σταματήσεις να κάνεις οποιαδήποτε επαφή με την πραγματική πραγματικότητα˙ βεβαίως, το ζήτημα της πραγματικής πραγματικότητας είναι από τα πλέον σχετικά, μόνο που όταν διαλέγεις αυτό που θεωρείς εσύ πραγματικότητα, πρέπει να το στηρίξεις με τον πλέον απόλυτο τρόπο, δηλαδή αδιάβλητα και χωρίς να αναρωτιέσαι για ποιον λόγο δεν έρχονται κι άλλοι εκεί), αυτή η προσέγγιση μοιάζει χρονικά μίλια μακριά.
Δεν είναι απαραίτητο, ωστόσο, ότι δεν υπάρχει η αίσθηση του εξιδανικευμένου άντρα στο γυναίκειο φύλο. Υποκαθίσταται, απλώς, από τον υλισμό, τη ροπή προς τα απτά αγαθά. Οι πιο «κυνικοί» μπορούν να ισχυριστούν ότι «υλισμός» είναι ακόμα και ο «προορισμός» της γυναίκας στον κόσμο, δηλαδή να κάνει οικογένεια και παιδιά. Η ισχύς του προορισμού μέσα της απορρίπτει από το ίδιο το ταξίδι τις καβαφικές προεκτάσεις του. Δηλαδή παίρνει εξ ορισμού τη χαρά της αυτόφωτης και αυτοφυούς επιλογής, κάνει τη γυναίκα πιο απαιτητική, την προτρέπει να διαλέγει εκείνον που της δημιουργεί περισσότερη ασφάλεια και που, μελλοντικά, της εξασφαλίζει περισσότερη ηρεμία. Είναι ακριβώς η ίδια ηρεμία που αναθεματίζει ως σύζυγος και ως μητέρα. Εξαιρέσεις είναι εκείνες οι μεσήλικες μανάδες που είναι ικανοποιημένες από τη ζωή τους και που έχουν εξασφαλίσει ήδη την πραγμάτωση όλων των πόθων τους. Οι περισσότερες θέλουν να κάνουν ένα… μεγάλο ταξίδι. Αυτό, βεβαίως, δεν αποδεικνύει κάτι για την αντίθεση και το οξύμωρο, που μοιάζουν για τα καλά να έχουν φωλιάσει στη γυναικεία φύση. Τέτοιες φάσεις είναι ανθρώπινες, απλώς δεν είναι αποδεκτές. Αν έχει φθάσει ένας γάμος, εν τέλει, σε αυτό το στάδιο που ένα ζευγάρι παραμένει μαζί και έχει δημιουργήσει απογόνους οι οποίοι μεγαλώνουν, είναι πολύ δύσκολο να υπάρχει μία ικανοποίηση ανθρώπινη και εγωιστική που να έχει τονωθεί στο πέρασμα του χρόνου. Το καθήκον έχει υπερκαλύψει το δικαίωμα, όπως πρέπει να συμβαίνει σε ένα γάμο, δηλαδή μία συμφωνία με συμβόλαιο.
Άλλο υποτίθεται ότι ήταν το θέμα, αλλά πρέπει να υπάρχει μία σχετική συνοχή, ενώ ένα θέμα που δεν γράφτηκε αλλά υπάρχει, θα γραφτεί. Οπότε μπορεί κάποιος να πει ότι είναι κερδισμένος χρόνος.
