μνημονίων. Οι μισθοί καταποντίζονται, οι τιμές των αγαθών αυξάνονται μέρα την μέρα, ο πληθωρισμός συνεχώς αυξάνει και μαζί του αυξάνεται και η ανεργία με μεγαλύτερα θύματα τους νέους.
Όλοι οι νέοι έχουν όνειρα και σχεδιάζουν το μέλλον τους επενδύοντας σε πολυετείς σπουδές, εξαιρετικά κοστοβόρες. Η κατάσταση όμως στη χώρα αποδομεί τον σχεδιασμό αυτό και δημιουργεί αισθήματα ματαίωσης και απογοήτευσης που έχουν σαν αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό και τη στασιμότητα των νέων σε μια καθημερινότητα, όπου η οικονομική και κοινωνική αυτάρκεια μοιάζει μακρινό όνειρο.
Οι περισσότεροι νέοι σήμερα παραμένουν στην οικογενειακή εστία, γιατί δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα της ανεξάρτητης διαβίωσης. Επιλέγουν να εργάζονται σε δουλειές μακριά από το αντικείμενο των σπουδών τους, καθώς η ανεύρεση παρεμφερούς εργασίας φαντάζει όνειρο απατηλό. Κάποιοι επιλέγουν να εργασθούν στις οικογενειακές επιχειρήσεις ή στην γονεϊκή γεωργική επιχείρηση, ώστε να βγάζουν τα προς το ζην και άλλοι μεταναστεύουν.
Σήμερα λοιπόν μεταναστεύουν οι Έλληνες και πάλι για να βρουν εργασία όπως τη δεκαετία τού 50, μόνο που τώρα δεν πρόκειται για εργατικά χέρια αλλά για επιστήμονες με πολλά εφόδια που αν η χώρα μπορούσε να κρατήσει, θα κέρδιζε το στοίχημα της ανάπτυξης.
Αντ’ αυτού έχουμε νέους που παγιδεύονται και παραμένουν εξαρτώμενα μέλη της οικογένειάς τους ή νέους μετανάστες σε άλλες χώρες για ένα καλύτερο αύριο. Όμως και στις δύο περιπτώσεις χαμένη είναι η χώρα μας.
Ελπίδα μας αποτελεί οι κρατούντες την εξουσία να σκύψουν στο πρόβλημα και να βρεθεί ο τρόπος οι νέοι της χώρας να βρουν τον δρόμο για την επίτευξη των στόχων τους παραμένοντας στη χώρα μας μεν, οικονομικά και κοινωνικά αυτάρκεις δε.
Πηγή
