Κατερίνα Παναγοπούλου κατάφερε να γεμίσει τις βαλίτσες της με δεκάδες διακρίσεις και βραβεύσεις, προσπαθώντας να σταθεί μέσω του αθλητισμού δίπλα σε όσους έχουν ακόμα το κουράγιο να ονειρεύονται.
Κόντρα στη διάβρωση που έχουν υποστεί οι κοινωνίες τις τελευταίες δεκαετίες. Πολιτισμός , αθλητισμός και παράδοση είναι το τρίπτυχο που μπορεί να μας αναστήσει , πιστεύει η Κατερίνα Παναγοπούλου και επιμένει να αναδεικνύει την αξία τους καθημερινά.
Είναι εκεί και μας δείχνει έναν άλλο δρόμο , μια άλλη Ελλάδα, αυτή που μας αξίζει και μπορούμε να κερδίσουμε.
Μέσα από τον αθλητισμό στέλνει το δικό της μήνυμα ελπίδας και αυτό υπηρετεί με συνέπεια όχι μόνο ως Πρόεδροςτου Πανελληνίου Αθλητικού Σωματείου Γυναικών «ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ» αλλά από κάθε μετερίζι που την τοποθετεί η ιστορία. Και πάντως δεν είναι τυχαίο ότι είναι η πρώτη Ελληνίδα, που έλαβε το 1ο Βραβείο της Ευρώπης «Γυναίκα και Αθλητισμός 2012» από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή στο Los Angeles, τον Φεβρουάριο του 2012.
Η Κατερίνα Παναγοπούλου υποδέχτηκε το newpost και επιχειρήσαμε να σκιαγραφήσουμε όλα όσα μας συμβαίνουν παράλληλα μοιράστηκε μαζί μας τη δική της αγωνία για την Ελλάδα και μας μετέφερε την αγωνία των νέων ανθρώπων που θέλουν να τα αλλάξουν όλα ώστε να καταφέρουν να ανοίξουν τα φτερά τους.
- Έξι χρόνια ύφεσης, πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις, ανεργία και απώλεια εισοδημάτων. Πως θεωρείτε ότι έχουν αποτυπωθεί όλα αυτά στην ελληνική κοινωνία;
Φοβάμαι, ότι η παρατεταμένη κρίση που βιώνουμε αφήνει εκτός από ανθρωπιστικές, κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες και ένα ιστορικό αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία. Οι οικονομικές απώλειες μπορούν πάντα να αναπληρωθούν. Αυτό που δύσκολα ξανακερδίζεται είναι η αυτοπεποίθηση και η ελπίδα για το μέλλον που έχει μία κοινωνία.
Όταν, δεν μπορούν να δουν ορίζοντα τα νιάτα της πατρίδα μας και τα πιο παραγωγικά στρώματα της κοινωνία μας, τότε, η χώρα δεν φτωχαίνει απλώς, αποσυντίθεται.
Δυστυχώς, όπου και εάν πάω συναντώ ανθρώπους απογοητευμένους, πολίτες, που χάνουν την πίστη τους, για το τι μπορούμε να πετύχουμε συλλογικά, ως έθνος. Για το γεγονός αυτό, βέβαια, ευθύνεται κατά κύριο λόγο η πολιτική τάξη της πατρίδας μας, που δεν έχει καταφέρει, ακόμα, να υλοποιήσει ένα Εθνικό Σχέδιο, για το πώς, θα ανασυγκροτήσουμε τον τόπο μας και μία Εθνική Αφήγηση, για το ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος της Ελλάδας στην παγκόσμια εποχή. Πολύ φοβάμαι, ότι, εάν δεν αλλάξουμε γρήγορα πορεία, θα βιώσουμε το αποτύπωμα ηθικής ήττας για το έθνος μας.
