Η επέτειος της Μεταπολίτευσης του 1974 συνδέεται αναμφισβήτητα με την αποκατάσταση και στερέωση των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα μας.
Στο διάστημα αυτό θεμελιώσαμε σύγχρονους θεσμούς που επέτρεψαν την ένταξή μας στο χώρο της Ενωμένης Ευρώπης και μεταμορφώθηκε ριζικά η χώρα μας με την ανάπτυξη σύγχρονων υποδομών και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Η πορεία αυτή παρά τα αναμφισβήτητα βήματα προόδου έφερε, εγγενή θα έλεγε κανείς, και την κληρονομιά της παθογένειας του ελληνικού κράτους από τη μετεμφυλιακή περίοδο, με τη λειτουργία ενός στρεβλού διοικητικού και αναπτυξιακού μοντέλου. Βιώνουμε σήμερα τη χρεοκοπία του μοντέλου αυτού με επώδυνες συνέπειες για την κοινωνία μας. Η διάχυτη πολιτική αβεβαιότητα που επικρατεί υποκρύπτει τη σταδιακή αποδυνάμωση της πολιτικής και την επικράτηση λογικών και μηχανισμών που υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε μετά τη μεταπολίτευση είναι αναγκαίο να αναγνωρίσουμε και να συνειδητοποιήσουμε τις δομικές αιτίες της κρίσης αυτής., να επαναφέρουμε ενισχυμένη την πολιτική στο προσκήνιο. Μόνον έτσι θα κατανοήσουμε το εύρος και το βάθος των διαρθρωτικών αλλαγών που απαιτούνται για ριζικό επαναπροσανατολισμό του αναπτυξιακού μας μοντέλου. Ο τόπος έχει το ανθρώπινο δυναμικό και τις προϋποθέσεις για μια άλλη πορεία. Αρκεί να γίνει αντιληπτή η επιτακτική ανάγκη για τομές στην οικονομία, στο διοικητικό ιστό και στη δημοσιονομική πολιτική.
