Παρακολουθώντας κάποιος μια σχολή γονέων μαθαίνει πράγματα...
όπως το ότι «αν θέλει το παιδί του να τα πηγαίνει καλά στο σχολείο θα πρέπει από τα πρώτα χρόνια της ζωής του να παίζει για τουλάχιστον μία ώρα καθημερινά στον χώρο που μελλοντικά θα πρέπει να συγκεντρώνεται για να διαβάζει». Όπως για παράδειγμα στο δωμάτιό του, που όταν φύγει η κούνια θα μπει το γραφείο του με τα μολύβια, τα τετράδια και τα βιβλία.
Επίσης, για να το πετύχει αυτό θα πρέπει από τη βρεφική ηλικία να ασχολούνται μαζί του και με τα παιχνίδια του στον συγκεκριμένο χώρο, για τουλάχιστον μία ώρα, η μητέρα του και όποτε προλαβαίνει ο πατέρας του, αλλά με μια και μοναδική προϋπόθεση. Θα τους απασχολεί το παιχνίδι με το παιδί τους και τίποτε άλλο. Δεν σηκώνουν κινητά, δεν απαντούν στο τηλέφωνο, δεν παίζει κάπου στο βάθος η τηλεόραση, περνώντας έτσι το μήνυμα ότι, όταν συγκεντρωνόμαστε σε κάτι, αφιερωνόμαστε σε αυτό και σε τίποτε άλλο. Επίσης, με την τακτική αυτή εξασφαλίζουν και ενισχύουν ένα συναίσθημα εμπιστοσύνης στο παιδί τους ότι είναι μοναδικό και όχι μέρος του ελεύθερου χρόνου τους.
Παρακολουθώντας κάποιος μια σχολή γονέων μαθαίνει γιατί το μεγαλύτερο παιδί ζηλεύει το νεογέννητο που μπαίνει στο σπίτι. Ποια συναισθήματα είναι αυτά που το οδηγούν να αντιδρά τόσο έντονα. Για παράδειγμα, όταν παίρνεις μια νέα τραπεζαρία τι την κάνεις την παλιά; Την πετάς ή την πηγαίνεις στο εξοχικό; Κάπως έτσι αισθάνεται και το μεγαλύτερο παιδί. Φοβάται ότι θα το πετάξουν ή ότι θα το δώσουν. Και το συναίσθημα αυτό ενισχύεται ειδικά όταν τις πρώτες ημέρες της γέννησης του νέου μέλους, το μεγαλύτερο πηγαίνει να ζήσει για λίγες ημέρες με τον παππού και τη γιαγιά, όπου στην κυριολεξία το απομακρύνεις από τον καθημερινό φυσικό χώρο του σαν να το διώχνεις. Και έστω και αν οι γονείς δεν απομακρύνουν το μεγαλύτερο παιδί, τότε γιατί αυτό εξακολουθεί και έχει συμπτώματα ζήλιας; Εσείς πώς θα αισθανόσασταν αν ο σύζυγός σας, σας έφερνε ξαφνικά μια δεύτερη σύζυγο για να ζήσετε από τώρα και στη συνέχεια όλοι μαζί; Κάπως έτσι αισθάνεται και το μεγαλύτερο παιδί για πολύ καιρό μέχρι να κατανοήσει την έννοια της αδερφικότητας.
Παρακολουθώντας κάποιος μια σχολή γονέων μαθαίνει γιατί δεν πέφτουν όλα τα παιδιά στα ναρκωτικά, γιατί δεν οδηγούνται όλα στην εγκληματικότητα, γιατί κάποια παιδιά θα πετύχουν και κάποια άλλα όχι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πάρει εγκαίρως τις πληροφορίες και, κυρίως, να γνωρίζει από πριν πώς θα πρέπει να συμπεριφερθεί από τη βρεφική ηλικία μέχρι τα πρώτα χρόνια του δημοτικού, όπου μέσα σε αυτά τα πρώτα πέντε με έξι χρόνια αναπτύσσεται το μεγαλύτερο μέρος της ιδιοσυγκρασίας κάθε παιδιού.
Σε μια κοινωνία δεν παρασύρονται όλα τα παιδιά από το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά ή την εγκληματικότητα. Μπορεί να δοκιμάσουν, και το πιθανότερο είναι ότι όλα θα δοκιμάσουν, το καινούριο, το παράξενο, το φευγάτο αλλά κάποια από αυτά θα το σταματήσουν εγκαίρως, κάποια θα ελέγξουν από μόνα τους τον εαυτό τους και θα δείξουν αυτοσυγκράτηση. Και δυστυχώς για όσους είναι ή θα γίνουν γονείς, όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσουν τα παιδιά τους θα είναι και θα παραμένουν οι μοναδικοί υπεύθυνοι. Όπως σε ένα σεισμό δεν πέφτουν όλα τα κτίρια έτσι και σε μια κοινωνία δεν παρασύρονται όλα τα παιδιά από το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά ή την εγκληματικότητα. Ακόμα και αν μετά τον σεισμό ξηλώθηκαν τα πλακάκια, ακόμα κι αν ράγισαν οι σοβάδες, ακόμα κι αν έπεσε η στέγη, όλα ξαναφτιάχνονται. Αν όμως το κτίριο έχει πέσει από τα θεμέλια δεν ξαναδιορθώνεται. Όταν έρθει εκείνη η ώρα θα έχει πέσει για πάντα. Τα κτίρια που έχουν γερά θεμέλια παραμένουν τελικά όρθια σε κάθε λίκνισμα και σε κάθε ταρακούνημα της ζωής. Όσο πιο γερά τα θεμέλια, τόσο περισσότερα ταρακουνήματα θα αντέξουν.
Ακόμα και η υγεία των παιδιών χτίζεται στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Το αν θα αποκτήσουν καλές ή κακές διατροφικές συνήθειες εξαρτάται απόλυτα από τι κάνουν οι άλλοι γύρω τους. Τα παιδιά μέχρι την ηλικία των πέντε ετών δεν μαθαίνουν από την καταγεγραμμένη γνώση, αλλά αποστηθίζουν αυτό που βλέπουν. Κι αυτό που βλέπουν θα εφαρμόζουν και για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.
Μια νέα σχολική χρονιά άρχισε και κάθε μέρα που περνάει διαπιστώνουμε ότι όλοι μας έχουμε ανάγκη από νέα γνώση, γιατί η άγνοια είναι η μεγαλύτερη αμαρτία και η ενημέρωση είναι η καλύτερη πρόληψη. Παρακολουθώντας κάποιος μια σχολή γονέων ή αναζητώντας μέσα από τη γνώση τους τρόπους να γίνει καλύτερος γονιός, τελικά δεν μαθαίνει το γιατί κάποια παιδιά θα επιβιώσουν ή θα πετύχουν καλύτερα από κάποια άλλα. Μαθαίνει το πώς θα πετύχει ο ίδιος ως γονιός γιατί εδώ ή έννοια του μετεξεταστέου είναι συνυφασμένη με την απώλεια. Υπάρχει πλέον μεγάλη ανάγκη να παραδώσουμε ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά μας. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη να μάθουμε στα παιδιά μας πως το μέλλον ανήκει εξίσου σε όλα τα παιδιά του κόσμου.
Πηγή
