«Bob Honey Who Just Do Stuff», ο Σον Πεν φάνηκε είτε να το έχει χάσει τελείως, ή να μην έχει υπάρξει ποτέ περισσότερο ο εαυτός του σε τηλεοπτική συνέντευξη. Θυμίζοντας κάτι από τη διαβόητη I-dont-give-a-flying-f..k 80s νιότη του, αχτένιστος και ημιμαστουρωμένος (παραδέχτηκε ότι ήταν ακόμα υπό την επιρροή του υπνωτικού που πήρε για να τον βοηθήσει στο jet lag), όσο ο Κολμπέρ προσπαθούσε να τον «ξυπνήσει» εκείνος επέβαλε τον δικό του παράδοξο ρυθμό.
Βέβαια, σε μία βιομηχανία που το μπλαζέ είναι επίσης branded, τι θα μπορούσε να μας πει περισσότερο ο Σον Πεν του 2018;
Οτι εγκαταλείπει το σινεμά - κάτι που υπονόησε και πριν λίγες μέρες, όταν επαίνεσε τη δουλειά του Μπράντλεϊ Κούπερ στο «A Star is Born» λέγοντας, «αν είχα το βλέμμα του, ίσως να μην έβγαινα από το παιχνίδι».
Σήμερα, προτιμά να γράφει βιβλία.
«Μα γιατί το λες αυτό; Πολλοί θα απογοητευτούν τραγικά» τον ρωτάει ο Κολμπέρ, ενώ ο Πεν απαντά άμεσα «και πάρα πολλοί θα κάνουν πάρτι».
Ανάβοντας τσιγάρο, χωρίς καν να ρωτήσει, εξηγεί τι εννοεί:
«Κοίταξε, η κυριότερη δουλειά ενός ηθοποιού όταν γυρίζει μία ταινία είναι η συνεργασία με τους υπόλοιπους. Εγώ έχω φτάσει σε μία ηλικία που δεν παίζω πια καλά με τα άλλα παιδάκια. Ενώ ποτέ μα ποτέ δεν με έχει απογοητεύσει ο εαυτός μου. Προτιμώ να γράφω βιβλία που είναι μια μοναχική διαδικασία...»
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης δίνει κι έναν ακόμα λόγο που θεωρεί ότι δεν ανήκει πια στην χολιγουντιανή αγορά και δεν μπορεί να ακολουθήσει τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα:
«Κάθεσαι σπίτι σου, γράφεις ένα βιβλίο και το στέλνεις σ' έναν εκδότη. Αν του αρέσει καλώς, αν όχι, και πάλι μια χαρά. Οταν κάνεις pitch μία ταινία, το στούντιο ονειρεύεται ένα εξωτικό πουλί, εσύ πάντα είχες στο μυαλό σου ένα σπουργίτι, παραδίδεις το σπουργίτι, όλοι απογοητεύονται. Το έχω βαρεθεί αυτό. Η δημιουργική διαδικασία είναι πολύ διαφορετική πια και πολύ κουραστική.»
«Με στεναχωρεί που οι δημιουργικοί άνθρωποι πια, ενώ θα μπορούσαν να πιάνουν αστραπές και να τις κλείνουν σε μπουκάλια, αυτολογοκρίνονται "γιατί ξέρουν τι περιμένουν τα στούντιο". Το σινεμά, η δημιουργία, έχει μία τεράστια διαδικασία και γραφειοκρατία πια. Δεν είμαι καλός σε αυτό. Νεότεροι άνθρωποι το κάνουν πολύ καλά, γιατί με αυτή την πραγματικότητα μεγάλωσαν και σκέφτονται έτσι και γρήγορα και έξυπνα. Εγώ ήμουν ερωτευμένος με το να μπαίνεις σε μια αίθουσα στα σκοτεινά, ανάμεσα σε άγνωστους, και να βλέπεις κάτι που θα σου αλλάξει τη ζωή. Σήμερα, τόσες πλατφόρμες, τόσο περιεχόμενο και τίποτα το συναρπαστικό ή το μοναδικό...»
Πηγή
