Ξεκινώντας, να ξεκαθαρίσουμε ότι η συζήτηση είναι άδικη για την κα Παπαρήγα. Οι πολιτικές ικανότητες καθώς και το αισθητήριο της οποίας, επέδειξαν μεγαλύτερο βάρος αλλά και αντοχή στον χρόνο, σε σχέση με τους περισσότερους ιδεολογικούς και όχι μόνο αντιπάλους της. Σκεφτείτε μόνο ότι η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ έζησε τέσσερις αρχηγούς στο ΠΑΣΟΚ, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη, τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τέσσερις αρχηγούς στη Νέα Δημοκρατία, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον Μιλτιάδη Έβερτ, τον Κώστα Καραμανλή και τον Αντώνη Σαμαρά, και τέσσερις αρχηγούς στον όμορο χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς: Τη Μαρία Δαμανάκη, τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, τον Αλέκο Αλαβάνο και τον Αλέξη Τσίπρα.
Επί ημερών Αλέκας Παπαρήγα, το Κομμουνιστικό Κόμμα κατάφερε να “μπετονάρει” τα εκλογικά ποσοστά του, να μην απειλείται ως η τρίτη δύναμη του πολιτικού χάρτη, και σε επίπεδο κοινωνίας αλλά και Τοπικής Αυτοδιοίκησης να έχει υπέρτερα παρεμβατική δυνατότητα. Πολλές φορές μάλιστα, στις… υποσημειώσεις του σκληρά κομματικού λόγου, μπορούσε κανείς να ακούσει τη Γενική Γραμματέα του ΚΚΕ ως την κατεξοχήν φωνή της λογικής του πολιτικού συστήματος.
Οι διπλές εκλογές της 6ης Μαϊου και της 17ης Ιουνίου, άλλαξαν τους συσχετισμούς δυνάμεων. Ιδίως στον χώρο της Αριστεράς. Το ΚΚΕ απορροφήθηκε σχεδόν στο σύνολό του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί όπου μετακόμισε το βαθύ και μοιραίο για την Ελλάδα ΠΑΣΟΚ. Και το ίδιο όμως δεν κατάφερε να προσαρμοστεί εγκαίρως στα καινούρια δεδομένα που διαμορφώνονται στον τόπο.
Εκ των πραγμάτων, λιγότερο ή περισσότερο σύντομα, το ΚΚΕ οδηγείται στο να γυρίσει σελίδα σε επίπεδο ηγεσίας, ρητορικής και πολιτικής συμπεριφοράς. Ώστε να μην αφήσει στον ΣΥΡΙΖΑ το μονοπώλιο της αντιπολίτευσης, και να καλλιεργήσει το έδαφος ώστε στις επόμενες εκλογές, να αποτελεί ισότιμη με την Κουμουνδούρου επιλογή, για την κοινή δεξαμενή των πολιτών στην οποία απευθύνονται.
Ο Θανάσης Παφίλης ακούγεται και συζητείται ως η φυσική συνέχεια, ο αυτονόητος διάδοχος της Αλέκας Παπαρήγα. Μια εξαιρετική, βαθιά πολιτική και αξιοπρεπής επιλογή. Ίσως όμως, στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία, το ΚΚΕ να χρειάζεται να τολμήσει, όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Να κάνει ένα άλμα επετηρίδας και… προσέγγισης. Να στραφεί στη νεώτερη γενιά στελεχών. Και να επιλέξει κάποιον που θα μπορούσε να κάνει τον Αλέξη Τσίπρα να φαντάζει… συνταξιούχος, στις θέσεις που θα εκφράζει και στον τρόπο με τον οποίο θα τις διατυπώνει. Κάποιον σαν τον Νίκο Μπογιόπουλο, για παράδειγμα.
statesmen.gr
