ταραζόντουσαν συθέμελα και πηγαινοέρχονταν μία από εδώ και μία από εκεί.
Το πουλάκι μπορεί να ταραζόταν, αλλά είχε αποφασίσει να μείνει επάνω στο κλαδί και να μη φύγει. Σε μία στιγμή, έρχεται η μητέρα του η οποία μόλις το βλέπει, αρχίζει να του φωνάζει να κατέβει κάτω. «Παιδί μου, θα χτυπήσεις!» έλεγε και ξαναέλεγε.
Μα το πουλάκι έμενε επάνω στο κλαδί, επιλέγοντας να αψηφήσει τους φόβους και τις προτροπές της μητέρας του. Ο αέρας δυνάμωνε, ο ουρανός άρχισε να στάζει μερικές ψιχάλες βροχής, κάτι που προϊδέαζε για μία δυνατή βροχή. Αλλά το πουλάκι δεν πτοήθηκε, παρά το γεγονός ότι το δέρμα του είχε αρχίσει να τρέμει. Ποιος ξέρει τι μπορεί να είχε στο μυαλό του;
Η αλήθεια είναι πως σκέφτηκε να φύγει, αλλά δεν ήθελε να επιτρέψει στους φόβους του να το κατευθύνουν. Αισθανόταν το κρύο, αλλά η ατσαλένια θέλησή του φώναζε εντός του να μην υποχωρήσει.
Η αλήθεια είναι πως ούτε το ίδιο γνωρίζει το λόγο που αποφάσισε να ανέβει επάνω σε ένα κλαδί που έτρεμε. Ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό του να αποδείξει πως μπορεί να αντέξει το τσουχτερό κρύο.
Ξαφνικά, οι ουρανοί άνοιξαν και ο αέρας δυνάμωσε και άρχισε να φυσάει μανιασμένα. Και εκείνο το κλαδί που στήριζε το μικρό πουλάκι, δεν άντεξε από την ορμητική δύναμη του βοριά και έσπασε.
Το μικρό πουλάκι όμως, δεν έπεσε στο κενό. Αντιθέτως, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε ψηλά. Αυτό ήθελε να αποδείξει στον εαυτό του, πως δεν εμπιστευόταν το κλαδί που έτρεμε και δε στήριζε την ελπίδα του στο να μη σπάσει, αλλά πίστευε σε αυτό και τα φτερά του.
Υ.Σ: Ας μην υποτιμάμε τον εαυτό μας (κι αν το πράττουμε, ας προσπαθήσουμε να το αποβάλλουμε από μέσα μας). Η εμπιστοσύνη δεν πρέπει να αφορά τις εξωτερικές συνθήκες, αλλά τις δικές μας δυνάμεις να ανταπεξέλθουμε σε αυτές.
Πηγή
