Ξενοδοχεία που βρίσκονταν στην καρδιά της πόλης και αρκετά από αυτά ανήκαν στην κατηγορία των 4 και 5 αστέρων. Ανάμεσα τους το Esperia Palace, to Fashion Hotel, to Omonia Grand Hotel, to Jason Prime και τελευταίο το Athens Imperial.
Ο βασικός λόγος που κλείνουν τα ξενοδοχεία είναι ότι η Αθήνα υποδέχεται κάθε χρόνο όλο και λιγότερους τουρίστες, ενώ το ξενοδοχειακό της δυναμικό ενισχύθηκε το 2004 με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων.
Όμως η πόλη έχασε σε συγκριτικό πλεονέκτημα. Αφέθηκε στην τύχη της και μέσα σε λίγα χρόνια, μεγάλες περιοχές -που αποτελούν κομμάτι του ιστορικού της κέντρου- έγιναν απαγορευμένη ζώνη για Έλληνες και τουρίστες.
Η Ομόνοια, η Πλατεία Καραϊσκάκη, η περιοχή πέριξ του Πολυτεχνείου, το πεδίον του Άρεως, και πολλά άλλα σημεία της Αθήνας δεν… περπατούνται. Πρώτα ήρθαν τα λουκέτα στα καταστήματα και, στη συνέχεια, τα λουκέτα στα ξενοδοχεία αυτών των περιοχών ήταν το «φυσικό» επακόλουθο της υποβάθμισης.
Σήμερα οι αφίξεις και τα τουριστικά έσοδα -για την Αθήνα- βρίσκονται σε κατάρρευση.
Οι πληρότητες στα ξενοδοχεία έχουν πέσει κάτω από το 50%, στο 46,9%, η μέση τιμή δωματίου έχει υποχωρήσει στα 87,8 ευρώ και το έσοδο ανά δωμάτιο στα 41,2 ευρώ. Όταν στα ξενοδοχεία της Κωνσταντινούπολης το έσοδο ανά δωμάτιο διαμορφώνεται στα 93 ευρώ και η μέση τιμή δωματίου στα 135,2 ευρώ.
Όλα λοιπόν σχετίζονται με την απαξίωση της πρωτεύουσας ως τουριστικού προορισμού. Από κει και πέρα όλα είναι αλυσίδα. Η μείωση του αριθμού των τουριστών φέρνει εκπτώσεις στις τιμές. Οι μικροί για να κρατηθούν αναγκάζονται να δώσουν χαμηλές τιμές, οι μεγάλοι ακολουθούν και ο φαύλος κύκλος δεν έχει τέλος.
Και αν ο ξενοδόχος που έχει ιδιόκτητη μονάδα μπορεί να «αντέξει», συρρικνώνοντας το κέρδος του, εκείνος που νοικιάζει το κτίριο οδηγείται μαθηματικά σε λουκέτο.
Τα στοιχεία της Επιθεώρησης Εργασίας δείχνουν ότι από τον Μάιο του 2008 μέχρι το Μάιο του 2011 οι 14.000 θέσεις εργασίας στα ξενοδοχεία της Αττικής μειώθηκαν στις 11.000. Και από αυτές οι 1.000 θέσεις χάθηκαν επειδή έκλεισαν τα 25 ξενοδοχεία του κέντρου.
