«Για εμένα δε μετράνε τόσο τα αποτελέσματα και οι κατακτήσεις που έχεις να...
επιδείξεις, όσο ο χαρακτήρας που αφήνεις όλα αυτά τα χρόνια και τελικά το ποιος είσαι, γιατί όταν σταματάς παύεις να είσαι παίκτης τότε και δείχνεις αυτό που πραγματικά είσαι. Μια προσωπικότητα που έχει γαλουχηθεί μέσα από τον αθλητισμό πρέπει να έχει ως στόχο να είναι ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος μέσα από την καριέρα του. Δεν είναι μόνο τα τρόπαια που σε κάνουν μεγάλο ή μικρό αθλητή». Και κάπως έτσι ο Αργύρης Θεοδωρόπουλος αποτύπωσε τις σκέψεις του για το κλείσιμο της μεγάλης του καριέρας στην Α1 Ανδρών. Η αναγνώριση που έχει από συμπαίκτες και αντιπάλους καθολική, ενώ δεν είναι λίγες φορές που έχει προασπιστεί τα δικαιώματα των συναθλητών του. Ένας άνθρωπος που προσέφερε πολλά ως αθλητής και – προσωπική μου άποψη – έχει να προσφέρει πολλά περισσότερα ως άνθρωπος στο χώρο της υδατοσφαίρισης.
Το κλείσιμο της αθλητικής του πορείας δεν ήρθε ξαφνικά, αφού λίγο έως πολύ ήταν γνωστό πως κάτι τέτοιο θα συμβεί με το κλείσιμο της σεζόν 2017-18…«Σκεφτόμουν από πέρσι να σταματήσω. Το είχα αποφασίσει ουσιαστικά μέσα μου. Δεν έγινε επειδή τελείωσε η χρονιά ή δεν πήγαμε καλά ή γιατί κουράστηκα. Ήταν μία ώριμη και συνειδητή απόφαση. Για να πω την αλήθεια πέρασα από καλές ομάδες και θέλω να πιστεύω ότι πετύχαμε στόχους με όσες αγωνίστηκα. Εκπλήρωσα επιθυμίες που είχα από μικρός. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο κίνητρο που είχα πάντα ως αθλητής. Να προχωράω ακόμα ένα βήμα και να κατακτώ έναν ακόμα μεγαλύτερο στόχο. Όταν επέστρεψα στο Παλαιό Φάληρο σκεφτόμουν πως θα κλείσω την καριέρα μου στην ομάδα που ξεκίνησα. Ταυτόχρονα ερχόμενος στο Π.Φάληρο, ήθελα να βοηθήσω το σύλλογο να απεμπλακεί από την κατάσταση που βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, δηλαδή να παίζει οριακά για την παραμονή στην Α1, κάτι το οποίο έχει καταφέρει και ήταν και το σημαντικότερο κίνητρο της επιστροφής μου. Θεωρώ πως και η δική μου συμβολή ήταν σημαντική, αλλά κυρίως το ίδιο το σωματείο από μόνο του κατανόησε και επένδυσε και θα επενδύει στις ηλικιακές κατηγορίες, γιατί έβγαλε παίκτες από τα σπλάχνα του που στελέχωσαν την ανδρική ομάδα. Αυτό παραμένει και το μεγάλο στοίχημα της ομάδας ».
