Όχι δεν είναι πολιτική έκφραση αυτή η διαδικασία, είναι τα πλοκάμια του πολιτικού κατεστημένου, που μαζεύει ψηφαλάκια, στρατολογεί και εκπαιδεύει - με τους κανόνες που και το ίδιο λειτουργεί - τον πολιτικάντη του μέλλοντος: τραμπούκο, λαϊκιστή, αγράμματο, αλλά με ντοκτορά στη κομματική λαμογιά.
Οι φοιτητοπατέρες ως δια μαγείας ενδιαφέρονται για τα προβλήματά των φοιτητών λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά. Τι πραγματικά όμως πέτυχε τόσα χρόνια αυτό το κομματικοποιημένο και διεφθαρμένο φοιτητικό κίνημα; Τα Πανεπιστήμια μας έχουν οδηγηθεί σε τέλμα και δε γίνεται καμία προσπάθεια να ξεκολλήσουν. Οι παρατάξεις τόσα χρόνια το μόνο που ζητούσαν ήταν περισσότερα χρήματα, περισσότερα προνόμια, ευκολότερα πτυχία. Ίσως σε μια μελλοντική κατάληψη, απαξιωμένα όπως είναι, δε θα ενδιαφερθεί κανένας να ξανανοίξουν.
Ο χώρος των εκλογών είναι κατειλημμένος από χιλιάδες αφίσες, η μία δίπλα στην άλλη ως ταπετσαρία, ο καθένας θέλει να κάνει γνωστή την παρουσία του αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο. Η κορωνίδα του Πνεύματος και της Επιστήμης – που θα έπρεπε να είναι για κάθε χώρα το Πανεπιστήμιο – μεταμορφώνεται σε έναν οχετό, αποκρουστικό για κάθε έννοια έρευνας, μελέτης ή ακόμα και πραγματικής πολιτικής σκέψης.
Δεν είναι όλα μαύρα όμως. Σε πάρα πολλά Πανεπιστήμια ανεξάρτητοι φοιτητές οργανώνονται και δημιουργούν τις δικές τους ομάδες διεκδικώντας μερίδιο στις εκλογές. Βρίσκονται μακριά από κομματικές νοοτροπίες και εκφράζουν έναν πραγματικό πολιτικό πολιτισμό και σκέψη. Τα κόμματα δεν έχουν θέση στα πανεπιστήμια. Η κομματική δράση έχει όλο το χώρο να αναπτυχθεί έξω από αυτά.
Η αλλαγή δε μπορεί να έρθει ακολουθώντας ένα φθαρμένο και αναχρονιστικό μοντέλο που απέτυχε. Αφήστε επιτέλους τους νέους να σκεφτούν ελεύθερα, δημιουργικά και πρωτοπόρα.
