Ο πόνος κάμνει τον άνθρωπο να αισθανθεί την αδυναμία του,
να ταπεινωθεί, να μετανοήσει, να καταφύγει
στον Θεό τον ελεήμονα για τη σωτηρία του,
να ζητήσει με πόθο και να βρεί την θεία βοήθεια
και την προστασία του.
Καθαρά το βλέπομε αυτό στον πατέρα
«ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῶ Ἱησοῦ»
του δαιμονισμένου παιδιού του ευαγγελίου του σημερινού (Ι' Ματθ).
Πράγματι ο πατέρας αυτός είναι δυστυχής
και ο πόνος καθημερινώς σπαράσσει
την καρδιά του την πατρική.
Φαίνεται από χρόνια πολλά να τον μαστίζουν οι θλίψεις.
Αλλά τώρα το κακόν έχει κορυφωθεί.
Δι’ αυτό ταπεινωμένος έρχεται προς το Χριστό,
γονατίζει εμπρός του και με πόνο εκφράζει
την βαθειά του θλίψη παρακλητικά.
Του λέγει: «Κύριε, ελέησόν μου τον υιόν, ότι σεληνιάζεται
και κακώς πάσχει πολλάκις γαρ πίπτει εις το πυρ,
και πολλάκις εις το ύδωρ» και αυτό γίνεται συχνά.
Ο Κύριος ελέγχει τότε την απιστία της γενεάς εκείνης,
που έστεκε εμπόδιο για να θαυματουργεί σε πολλούς
ο Χριστός
και να τους θεραπεύει σωματικά και πνευματικά.
Φέρτε σε μένα τα παιδιά σας. Φέρτε τα στον ναό μου,
στο Κατηχητικό μου,
στην εξομολόγηση και τη θεία Κοινωνία.
Εκεί θα διδαχθούν την αλήθεια
και θα λάβουν τη χαριστική μου σωτηρία.
Εκεί θα φωτισθούν,
θα αλλάξουν,
θα αγιασθούν.
Ενώ τώρα είναι, θυμώδη, πεισματάρικα, ανυπάκουα,
κακά παιδιά,
με ψεύδη και στο στόμα τους λόγια πικρά.
Αλλ ‘ όταν τα φέρετε σε μένα και δεχθούν τη χάρη μου,
τα κακά θα γίνουν καλά,
ενάρετα, τίμια, σωφρονισμένα, άγια παιδιά.
Με τη ιδική μου χάρη θα εξαγιασθεί και η ψυχή
και η ζωή τους.
Δεν θα βασανίζεστε τότε, δεν θα ντρέπεστε,
διότι έχετε τέτοια παιδιά.
Θα τα χαίρεστε και θα τα καμαρώνετε,
θα τα ζηλεύει δε όλη η γειτονιά
και όλη η κοινωνία διότι αυτά θα είναι,
για το σπίτι σας και την Πατρίδα, το στήριγμα και η χαρά.
Αλλά, για να γίνει αυτό,
δηλαδή η προσαγωγή των παιδιών στο Χριστό
και η ψυχική τους θεραπεία,
χρειάζεται στους γονείς πρωτίστως
πίστη μεγάλη και αισιοδοξία
και τα αδύνατα θα γίνονται δυνατά,
εύκολα, κατορθωτά.
Πίστη και θαύμα είναι αιτία,
ρίζα και καρπός, Θεού και ανθρώπου πλήρης συμμαχία
και ο μικρός και αδύνατος άνθρωπος να απολαμβάνει
του Θεού τα μεγάλα και θαυμαστά έργα με ευλογία.
Για το Χριστιανό, όχι τον ολιγόπιστο και χλιαρό,
αλλά τον πιστό που αισθάνεται στην ψυχήν του
το Χριστό,
είναι όλα δυνατά,
ώστε να κουνήσει και τα βουνά.
Και οπωσδήποτε, σε τέτοιες καταστάσεις, ο γονέας
υποφέρει πολύ περισσότερο από το παιδί του..
Όταν μάλιστα συνυπάρχει με το σταυρό της ασθένειας
και αυτός της οικονομικής δυσχέρειας,
τότε χρειάζονται τεράστια αποθέματα υπομονής.
Υπομονής που καρποφορεί
στο οργωμένο από την αγρυπνία του πόνου
χωράφι της πίστεως και ανθοφορεί
από τη νηστεία και την προσευχή.
Συγκινεί πάντως το γεγονός ότι ο πατέρας της περικοπής
έκανε την κίνηση που έπρεπε.
Απευθύνθηκε στο μόνο ιατρό,
στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό,
ο οποίος μπορεί να δώσει, σε όλα τα προβλήματα, τις λύσεις
και τη θεραπεία σε όλες τις παθήσεις.
Σε κάθε εποχή και τόπο υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν
κρούσματα δαιμονολογίας,
αλλά η εποχή μας κατέχει το “προσόν” οι νέοι να χάνουν
τον ηθικό τους προσανατολισμό
και την πνευματική τους ισορροπία
“πέφτοντας εἰς τὸ πῦρ καὶ πολλάκις εἰς τὸ ὕδωρ” των παθών
και των ποικίλων διαστροφών.
Υπάρχει χειρότερο πυρ από τη δαιμονική φωτιά
των σαρκικών παθών,
που, στη δική μας εποχή ,
όχι απλώς αναζωπυρώνουν αλλά και επιμένουν μάλιστα
να τα παρουσιάσουν ως φυσιολογικό τρόπο ζωής;
Και υπάρχει χειρότερο ύδωρ από το μολυσμένο νερό
της αθεΐας, της απιστίας,
των καταστροφικών αιρέσεων και της παραθρησκείας;
Τα δικά μας παιδιά, όμως, σήμερα, μέσα στην παραζάλη
του δικού τους παραλογισμού,
ποιούς έχουν άραγε, ώστε στη θεραπεία να τα οδηγούν;
Και ας μη λησμονούμε ποτέ ότι τον τελευταίο λόγο
δεν τον έχει η αδυναμία και η απιστία,
αλλά Αυτός ο ίδιος ο Ιησούς,
ο μεγάλος Ιατρός και Σωτήρας μας,
ο οποίος σε κάθε ψυχή και μάλιστα νεανική
τονίζει: “Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος,
εγώ οικία, εγώ τροφή....,
Εγώ και φίλος και μέλος και κεφαλή .
Τί πλέον θέλεις ΕΣΥ;"