Υπήρξε κάποιος στόχος και κάποια επιθυμία που δεν εκπλήρωσες μέσα από την πορεία σου στο πόλο;
«Πάντα υπάρχουν τίτλοι που έχεις ή δεν έχεις πάρει. Για μένα δεν είναι τόσο σημαντικοί οι τίτλοι κοιτώντας προς τα πίσω. Σημαντικότερο – κάτι το οποίο έχω συζητήσει και με συναθλητές μου που έχουμε πολύ καλές σχέσεις – για μένα δεν είναι το αποτέλεσμα και οι κατακτήσεις που έχεις να επιδείξεις, αλλά ο χαρακτήρας που αφήνεις όλα αυτά τα χρόνια και τελικά το ποιος είσαι, γιατί όταν σταματάς παύεις να είσαι παίκτης και δείχνεις αυτό που πραγματικά είσαι. Μια προσωπικότητα που έχει γαλουχηθεί μέσα από τον αθλητισμό πρέπει να έχει ως στόχο να είναι ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος μέσα από την καριέρα του. Δεν είναι μόνο τα τρόπαια και τα μετάλλια που σε κάνουν μεγάλο ή μικρό αθλητή. Οπότε δεν μπορώ να μιλήσω για κάποια ανεκπλήρωτη επιθυμία. Ναι, σίγουρα δεν πήραμε το ευρωπαϊκό με τον Ολυμπιακό στο Final-4 στο Μιλάνο ή το ολυμπιακό μετάλλιο το 2004 στην Αθήνα και όλοι όσοι συμμετείχαν τους λείπει.. Όμως όλα είναι μαθήματα και οι αποτυχίες στον αθλητισμό είναι πάντα περισσότερες από τις επιτυχίες. Η κούραση επίσης είναι πολύ περισσότερη από τη στιγμιαία χαρά που παίρνεις με την κατάκτηση ενός στόχου. Η δουλειά που έχεις κάνει είναι σίγουρα πολύ περισσότερη απλά στο μυαλό σου σβήνεται όταν έρθει η επιτυχία».
Ποιοι προπονητές σημάδεψαν την καριέρα σου και τι ξεχωρίζεις σε αυτούς;
«Δεν μπορώ να αναφέρω κάποιον συγκεκριμένο προπονητή που σημάδεψε την καριέρα μου. Όσο μεγάλωνα ηλικιακά άλλαζα προπονητές. Είχα διαφορετικούς στις μικρότερες κατηγορίες, διαφορετικούς στο σωματείο, διαφορετικούς στην Εθνική ομάδα. Δεν μπορώ να πω για κάποιον συγκεκριμένο. Το θέμα είναι πως προπονητές υπάρχουν και καλοί και κακοί. Υπάρχουν εκείνοι που έχουν μεταδοτικότητα, αυτοί που δεν έχουν, αυτοί που ξέρουν πολλά πράγματα, αλλά δεν μπορούν να στα δώσουν και κάποιοι άλλοι που έχουν λιγότερες γνώσεις και ταυτόχρονα σου βγάζουν το φιλότιμο ώστε να παίξεις γι αυτούς. Εγώ τους τελευταίους τους θεωρώ καλύτερους γιατί πραγματικά είναι το φιλότιμο η κινητήρια δύναμη που μπορεί να σε κάνει να παίξεις και γι αυτόν. Αυτός που εμπνέει δε πολύ περισσότερο. Από εκεί και πέρα, από τον χειρότερο έως τον καλύτερο σε γνώσεις, πάντα μαθαίνεις κάτι περισσότερο ή λιγότερο. Αυτό είναι δεδομένο. Θέλω να τους ευχαριστήσω όλους όσους είχα μέσα στην πορεία μου ως αθλητής γιατί πραγματικά με βοήθησαν κυρίως στο κομμάτι του χαρακτήρα και να μπορώ να διαχειριστώ την πίεση, το άγχος και την αμφισβήτηση. Κοιτάζοντας πίσω σκέφτομαι αυτό που σκέφτονται οι περισσότεροι άνθρωποι. Να είχα τα μυαλά που έχω τώρα στα 25 μου. Θα ήμουν μάλλον ,ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο (γέλια). Ο καλύτερος μπορεί να μην ήμουν, θα είχα όμως σίγουρα διαφορετική σκέψη και προσέγγιση του αθλήματος».