- Κάνετε μια σημαντική προσπάθεια, πάντα κοντά σε νέους ανθρώπους και με όχημα τον αθλητισμό. Γιατί επιλέξατε αυτό τον τρόπο επικοινωνίας και δημιουργικότητας;
Γιατί πιστεύω βαθύτατα, ότι σε κάθε άνθρωπο αντιστοιχεί και ένα πολύ συγκεκριμένο μετερίζι για να προσφέρει και για να αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο. Για μένα αυτό το μετερίζι, είναι οι αξίες που ενυπάρχουν στην αθλητική προσπάθεια. Πιστεύω βαθύτατα, στην παιδευτική διάσταση των Ολυμπιακών ιδεωδών. Πιστεύω, ότι η ανάπτυξη του αθλητισμού στην βάση της κοινωνίας μας, δημιουργεί ελεύθερους ανθρώπους, πολίτες, που σέβονται την συλλογικότητα, κοινωνίες πιο συνεκτικές, πιο αλληλέγγυες. Στον στόχο της διάδοσης των αξιών αυτών, αλλά και στον στόχο της προάσπισης του δικαιώματος, όλων των ανθρώπων, να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στην αθλητική προσπάθεια, έχω αφιερώσει τη δημόσια δράση μου.
- Οι επαφές σας με τους νέους ανθρώπους ποια συναισθήματα σας εκφράζουν και ποιες είναι ο βασικές τους αγωνίες;
Αυτό που ακούω, ξανά και ξανά, είναι η ανάγκη της ελπίδας. Να υπάρξει, επιτέλους, αληθινή ελπίδα. Ελπίδα, για το δικαίωμα στην ποιοτική γνώση. Ελπίδα, να ανοίξουν πιο γρήγορα τα δικά τους φτερά. Ελπίδα, για το δικαίωμα σε μία δουλειά, που είναι όνειρο και όχι μόνο ανάγκη. Ελπίδα, για το δικαίωμα να δημιουργήσουν οικογένεια, χωρίς, να τους αποθαρρύνει το άγχος της επιβίωσης. Δεν ζητούν οι νέοι στην Ελλάδα, κάτι περισσότερο από τους υπόλοιπους νέους του κόσμου. Απλά, θέλουν να διεκδικήσουν μία ζωή με όνειρο και ελπίδα.
- Πιστεύετε, ότι μπορεί, ξανα, να υπάρξει ελπίδα και πως μπορούμε να την καλλιεργήσουμε σε εκείνους τους νέους ανθρώπους που επιλέγουν να εγκαταλείψουν τη χώρα;
Η ελπίδα, η αληθινή ελπίδα, που δεν έχει κοντά πόδια, χτίζεται με τη δύναμη του παραδείγματος και της πράξης. Υπάρχουν πολλά μικρά και μεγάλα παραδείγματα, που εξελίσσονται αυτή την στιγμή στην χώρα μας, από νέους Έλληνες, που πρωτοπορούν στην επιχειρηματικότητα, στον αθλητισμό, στην επιστήμη, τις τέχνες, στην σύγχρονη αγροτική παραγωγή. Νέοι Έλληνες, που μέσα στην κρίση δημιούργησαν το δικό τους θαύμα, ξεπέρασαν τα σύνορα, μας έδειξαν νέους δρόμους. Αυτό είναι το φως και το πιο πολύτιμο κεφάλαιο που διαθέτουμε αυτή την στιγμή, ως κοινωνία και ως έθνος. Οι νέοι της χώρας περιμένουν απο την ηγεσία, να μετατρέψει τα παραδείγματα αυτά, σε εθνική αφήγηση και σε ένα Σχέδιο, που θα φέρουν στον τόπο μας πίσω την αληθινή ελπίδα.
- Ποιες θεωρείτε, ότι πρέπει να είναι οι παρεμβάσεις από τους πολιτικούς, τους ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων αλλά και των επιχειρηματιών για να αλλάξει πορεία η χώρα;
Όλοι και ο καθένας από τη δική του πλευρά, πρέπει να δώσουν το παράδειγμα. Πρέπει να χτίσουμε πρότυπα. Τα παραδείγματα, όμως, που ξυπνούν συνειδήσεις και θέτουν την κοινωνία σε δημιουργική τροχιά, έχουν τρεις προϋποθέσεις: Πράξεις και όχι λόγια. Θετική ενέργεια και όχι, γκρέμισμα και ακύρωση του άλλου. Τέλος, πάνω από όλα, ιδέες, δράσεις και πρωτοβουλίες, που θα προωθούν την εθνική ενότητα.
