Με πολύ κέφι και πολλούς παλιούς συμμαθητές σε γνωστό παραλιακό καφέ της Αλεξανδρούπολης, σε ένα μαγευτικό χώρο, μετά από 32 ολόκληρα χρόνια πραγματοποιήθηκε στις 31/8/2013, η συνάντηση των συμμαθητών και συμμαθητριών που αποφοίτησαν από τα τότε δύο λύκεια της πόλης το 1981.
Η οργανωτική επιτροπή με πολύ κόπο και μεράκι βρήκε τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνα πολλών συμμαθητών και συμμαθητριών των τότε δύο λυκείων της Αλεξανδρούπολης, που βρίσκονται σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και κατόρθωσε να συγκεντρώσει όλα αυτά τα άτομα που πραγματικά με πολύ θέληση και όρεξη, ξαναγύρισαν στον τόπο που τελείωσαν το λύκειο για να ξανασυναντήσουν τους παλιούς τους συμμαθητές. Πραγματικά πολλοί συμμαθητές, αρκετοί σε διάφορες γωνιές της Ελλάδος δέχτηκαν την πρόσκληση και έστω και για μια μέρα ταξίδεψαν στην όμορφη πόλη μας, για την μεγάλη συγκέντρωση. Με πολύ κέφι και καλή μουσική, χορό και ξεφάντωμα, λοιπόν άρχισε η γιορτή που κράτησε έως τα ξημερώματα. Ελπίζουμε σε λίγα χρόνια η ίδια εκδήλωση να ξαναγίνει γιατί είναι και επιθυμία πολλών μετά από τόσα χρόνια να μπορέσουμε να ξανασμίξουμε. Στην συγκέντρωση παραβρέθηκαν και καθηγητές, της εποχής εκείνης, ενώ ήταν αυστηρά μόνο για τους συμμαθητές χωρίς τις γυναίκες και αντίστοιχα για τις συμμαθήτριες τους άνδρες … καθότι πολύ σωστά όπως είπε ο συμμαθητής μας, ο Δέλκος ο Γιάννης «απλώς οι γυναίκες μας ή οι άντρες τους, τότε, δεν ήταν συμμαθήτριες/ές»….
Το ωραίο της υπόθεσης, ήτανε ότι σχεδόν και τα δύο λύκεια ήμασταν μια παρέα και φυσικά η θέληση για να ξανασυναντηθούμε ήτανε μεγάλη. Ελπίζουμε να ξαναδιοργανώσουμε το ίδιο γεγονός και φυσικά μερικά άτομα που δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν να είναι κοντά μας και να ξανασυναντηθούμε. Οι συμμαθήτριες μας, πάντως έκλεψαν την παράσταση, αφού ήτανε το ίδιο όμορφες και ποιο κομψές και φυσικά ο χρόνος δεν τις άγγιξε. Η διοργάνωση είχε απόλυτη επιτυχία και ελπίζουμε να ξανασυναντηθούμε. Στην εκδήλωση μετά από εθελοντική προσφορά των συμμαθητών, συγκεντρώθηκαν και 210 ευρώ που θα δοθούν στα παιδικά χωριά SOS Θράκης.
Υ.Γ. Αναφορά έγινε και στους ευτυχώς λίγους, αδικοχαμένους συμμαθητές μας, που η τύχη στέρησε το δικαίωμα να ολοκληρώσουν το όνειρο της ζωής, έφυγαν για πάντα από κοντά μας και φυσικά η σκέψη μας πάντα τους ακολουθεί, εκεί ψηλά που βρίσκονται.
