Οι διακόσιοι κάτοικοι των Κούμων, του ξερού κτηνοτροφικού χωριού με τις ζεστές καρδιές, μόλις λίγα λεπτά από την πόλη του Ρεθύμνου, δικαίως εκδηλώνουν την αγάπη και την...
περηφάνια τους για τους νέους της κοινωνίας τους που ομαλά έχουν αφομοιωθεί.
«Όλοι τους είναι αγαπημένοι και ο σύλλογος που ενεργοποιούνται, τους έκανε μια γροθιά», είναι η διαπίστωση και η κυρία Μαρία Μαμαλάκη είναι απόλυτη: «Μας έδωσαν και τους δώσαμε κι εμείς την ανθρωπιά, το σεβασμό, τη φιλοξενία, την αλληλεγγύη και κυρίως την αγάπη στον τόπο τους. Μας κάνουν τα παιδιά μας περήφανους…»
Ένα χρόνο πριν επανήλθε για μόνιμη εγκατάσταση, πλέον, από την Αθήνα οικογενειακώς, ο αστυνομικός Νίκος Μαμαλάκης. Ήταν φυσικό για ένα νέο από τους Κούμους, η πρωτεύουσα να μην αντεχόταν.
Το κτίριο του συλλόγου. Οι εργασίες του βρίσκονται στο στάδιο της ολοκλήρωσης
Γύρισε στα πατρογονικά του και μετά την υπηρεσία του στα αστυνομικά του καθήκοντα θα βγει στην καθαρή ατμόσφαιρα του χωριού του, θα καλλιεργήσει τη γη και θα θραφεί το σπίτι του.
Ένας άλλος νέος που κατοικεί στο Ρέθυμνο με την οικογένειά του, ετοιμάζεται να οικοδομήσει το σπίτι του στο χωριό και να απαλλαγεί μόνιμα από το ψυχοφθόρο τοπίο της πόλης.
Έτσι κι αλλιώς, η μικρή πολιτεία μπορεί να είναι μικρή, όμως έχει αποκτήσει επικίνδυνα τα στοιχεία της μεγαλούπολης και τα φαινόμενα πολλαπλασιάζονται χρόνο με το χρόνο.
Ίσως να είναι πάνω από τους τριάντα οι νέοι που δεν εγκαταλείπουν! Οι περισσότεροι, όταν τελειώσουν τη δουλειά στην πόλη, θα… ανηφορίσουν στον τόπο τους που τους κρατάει και θα απασχοληθούν «στο κοινό καλό» ή στις περιουσίες τους.
Άποψη του χωριού Κούμοι Ρεθύμνου
Ένας άλλος νέος που κατοικεί στο Ρέθυμνο με την οικογένειά του, ετοιμάζεται να οικοδομήσει το σπίτι του στο χωριό και να απαλλαγεί μόνιμα από το ψυχοφθόρο τοπίο της πόλης.
Έτσι κι αλλιώς, η μικρή πολιτεία μπορεί να είναι μικρή, όμως έχει αποκτήσει επικίνδυνα τα στοιχεία της μεγαλούπολης και τα φαινόμενα πολλαπλασιάζονται χρόνο με το χρόνο.
Ίσως να είναι πάνω από τους τριάντα οι νέοι που δεν εγκαταλείπουν! Οι περισσότεροι, όταν τελειώσουν τη δουλειά στην πόλη, θα… ανηφορίσουν στον τόπο τους που τους κρατάει και θα απασχοληθούν «στο κοινό καλό» ή στις περιουσίες τους.
Άποψη του χωριού Κούμοι Ρεθύμνου
Το εντυπωσιακό κτήριο (βρίσκεται στο στάδιο ολοκλήρωσης) που δημιούργησαν αφιλοκερδώς με την προσωπική δουλειά του καθενός νέου, αποτυπώνει την ποιότητα αυτής της γενιάς, που πληρώνει ακριβά την διαφθορά των πολιτικών δυνάμεων εξουσίας…
ΜΑΝΑΒΗΔΕΣ ΜΟΝΟ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ
Οι τρεις πλανόδιοι μανάβηδες έχουν στο πρόγραμμα των δρομολογίων τους και τους Κούμους, όμως «δουλειά έχουν μόνο το χειμώνα που δεν υπάρχουν κηπευτικά». Το καλοκαίρι δεν εμφανίζονται γιατί όλοι καλλιεργούν στα περιβόλια τους, και έχουν «για τα σπίτια τους». Κι αν οι οπωροπώλες είναι μόνο για το χειμώνα, οι τρείς πλανόδιοι αρτοποιοί, είναι… παντός καιρού! Φούρνοι υπάρχουν στα σπίτια όμως δεν ανάβουν από το 1990 και ο «άρτος ο επιούσιος» πωλείται από τα αυτοκίνητα-κλούβες…κούμοι σύλλογος νέοι μαμαλάκη
Η περίφημη ομάδα του ριζίτικου τραγουδιού που μετέχουν όλοι οι νέοι
Υπάρχει πράγματι ζωντάνια εδώ! Το σύνολο των σπιτιών σχεδόν είναι ανοιχτά και κατοικούνται όλο το χρόνο, εκτός από ένα-δυο που για διάφορους λόγους εγκαταλείφθηκαν και δεν ανοίγουν.
Οι γονείς που έχουν μια σχέση ζωής με τα παιδιά τους, νιώθουν αδύναμοι να τους δώσουν τη μεγάλη ανάσα και ανησυχούν για το μέλλον τους: «Παρά τα προβλήματα δεν έχουμε χάσει το γέλιο μας», σημειώνει η κυρία Μαμαλάκη.
Φωτογραφία της δεκαετίας του ’50 στους Κούμους. Με τη λύρα ο Μαν. Βελονάκης, στο χορό πρώτος ο λεβεντόγερος Γιώργ. Μαμαλάκης, ο δάσκαλος Ν. Ορφανός, ο Γιώργ. Σταγάκης και πίσω ο Κώστας Σταγάκης…
«Μόνο το γέλιο μας έμεινε! Οι παλιοί μας από τα δύσκολα βρέθηκαν στα καλά και οι νέοι μας από τα καλά βρέθηκαν ξαφνικά στις δυσκολίες. Είμαστε μια ευτυχισμένη κοινωνία και το μόνο που μας απασχολεί είναι το «αύριο» των παιδιών μας.
Σκέφτονται το γάμο, αλλά δεν αποφασίζουν γιατί πώς θα δημιουργήσουν οικογένεια έτσι όπως είναι τα πράγματα, που ψάχνουν μεροκάματο και θα βρουν σπανίως;»
Με υπομονή αλλά και δύναμη ψυχής, οι νέοι στους Κούμους δεν το βάζουν κάτω και στηρίζουν τη ζωή τους στις δικές τους δυνάμεις. Και όταν κληθούν να «ντύσουν» μια γιορτή με το ριζίτικο δεν θα αρνηθούν. Θα βρεθούν εκεί αγαπημένοι και αντρειωμένα η ξεχωριστή ομάδα του ριζίτικου θα τραγουδήσει πως δεν υποκύπτει στη νέα κατοχή των δανειστών και των υπόδουλών τους στην Ελλάδα…
