικές αναλύσεις. Ό,τι ήταν να λεχθεί ελέχθη και ό,τι ήταν να τρομοκρατήσει τρομοκράτησε. Θα μπορούσαν όμως να συνοψιστούν κωδικά μερικά αυτονόητα από την προεκλογική συζήτηση. Όπως για παράδειγμα ότι είναι αναξιοπιστία να λες ότι αύριο θα διαπραγματευτείς, όταν την ώρα που όφειλες να το κάνεις έβαλες την ουρά στα σκέλια και υπέγραψες. ΄Η όπως ότι είναι φασισμός να ασκείς βία στους περιθωριακούς της κοινωνίας στο όνομα της άγριας και εξαθλιωμένης καθημερινότητας.
Όμως από τα αυτονόητα, αυτό που αξίζει περισσότερο σχολιασμό, είναι τα κενά στην τεκμηρίωση της εναλλακτικής πολιτικής πρότασης διεξόδου του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα όσον αφορά την πειστικότητα και τη δυναμική της σε σχέση με τους δανειστές και τη Γερμανία. Δεν εξασφαλίζει προοπτική να λες απλά ότι θα ακυρώσεις τις συμφωνίες με τους δανειστές χωρίς παράλληλα να λες τι θα κάνεις όταν αυτοί σε εκβιάσουν με τη διακοπή της χρηματοδότησης – ακόμη κι αν μόνο μικρό της τμήμα πάει πραγματικά στις ανάγκες του κράτους. Διότι είναι ζωτικής σημασίας να πείσεις ότι είσαι σε θέση να διεκδικήσεις την πρωτοβουλία των κινήσεων, που σήμερα έχουν οι δανειστές και η Γερμανία. Όταν μάλιστα το ακροατήριό σου δεν είναι μόνο Ελληνικό.
Αλλιώς δεν μπορείς να θεωρηθείς αξιόμαχος στον οικονομικό πόλεμο που μας αποδεκατίζει σαν χώρα και σαν ήπειρο, ούτε εναλλακτική επιλογή σε σχέση με τους άνευ όρων συνθηκολογημένους αντιπάλους σου. Και οι σχετικές απαντήσεις που έχουν δοθεί δεν φωτίζουν την προοπτική. Ούτε η δήλωση ότι «θα αντέξουμε» αντέχει στην κριτική, όταν η κοινωνία μετράει κάθε μέρα νέες απώλειες από την πολιτική και οικονομική βία, ακόμα και σε ανθρώπινες ζωές. Ούτε βέβαια μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπ΄όψιν η δήλωση «δεν ανοίγουμε τα χαρτιά μας», αλλά αντίθετα σαν αδυναμία.
Ούτως ή άλλως, το πιο πιθανό είναι ότι ακόμη και αν συνεχιστούν οι δόσεις, τα λίγα που θα περισσεύουν – με βάση και την προτεραιότητα στους δανειστές – δεν θα αρκούν για να καλύπτουν τις τρύπες που η ύφεση ολοένα ανοίγει και μεγαλώνουν. Εξάλλου τα νεότερα δεδομένα για τα έσοδα έχουν από μόνα τους ακυρώσει τους στόχους του μνημονίου-2. Άρα θα πρέπει να αναμένεται ένα μνημόνιο-3, του οποίου η αποδοχή θα ζητηθεί μαζί και τις υπογραφές και του ΣΥΡΙΖΑ σαν προϋπόθεση για τη συνέχιση της χρηματοδότησης – ανεξαρτήτως κυβερνητικής σύνθεσης και μάλλον στο χρονικό διάστημα των 100 μετεκλογικών ημερών, που το Βερολίνο διέρρευσε μέσω του Reuters.
Αλλά αυτό το αναπόφευκτα ερχόμενο μνημόνιο-3 μπορεί να γίνει και η αφορμή για μια συνολική Εθνική αντιπρόταση, για ένα νέο Σχέδιο ανασυγκρότησης που θα μπορούσαν να εκπονήσουν από κοινού όλες οι πολιτικές δυνάμεις, να ψηφιστεί από τη Βουλή και να γίνει το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης με την τρόικα και την Γερμανία. Αν δεν καταλήξει σε συμφωνία τότε η τελική απόφαση θα πρέπει να τεθεί στο λαό με δημοψήφισμα, όπως στην Ιρλανδία. Στο διάστημα αυτό, των 2-3 μηνών, η χώρα θα παραμένει στην ευρωζώνη και θα συμμετέχει ενεργά στις καταλυτικές εξελίξεις που θα συγκλονίζουν την Ευρώπη και θα καθορίσουν τη διατήρηση, τη διάσπαση ή τη διάλυσή της. Δεν θα είναι απλά κέρδος χρόνου, όπως ήταν η τακτική της Γερμανίας μέχρι τώρα, αλλά διεκδίκηση στην πρωτοβουλία των κινήσεων σχετικά με το μέλλον της χώρας.
Επίλογος…
Όσο η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση μένει χωρίς πολιτική απάντηση και οι πολιτικές δυνάμεις δεν μπορούν να συνεννοηθούν για ένα δίκαιο και βιώσιμο πρόγραμμα διεξόδου, που θα διαψεύδει τον κυνισμό του Σόϊμπλε ότι σε περιόδους κρίσης τα πράγματα σπανίως εξελίσσονται με δίκαιο τρόπο για τους αδύναμους σε σχέση με τους πλούσιους, τότε δεν θα έχει καμία σημασία αν η καταστροφή θα είναι τύπου Βαϊμάρης ή τύπου Ελληνικού Εμφυλίου.
Σημασία έχει να συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα ότι αυτό που ζούμε σήμερα είναι ένας μη συμβατικός οικονομικός πόλεμος. Στο πλαίσιο αυτού του πολέμου πρέπει να ξεπεράσουμε τις κομματικές και αντιπαραγωγικές νοοτροπίες της μεταπολίτευσης και να καταλάβουμε ότι διασπασμένοι σαν έθνος θα νικηθούμε πιο γρήγορα και πιο εύκολα. Ότι όταν, για παράδειγμα,δεν υπάρχουν άλλα χρήματα από τον μικρομεσαίο για να πληρωθεί ο λογαριασμός των δανειστών, δεν μπορεί το πολιτικό σύστημα, όπως τουλάχιστον έκανε μέχρι τις 5 Μαΐου, να μην πιέζει ή και να μην υποχρεώνει τους εκλεκτούς του πελάτες και τους πραγματικά έχοντες να πληρώσουν και αυτοί το μερίδιο τους.
Αλλά παρότι η πολυπόθητη εθνική ομοψυχία αποτελεί από την αρχαιότητα χίμαιρα και όνειρο απατηλό στη χώρα μας, πιστεύω ότι σε κάθε περίπτωση,θα πρέπει να δείξουμε και να συνδυάσουμε, σαν άτομα, σαν κοινωνία, αλλά και σαν σύστημα εξουσίας την τόλμη και την ωριμότητα ώστε το μετεκλογικό σκηνικό της 18ης Ιουνίου να μην μπορεί να δώσει σε κανέναν το δικαίωμα, είτε στο εσωτερικό, είτε στο εξωτερικό, να πει : «Ουδέν Νεώτερον από το Ελληνικό Μέτωπο»…
