Αν κάποιος μας κλοτσούσε στο καλάμι ως μέρος μιας συζήτησης, θα τον χαρακτηρίζαμε τρελό...
Αν κάποιος μας κοιτούσε με ένα κενό παγωμένο βλέμμα ενόσω περιμέναμε να μας απαντήσει σε κάτι, θα τον χαρακτηρίζαμε… αργής απορρόφησης.
Αν κάποιος επαναλάμβανε το αίτημα του για περισσότερες από 32 φορές μέσα σε διάστημα 10 λεπτών, θα μας έφτανε στα όριά μας.
Αν κάποιος μας τράβαγε ενώ μιλούσαμε σε κάποιον άλλον, θα νομίζαμε ότι υπάρχει κάποια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Αν κάποιος μας έλεγε μόνιμα τι να κάνουμε με ένα γλυκανάλατο, αλλά χωρίς περιθώρια επιλογής, τρόπο, θα τον κλωτσούσαμε στο καλάμι.
Αν κάποιος μας ρωτούσε διαρκώς κάτι, ενώ δεν είναι προετοιμασμένος να ακούσει όχι, θα τον κοιτούσαμε με ένα κενό παγωμένο βλέμμα μπας και βαρεθεί.
Αν κάποιος ξεχνούσε έντεχνα να δείξει ενδιαφέρον για τις παράλογες αλλά τόσο δυνατές ανάγκες μας, θα τις επαναλαμβάναμε μέχρι να μας ακούσει.
Αν κάποιος ξεχνούσε να μας δείξει ότι έχει και εκείνος ανάγκες και ότι υπάρχει χώρος και χρόνος για όλους, θα τον τραβούσαμε γιατί θα έπρεπε να είναι εκεί μόνο για εμάς.
Η αλήθεια μιας επικοινωνίας έχει πολλές όψεις. Και πολλά κρυφά ντουλαπάκια.
Ανάλογα από πού την κοιτάς.
Ανάλογα με το πόσων χρόνων είσαι.
Ανάλογα με το πόσο γνωρίζεις τον συνομιλητή σου.
Ανάλογα με το πόσο γνωρίζεις τον εαυτό σου.
Ανάλογα με το πώς σου μιλούσαν.
Ανάλογα με το πώς θες και πώς σου βγαίνει να μιλάς.
Ανάλογα με το ποιοι σε κοιτούν.
Ανάλογα με τον τόπο και τον χρόνο.
Ανάλογα με το τι κρύβουν τα ντουλαπάκια.
Η επικοινωνία με τα παιδιά ξεκινά πολύ νωρίς. Όταν ακόμα απάντηση δεν παίρνεις, τουλάχιστον όχι σε λέξεις. Τα υπόλοιπα από κοντά! Με το καλό να βρεθούμε.
Πηγή
