Πολιτικής Προστασίας Γιάννη Καπάκη. Μια φιλοσοφία που έχει κάνει πράξη και υπηρετεί, μέρα και νύχτα, κάθε μέρα και νύχτα, από το 1985, όταν κατατάχθηκε στο Πυροσβεστικό Σώμα, σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Παρών στην κατάσβεση των μεγαλύτερων πυρκαγιών στη χώρα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες (αφυπηρέτησε από την Πυροσβεστική το 2013), παρών όμως και σε αντίστοιχες επιχειρήσεις σε Αμερική, Αυστραλία κ.α. Παρών και στο σεισμό του Αιγίου το 1995, ως μέλος της ΕΜΑΚ τότε. Τον είδαμε όμως, με τη σημερινή του ιδιότητα, και στην τελευταία πυρκαγιά, στη βορειοανατολική Αττική, στα πύρινα μέτωπα, αλλά και στο ελικόπτερο, δίπλα στον πρωθυπουργό.
Ο Γιάννης Καπάκης άνοιξε τις πόρτες της Γενικής Γραμματείας στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, σε μία από τις ελάχιστες ανάπαυλες των τελευταίων ημερών, όπως και οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια του προέδιδαν …
Άνθρωπος της δράσης -συγκινείται, ωστόσο, όταν θυμάται την κοπέλα που την έβγαλαν ζωντανή από τα συντρίμμια του ξενοδοχείου στο Αίγιο, αλλά δεν τα κατάφερε τελικά- μα και στέλεχος με εξαιρετική θεωρητική κατάρτιση, που απέκτησε εδώ και στο εξωτερικό, ο Γιάννης Καπάκης μιλά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τον «εφιάλτη» που έζησε στη βορειοανατολική Αττική και πού κρίθηκε η έκβαση της «μάχης». Μιλά για τις πυρκαγιές εν γένει, τη συζήτηση που πρέπει να γίνει στη χώρα για την αντιμετώπισή τους, μια αντιμετώπιση που αρχίζει πολύ πριν εκδηλωθεί η φωτιά, όπως μας αναλύει. Μιλά και για το σχέδιό του, τη σύσταση Εθνικής Σχολής Πολιτικής Προστασίας.
Στο Αίγιο, στο σεισμό
Στην αφήγησή του, ο Γιάννης Καπάκης αναφέρεται εκτενώς στην επιχείρηση της ΕΜΑΚ, στο σεισμό του Αιγίου, το 1995, με το συνάδελφό του Γιώργο Γεωργιάκο. «Θυμάμαι που βγάλαμε μια κοπέλα από το ξενοδοχείο που κατέρρευσε, ήταν μια δύσκολη επιχείρηση. Η κοπέλα ήταν καλά, αλλά οι οριζόντιοι δοκοί είχαν πέσει στα πόδια της. Την ακούγαμε να φωνάζει, ήταν πολύ δύσκολο να σηκώσουμε όλο αυτό το βάρος χωρίς να την τραυματίσουμε. Μετά από ένα 24ωρο περίπου καταφέρουμε να την βγάλουμε και δεν μπορείτε να φαντασθείτε το συναίσθημα».
«Μπορούσα να κάνω κάτι άλλο και δεν το έκανα;»
Κάθε διασώστης έχει πάντα ένα αμείλικτο ερώτημα: Μπορούσα να κάνω κάτι άλλο και δεν το έκανα; Είναι ένα ερώτημα που διαπερνά όλους εκείνους που επιχειρούν σε τέτοιες καταστάσεις», εκμυστηρεύεται μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Και συνεχίζει: «Αισθανθήκαμε πολύ καλά που βγάλαμε την κοπέλα. Ήταν από την Αυστρία και την πήρε αεροπλάνο, από την Πάτρα νομίζω. Μετά από μια εβδομάδα οι δυο αξιωματικοί της ΕΜΑΚ που ήμασταν εκεί, ο Γιάννης Γαϊτανίδης και εγώ πήραμε τηλέφωνο στην πρεσβεία να της στείλουμε λουλούδια. Μας απάντησαν, 'η κοπέλα πέθανε'. Καταρρεύσαμε», λέει ο γ.γ. Πολιτικής Προστασίας και νιώθουμε τον κόμπο στο λαιμό του…
«Πέθανε -μας εξηγεί- από το Σύνδρομο Κατάχωσης. Δεν το περιμέναμε, γιατί όταν την βγάλαμε ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Ξέραμε ότι τα πόδια της μπορεί να μην τα γλιτώσει, αλλά θεωρούσαμε ότι θα ζούσε. Δυστυχώς, ωστόσο, πέθανε». Όπως μας είπε στη συνέχεια, το Σύνδρομο Κατάχωσης εμφανίσθηκε μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και αφορά άτομα που εγκλωβίζονται κάτω από ερείπια, το αίμα δεν κυκλοφορεί καλά και παράγεται γαλακτικό οξύ, που προκαλεί ζημιά στα ζωτικά όργανα. Ήταν ένα Σύνδρομο που δεν γνώριζαν οι πυροσβέστες και ο Γ. Καπάκης έχει γράψει άρθρα για αυτό, μετά τη συγκεκριμένη εμπειρία.
Πηγή
