Έτσι λοιπόν, όπως ο γιατρός δεν έχει την ικανότητα να βρει τρόπο θεραπείας της ασθένειας, έτσι και ο πολιτικός αγνοεί με ποιον τρόπο μπορεί να απαλλάξει το κράτος από τις συμφορές. (Πολύβιος)
Η σημερινή πολιτική πρακτική στην Ελλάδα έχει δικαιολογημένα δυσαρεστήσει τους πολίτες. Η φαναριώτικη λογική, κατάλοιπο της οθωμανικής περιόδου, γέννησε την «πολιτική αριστοκρατία», η οποία «ανδρώθηκε» στο ελληνικό κράτος δημιουργώντας τα λεγόμενα «πολιτικά τζάκια». Ρεαλισμός βάσει της σημερινής πολιτικής κουλτούρας θεωρείται η μιζέρια και η έλλειψη προοπτικής.
Το μόνο που απασχολεί την συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού φάσματος είναι η μη απώλεια των πρωτείων καθώς και η διατήρηση των κρατικών επιδοτήσεων για κάθε κόμμα. Πιστοί και προσκολλημένοι στα ιδεολογήματα πάσης φύσεως, αρνούνται πεισματικά οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να συνεννοηθούν, ώστε να βρεθεί λύση στα σημερινά κορυφαία προβλήματα της κοινωνίας και να δοθεί ανάσα στους Έλληνες.
Οι πολίτες με τη σειρά τους, όντες απογοητευμένοι από την συμπεριφορά των πολιτικών «αρχόντων»,αιωρούνται στο άγνωστο, απορρίπτοντας ασυναίσθητα την οποιαδήποτε αισιόδοξη προοπτική. Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, παρασύρονται από διάφορες μεταλλάξεις του συστήματος υπό τη μορφή κομμάτων που με πυροτεχνήματα και ανεφάρμοστες πολιτικές τους τάζουν «λαγούς με πετραχήλια», ξεχνώντας ηθελημένα ή αθέλητα ότι η πολιτική έχει συνέχεια και δεν περιορίζεται στην προεκλογική περίοδο.
Είναι πάνω απ’ όλα η «ανθρώπινη δραστηριότητα» που έχει κάποιο σκοπό, το καλό του συνόλου, γιατί όταν ευημερεί το σύνολο, έχουν λόγο ύπαρξης και οι πολιτικοί. Σε αντίθετη περίπτωση εκτός του ότι η καλοπέραση κρατάει λίγο έχει και διάφορες παρενέργειες σε βάρος πάντα του συνόλου.
Πολιτική δεν είναι επίσης το κόμμα (κομμάτι-κομματιάζω) αλλά η λογική και ανθρώπινη προσέγγιση των γεγονότων σε κλίμα ενότητας, ειδικά όταν πρόκειται για την ασφάλεια και το κύρος της χώρας.Η ισχύς εν τη ενώσει.
Το να έχει κάποιος συγκεκριμένη ιδεολογία δεν είναι βέβαια μεμπτό. Από τη στιγμή όμως που η ελληνική κοινωνία βάλλεται πανταχόθεν, δεν νοείται πολιτικά στελέχη να χρησιμοποιούν φραστικά τερτίπια περασμένων εποχών, με τις γνωστές σε όλους συνέπειες.
Ελπίζουμε ο λαός να διαλέξει το λιγότερο επιζήμιο για τη χώρα στις εκλογές του Ιουνίου. Οι εξελίξεις σε Ελλάδα, Ευρώπη και όλον τον κόσμο θα μας «στριμώξουν» περισσότερο. Αυτό δεν πρέπει να μας φοβίσει αλλά να μας ενδυναμώσει, αφού από άσχημες καταστάσεις γεννιέται η ελπίδα. Και ποιος ξέρει, ίσως μέσα από αυτή τη λαίλαπα ξεπηδήσουν ανιδιοτελείς, βαθιά πολιτικοποιημένοι αλλά όχι κομματικοποιημένοι πολιτικοί.
Η χώρα έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά τους «αρίστους» της. Είναι αυτοί οι «ορειβάτες», οι εκτός συστήματος, που θα αποτελέσουν το εφαλτήριο της ανάκαμψης. Άλλωστε η συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, σε όλες τις εκφάνσεις της, ευνοεί μια τέτοια προοπτική.