Δεν είμαστε καν σίγουροι αν αυτό το περίφημο βιολογικό ρολόι υπάρχει όντως ή είναι μεταμφιεσμένη ζήλια για τα μωρά που συναντά ένα κορίτσι στον δρόμο. Μία κοπέλα είχε διατείνει στον υπογράφοντα κάποτε ότι, «ναι, νιώθω κι εγώ το βιολογικό ρολόι μου να χτυπάει όταν βλέπω συνομήλικές μου με καροτσάκια στον δρόμο, αλλά από την άλλη πλευρά όταν φεύγω μου περνάει». Ένας πόντος για την αφοπλιστική ειλικρίνεια, η οποία σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι το λαμπερότερο των στυλ. Οι σύγχρονοι καιροί δίνουν στη γυναίκα την επιλογή να μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της, αν και ενδεχομένως να ήθελε κάποιο πατρικό πρότυπο, το οποίο επίσης δεν είναι βέβαιο αν συνιστά πραγματικότητα ή μύθο. Στην «Ασυμβίβαστη Γοητεία» ο πρωταγωνιστής ισχυριζόταν ότι «εμείς τελικά θα ζούμε μόνο για να ψάχνουμε τους χάρτες και να αλλάζουμε τις λάμπες και μπορεί να έρθει ο καιρός που οι γυναίκες δεν θα μας θέλουν ούτε για την αναπαραγωγική διαδικασία», αλλά μπορούμε να πούμε ότι αυτό δεν ήταν παρά το παραλήρημα ενός κεκαλυμμένου μισογύνη αλλά και, ταυτοχρόνως, ενός φανατικού θαυμαστή, παρόμοιας ύφανσης με εκείνον που, επί παραδείγματι, σκότωσε τον Τζον Λένον. Από την άλλη μεριά, πάντως, μοιάζει πιο αληθινή σε μία εποχή που όσο μπερδεμένη είναι τόσο αγνή παραμένει- και υπό την έννοια των σχέσεων, αφού υπάρχει ένας μπούσουλας με τρόπους προσέγγισης από αμερικάνικα περιοδικά της δεκαετίας του ’80 και εκείνης του ‘90, ο οποίος, είτε το πιστεύει κάποιος είτε όχι, έφερε κάποια, έστω και λιγοστά αποτελέσματα- η αυθόρμητη συμπεριφορά μέσα στη σχέση. Μπορεί να είναι ο λόγος ενός χωρισμού ένα πυροτέχνημα που επειδή είναι τερατικό μεταμφιέζεται σε μόνιμη κατάσταση ή μία όντως μόνιμη κατάσταση; Ούδεις ξέρει. Πάντως, υπάρχουν επιλογές, όσο κι αν για το παιδί ουδεμία από αυτές δεν βοηθάει. Μπορεί να μην βοηθάει εξίσου το να βρίσκεται σε ένα ανθυγιεινό περιβάλλον στο σπίτι του, εκεί που οι γονείς του μπορεί να τσακώνονται, αλλά εδώ πρέπει να υπογραμμισθεί μία πελώρια διαφορά: δύο γονείς που τσακώνονται και μένουν μαζί μπορεί να διδάξουν στο παιδί να μην απομακρύνεται στην πρώτη δυσκολία και να καταπολεμά, ακόμα και αν αυτό γίνεται εκβιαστικά, τους φόβους του.
Ένα είναι σίγουρο (και αυτό δεν είναι σίγουρο τώρα, αλλά από πάντα): τα παιδιά πρέπει να είναι περισσότερο προϊόν σκέψης, παρά προϊόν έρωτα. Η πληγή, με αυτήν την αναφορά, έχει αρχίσει να αιμορραγεί, παρ’ όλα αυτά πρέπει να γίνουν παραδεκτά δύο ζητούμενα: το πρώτο είναι ότι η σκέψη για τη σύλληψη ενός παιδιού κάνει το παιδί αντικείμενο (ήδη υπάρχει μία υλιστική διάθεση στο γεγονός ότι «είναι στόχος») και το δεύτερο ότι πρέπει οι καταστάσεις να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο υπολογισμένες, αφού το πάθος καταλήγει σε δυνητικό ανεμογκάστρι. Ψυχολόγοι και λοιποί ειδικοί μιλούν για την ψυχοσύνθεση παιδιών με χωρισμένους γονείς. Δεν είναι, ασφαλώς, απόβλητα, αλλά είναι πιο ευάλωτα στους κινδύνους. Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι ένα ζευγάρι που συνεχίζει να συντρέφεται προσφέρει μία καλή ανατροφή. Είναι θέμα αφοσίωσης, ένα συστατικό σχετιζόμενο με την ουσία μίας σχέσης, αλλά και ατομικό. Μοιάζει περισσότερο λογικό αυτή (η αφοσίωση) να επιζητά χρόνο και χώρο ώστε να αναπτύσσεται ομαλά, παρά να ορμάει, εκβιαστικά, λόγω του χάσματος και της απόστασης.
ingalatsi.gr