- Πόσο σημαντικός είναι ο εθελοντισμός στη ζωή μας και σε ποιους τομείς πιστεύετε ότι πρέπει να εκφράζεται;
Στις περισσότερες χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου, ο εθελοντισμός έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό την παραδοσιακή φιλανθρωπία. Ο σύγχρονος εθελοντισμός είναι μέρος των εκπαιδευτικών συστημάτων, είναι τρόπος επαγγελματικής κατάρτισης, αναπόσπαστος πυλώνας προσφοράς κοινωνικών και ανθρωπιστικών υπηρεσιών, σχολείο για τις δημοκρατίες, που εγγυώνται την ενσωμάτωση του διαφορετικού και την κοινωνική αλληλεγγύη. Δεν σας κρύβω, ότι οραματίζομαι, κάποτε, να δω και στην πατρίδα μου ένα εθελοντικό κίνημα, που θα εμπνεύσει, θα αξιοποιήσει πολύτιμο έμψυχο δυναμικό, θα συνενώσει δυνάμεις και θα εξελιχτεί σε ζωντανό κεφάλαιο για τη δημοκρατία, την κοινωνία και τον πολιτισμό μας.
- Η κρίση που βιώνουμε είναι οικονομική, ηθική ή κρίση αξιών;
Είναι πρωτίστως κρίση ηγεσίας, σε όλα τα επίπεδα. Μία διαρκής κρίση ηγεσίας, που έχει αφήσει την ελληνική κοινωνία ορφανή από όραμα. Όραμα, για το τι μπορούμε να πετύχουμε, ως πολίτες και ως χώρα, σε ένα κόσμο που αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς. Δεν θέλω να αναπαράξω το επιχείρημα περί κρίσης αξιών, γιατί, δεν μπορώ να δεχτώ, σε καμία περίπτωση, ότι ο ηθικός κώδικας της ελληνικής κοινωνίας υστερεί, σε σχέση, με τα συστήματα αξιών άλλων κοινωνιών. Αντιθέτως, όλος ο κόσμος είδε τις ηθικές αντοχές της ελληνικής κοινωνίας στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης και το βαθύτατα ανθρωπιστικό χαρακτήρα του Ελληνισμού. Αυτό που καταδίκασε την ελληνική κοινωνία σε μία ανακυκoύμενη κρίση είναι το έλλειμα παραγωγικού οράματος. Ενός εθνικού οράματος, που θα μας αποδεσμεύσει, επιτέλους, από τις δύο βασικές παθολογίες του έθνους μας. Την εξάρτηση από τη διχαστική λογική και την εξάρτηση από το παρελθόν. Πρέπει επιτέλους ενωμένοι να δούμε μπροστά. Μόνο μπροστά.
- Εκτιμάτε, ότι η απόσταση μας από τον πολιτισμό μας και τη λαϊκή μας παράδοση μας καθιστούν αδύναμους να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και τις προκλήσεις;
Για να φτάσεις εκεί που θέλεις να πας, πρέπει να ξεκινήσεις από κάποιο σημείο εκκίνησης. Για εμάς τους Έλληνες σημείο εκκίνησης είναι ο Πολιτισμός και η παράδοσή μας. Η παράδοση και η πίστη μας, δεν είναι μόνο το στήριγμα για τη δύσκολη στιγμή. Είναι εθνικός πλούτο, που μας διαφοροποιεί και την ίδια στιγμή καθιστά την Ελλάδα, μία διαχρονική και οικουμενική ιδέα.