Η σημερινή πολιτική πρακτική στην Ελλάδα έχει δικαιολογημένα δυσαρεστήσει τους πολίτες. Η φαναριώτικη λογική, κατάλοιπο της οθωμανικής περιόδου, γέννησε την «πολιτική αριστοκρατία», η οποία «ανδρώθηκε» στο ελληνικό κράτος δημιουργώντας τα λεγόμενα «πολιτικά τζάκια». Ρεαλισμός βάσει της σημερινής πολιτικής κουλτούρας θεωρείται η μιζέρια και η έλλειψη προοπτικής.
Το μόνο που απασχολεί την συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού φάσματος είναι η μη απώλεια των πρωτείων καθώς και η διατήρηση των κρατικών επιδοτήσεων για κάθε κόμμα. Πιστοί και προσκολλημένοι στα ιδεολογήματα πάσης φύσεως, αρνούνται πεισματικά οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να συνεννοηθούν, ώστε να βρεθεί λύση στα σημερινά κορυφαία προβλήματα της κοινωνίας και να δοθεί ανάσα στους Έλληνες.
Οι πολίτες με τη σειρά τους, όντες απογοητευμένοι από την συμπεριφορά των πολιτικών «αρχόντων»,αιωρούνται στο άγνωστο, απορρίπτοντας ασυναίσθητα την οποιαδήποτε αισιόδοξη προοπτική. Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, παρασύρονται από διάφορες μεταλλάξεις του συστήματος υπό τη μορφή κομμάτων που με πυροτεχνήματα και ανεφάρμοστες πολιτικές τους τάζουν «λαγούς με πετραχήλια», ξεχνώντας ηθελημένα ή αθέλητα ότι η πολιτική έχει συνέχεια και δεν περιορίζεται στην προεκλογική περίοδο.
Είναι πάνω απ’ όλα η «ανθρώπινη δραστηριότητα» που έχει κάποιο σκοπό, το καλό του συνόλου, γιατί όταν ευημερεί το σύνολο, έχουν λόγο ύπαρξης και οι πολιτικοί. Σε αντίθετη περίπτωση εκτός του ότι η καλοπέραση κρατάει λίγο έχει και διάφορες παρενέργειες σε βάρος πάντα του συνόλου.
Πολιτική δεν είναι επίσης το κόμμα (κομμάτι-κομματιάζω) αλλά η λογική και ανθρώπινη προσέγγιση των γεγονότων σε κλίμα ενότητας, ειδικά όταν πρόκειται για την ασφάλεια και το κύρος της χώρας.Η ισχύς εν τη ενώσει.
Το να έχει κάποιος συγκεκριμένη ιδεολογία δεν είναι βέβαια μεμπτό. Από τη στιγμή όμως που η ελληνική κοινωνία βάλλεται πανταχόθεν, δεν νοείται πολιτικά στελέχη να χρησιμοποιούν φραστικά τερτίπια περασμένων εποχών, με τις γνωστές σε όλους συνέπειες.
Ελπίζουμε ο λαός να διαλέξει το λιγότερο επιζήμιο για τη χώρα στις εκλογές του Ιουνίου. Οι εξελίξεις σε Ελλάδα, Ευρώπη και όλον τον κόσμο θα μας «στριμώξουν» περισσότερο. Αυτό δεν πρέπει να μας φοβίσει αλλά να μας ενδυναμώσει, αφού από άσχημες καταστάσεις γεννιέται η ελπίδα. Και ποιος ξέρει, ίσως μέσα από αυτή τη λαίλαπα ξεπηδήσουν ανιδιοτελείς, βαθιά πολιτικοποιημένοι αλλά όχι κομματικοποιημένοι πολιτικοί.
Η χώρα έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά τους «αρίστους» της. Είναι αυτοί οι «ορειβάτες», οι εκτός συστήματος, που θα αποτελέσουν το εφαλτήριο της ανάκαμψης. Άλλωστε η συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, σε όλες τις εκφάνσεις της, ευνοεί μια τέτοια προοπτική.
