του Στέλιου Συρμόγλου
Οι Ελληνες, ως πολίτες μιας πολύπλευρα δοκιμασμένης κοινωνίας, βρισκόμαστε και πάλι στο “μηδέν”. Στην αρχή της αναζήτησης μιας δοαφορετικής κλίμακας στη μέθοδο της σύλληψης και της ερμηνείας της πολιτικής. Στην απαρχή μιας προβληματικής θεμελιωμένης στο στοχασμό και την αμφισβήτηση.
Πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων, που συνιστούν όλο το εύρος της πολιτικοκοινωνικής ζωής του τόπου, πέρα από τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τους “τεχνίτες” των πολιτικοοικονομικών προσαρμογών, πέρα από τη σύγχυση, την απογοήτευση και την ανησυχία των πολιτών, την ολίσθησή τους στην πολιτική απάτη με αποτέλεσμα τη “στράτευσή” τους από τους πολιτικούς απατεώνες και τη “συμπόρευσή” τους με την πολιτική παράνοια ενίοτε, η παρουσία του “μηδενός” στην κοινωνία, ως απόρροια πρώτιστα του εκφυλισμού του πολιτικού ήθους, αποτελεί την πιο “αισιόδοξη” προοπτική για απαλλαγή από τους αυτόκλητους “σωτήρες” της κοινωνίας και της χώρας.
Από το “μηδέν” αρχίζει πάντα πληθωρική και συναρπαστική η κοινωνική αφύπνιση, ως αληθινό μεγαλείο της ανθρώπινης αισθαντικότητας, για να καταργήσει το μηδέν και να υπογραμμίσει την παρουσία του πολίτη. Αν το πολιτικό μηδέν υπάρχει στην ανυπαρξία του, η αφύπνιση της κοινωνίας υπάρχει πάντα με τη δραματική της έξαρση, με τη συντελεσμένη αισθητική της μορφή. Η κοινωνική αφύπνιση καταργεί το πολιτικό μηδέν. Η κοινωνία που καλύπτεται από το ζόφο των πολιτικών σκιάχτρων, των ψεμάτων και των πολιτικών επικοινωνιακών τεχνασμάτων, περνάει αναπάντεχα στη λάμψη του φωτός. Γίνεται η αφύπνιση των πολιτών λόγος και διαμαρτυρία, γίνεται ελπίδα και όραμα. Γίνεται Ιστορία!..
Η σημερινή “μεγαλόπρεπη” και πολύμορφη εικόνα της πολιτικής κοινωνίας, μαγνητισμένη από τα ξόανα του παρελθόντος και προσδεμένη στα ευκαιριακά συμφέροντα του παρόντος, ομότροπα αναπτύσσεται με κατεύθυνση πρός τον αφανισμό της, έχοντας βέβαια συμβάλλει στο “μηδενισμό” κάθε κοινωνικής αξίας και προσδοκίας.
Μοιάζουν όλοι αυτοί οι αυτοπροσδιοριζόμενοι “σωτήρες” της κοινωνίας και της χώρας με “καζανοκέφαλους” τσαρλατάνους που φυσώντας ένα καλάμι κάνει σαπουνόφουσκες, που σπάνε στα κεφάλια ενός αφελούς και φιλοθεάμονος κοινού. Και βέβαια η αισθητικότης του πολιτικά γελοίου έγκειται στο ότι, δι’ αυτού, η ασχημία νομιμοποιημένη, εκτρέπεται στην υπερβολή με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την βάναυση προσβολή της λογικής και της αισθητικής των πολιτών.
Η παρούσα ληθαργική κατάσταση της πατρίδας μας, ο “μηδενισμός” που χαρακτηρίζει το κοινωνικό οικοδόμημα, αυτό το “μηδέν” που αναπτύχθηκε, το τίποτα και το χάος, αποτελεί συνάμα και την αρχή για την αφύπνοση της κοινωνίας των πολιτών, όλων μας. Δεν είναι ανάγκη να φοβηθούμε. Είναι ανάγκη ωστόσο να θυμώσουμε για τη μέχρι σήμερα αδράνειά μας. Ανάγκη είναι να ξυπνήσουμε και να δούμε όλα όσα “συγκρότησαν” το μηδέν, δηλαδή την πολιτική αναικανότητα και τη διαφθορά, τα πολλά στραβά, κακά και ανώμαλα της κοινωνίας μας, τη μικρότητα και την αρπαχτικότητα ίσως πρώην συνοδοιπόρων μας.
Ανάγκη είναι να σκεφτούμε πως μπορούμε εμείς οι ίδιοι να τα διορθώσουμε, να ξεκινήσουμε από το “μηδέν”, χωρίς προκαταλήψεις, ιδεοληψίες και αιχαμαλωσίες σε διλήμματα πανικού ή αβεβαιότητας. Να διεκδικήσουμε το ρεαλισμό του παρόντος και να μετατρέψουμε το “μηδενισμό” σε δύναμη ελπίδας.
Δικαιολογίες προσχηματικές για την αδράνειά μας και την παθητική αποδοχή των τετελεσμένων πάντα εγείρονται…Ερωτηματικά του τύπου “Πως;” “Με ποιους;” ” Μόνος μου θα ξεκινήσω;” , πάντα θα ορθώνονται ως φάσμα απελπισίας. Και ολες οι τάσεις δειλίας μας και οι τάσεις απάθειας μας θα καταλήγουν σε στάση ζωής, πρός τέρψιν των Ταρτούφων της πολιτικής.
Με την αδράνειά μας, απόλυτο κακό και απόλυτο καλό συμψιφίζονται. Και στις δύο εκδοχές βρισκόμαστε δέσμιοι μιας ανυπερπήδητης οριακής ανάγκης: Να απορρίψουμε ολοκληρωτικά την πραγματικότητα ή ολοκληρωτικά να την αποδεχθούμε. Τελικά, η συμπεριφορά που προκύπτει είναι παθητική και στατική.
Κι έτσι είμαστε αντιμέτωποι με το “μηδέν”. Το βλέπουμε να διατρανώνεται σ’ όλες τις συνειδητές και ασύνειδες μορφές του. Καμία κοινωνία, κανένα σύστημα αξιών, καμία προοπτική δεν αντέχει μόνιμα στην “παρουσία” του μηδενός. Κι αυτή είναι η “αισιόδοξη” πλευρά της κατάντιας μας. Εν αρχή ήν το μηδέν, λοιπόν! Η πλάστιγγα δεν θα αργήσει να γύρει πρός τη μεριά των ανήσυχων. Ακόμη κι αν δεν έχουν κάτι να προτείνουν, θα κινηθούν πρός την κατεύθυνση της αντίδρασης…