- Το προηγούμενο διάστημα σωρεύτηκε θυμός και οργή σε μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας, που εκφράστηκαν, μάλιστα, με πολιτική επιλογή, θεωρείτε ότι υπάρχει τρόπος να υποχωρήσει και να εξαλειφθεί;
Ποτέ κανένα έθνος στο κόσμο, δεν βρήκε το δρόμο του με το θυμό. Αντιθέτως, χώρες που αναζήτησαν το πεπρωμένο τους, καλλιεργώντας το θυμό των πολιτών τους οδηγήθηκαν στην ολοκληρωτική καταστροφή. Ο θυμός, η αγανάκτηση και η απόγνωση είναι συναισθήματα απολύτως κατανοητά για μερίδα των συμπολιτών μας, που εντελώς άδικα οδηγήθηκαν σε θυσίες που δεν τους αναλογούν ή ακόμα και στην φτώχεια. Δεν μπορεί, όμως, σε καμία περίπτωση ο θυμός να είναι εθνική επιλογή ή η λύση, σε οποιοδήποτε πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Η ελπίδα που αναζητούμε όλοι κοιτάει μπροστά. Ο θυμός κοιτάζει πίσω.
- Έχετε την τύχη να ταξιδεύετε και να χαρίζετε χαμόγελα και στιγμές ευτυχίας σε χιλιάδες παιδιά. Είναι τελικά ο αθλητισμός ο δρόμος για την ευτυχία;
Ο αθλητισμός είναι δρόμος που οδηγεί στην υγεία, στην πνευματική ισορροπία, στην αυτοπειθαρχία, στον σεβασμό του άλλου και στον σεβασμό της συλλογικότητας. Ό άνθρωπος που μεγαλώνει με αυτές τις αξίες είναι πολύ πιθανό, να έρθει πιο κοντά στην αληθινή αυτογνωσία και άρα στην ευτυχία. Οι κοινωνίες που καλλιεργούν τον αθλητισμό, ως τρόπο ζωής είναι πολύ πιθανό να είναι πιο παραγωγικές, πιο ανεκτικές, πιο συνεκτικές.
- Πόσο αισιόδοξη είστε, ότι η χώρα θα βγει από την κρίση και θα σταθεί όρθια και δημιουργική;
Η αισιοδοξία μου εδράζεται στην πεποίθηση μου, ότι έρχεται μία Νέα Ελλάδα. Μία νέα γενιά Ελλήνων, που είναι πραγματικά αποφασισμένοι να κλείσουν την πόρτα, σε όλα αυτά που μας έχουν πληγώσει και μας έχουν διχάσει. Μία νέα γενιά, με περισσότερο όραμα, περισσότερο πρακτικό πνεύμα, περισσότερη εξωστρέφεια, περισσότερο θετική ενέργεια. Την γενιά αυτή την έχω συναντήσει, έχω συνεργαστεί μαζί της και είμαι σίγουρη, ότι πολύ σύντομα θα πάρει την Ελλάδα στα χέρια της.
- Αισθάνεστε, ότι η προσφυγική κρίση θα πληρωθεί μόνο από την Ελλάδα και πως μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η ανθρωπιστική κρίση από μια χώρα που βιώνει και η ίδια τη δική της ανθρωπιστική κρίση;
Είναι αλήθεια, ότι η Ενωμένη Ευρώπη, δεν έχει δώσει μέχρι τώρα πειστικές απαντήσεις και λύσεις, σε μία πρόκληση ιστορικών και παγκόσμιων διαστάσεων. Η ανθρωπιστική κρίση που εξακολουθεί και εξελίσσεται από τα παράλια μας, μέχρι και τη Βόρεια Ευρώπη, αποτελεί στίγμα για την κοινή μας Ευρωπαϊκή κληρονομιά. Σαφώς και η χώρα μας έχει σηκώσει μεγαλύτερο βάρος από αυτό που της αναλογεί. Τώρα είναι όμως η στιγμή, η Ευρώπη να αναλάβει τις ευθύνες της, προωθώντας κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές για την προστασία και την ενσωμάτωση των προσφύγων, την καταπολέμηση της διακίνησης ανθρώπων και βέβαια, τον αποτελεσματικό έλεγχο των ευρωπαϊκών συνόρων. Η επιστροφή στον εθνικισμό και η Ευρώπη – Φρούριο δεν είναι η λύση. Αυτή η προοπτική ισοδυναμεί με την συνθηκολόγηση των κοινωνιών μας με το φόβο.