Μίλησες για αμφισβήτηση…Έχεις νιώσει ποτέ την αμφισβήτηση και πως σε βοήθησε ο προπονητής να το ξεπεράσεις;
«Δεν πιστεύω πως υπάρχει αθλητής που δεν έχει αμφισβητηθεί και η πάλη που δίνεις με τον εαυτό σου καθημερινά είναι αρκετά ψυχοφθόρα. Μία από τις δυσκολίες του αθλητισμού είναι να μπορείς να ξεπεράσεις εμπόδια που ο ίδιος βάζεις στον εαυτό σου. Και μπορεί να μην υπάρχει όντως πρόβλημα, αλλά εσύ να έχεις αμφισβητήσει τόσο τον εαυτό σου που να μην μπορείς να αποδώσεις αυτό που πρέπει. Κι εκεί έρχεται ο ρόλος του προπονητή και το πόσο ταιριάζεις μαζί του ώστε να σε καταλάβει και να σε βγάλει από αυτό το παιχνίδι του μυαλού. Εκεί φαίνεται σαφώς, η διαφορά ενός καλού αθλητή ή ενός που θέλει να φτάσει παραπάνω σε σχέση με έναν λίγο χαμηλότερου επιπέδου αθλητή. Δηλαδή αυτό το εγκεφαλικό παιχνίδι ίσως είναι το σημαντικότερο σε σχέση με το σωματικό. Το σημαντικότερο για έναν αθλητή που έχει βάλει ψηλούς στόχους είναι αυτό, η διαχείριση του εαυτού σου».
Πιστεύεις πως η αδικία για την οποία κάνουν λόγο πολλοί αθλητές έχει να κάνει με τα παιχνίδια του μυαλού; Και δεύτερον, έχεις νιώσει αδικία μέσα από το χώρο;
«Να πω την αλήθεια, εγώ αδικία δεν έχω νιώσει προσωπικά πάνω μου μέσα από το χώρο. Κι επειδή είμαι ορθολογιστής πιστεύω ότι η πολλή δουλειά πάντα αποδίδει. Και δεν μπορώ να πω ότι κάποιος αδικήθηκε. Μπορεί εξ αρχής να μην είχε το ανάλογο ταλέντο ή να μην προσπάθησε αρκετά. Κάποιος πάντως που πραγματικά θέλει θα φτάσει στο ταβάνι του και θα πει ότι έκανε αυτό που μπορούσε και θα πει πως εξαρτιόταν αποκλειστικά από εκείνον. Σίγουρα υπάρχουν προωθήσεις ή ίσως συμπάθειες περισσότερο σε κάποιους που μπορεί να δώσει μια έξτρα ώθηση και να τους βοηθήσει παραπάνω από κάποια άλλα παιδιά, δυστυχώς δεν ζούμε σε ένα ιδανικό κόσμο. Στο χρόνο όμως αντέχει αυτός που δουλεύει και η διάρκεια είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Η συμβουλή μου στους νεότερους αθλητές είναι να συνεχίσουν τη σκληρή δουλειά γιατί αυτή είναι που αποδίδει. Το άθλημα μας είναι αρκετά επίπονο και απαιτητικό. Η υδατοσφαίριση έκανε βήματα μπροστά στην Ελλάδα από τότε που αύξησε ποσοτικά την προπόνηση. Οπότε, ασχέτως εάν έγιναν σωστά πράγματα ή όχι ο όγκος δουλειάς αυξήθηκε και εκ των πραγμάτων αυτό δούλεψε. Υπήρξαν γενιές που έκαναν πολύ σκληρή δουλειά και προχώρησαν το άθλημα σε νοοτροπία. Λόγω εξέλιξης του αθλήματος, της επιστήμης και της διατροφής πλέον μπορείς να κάνεις πιο ποιοτικά πράγματα σε λιγότερο χρόνο. Αυτό είναι ένα ατού της εποχής. Ο δρόμος ο σωστός όμως παραμένει ίδιος. Και εγώ δεν πιστεύω πως μπορεί να πετύχει κάποιος κάτι χωρίς δουλειά και μόχθο».
«Κάποιος προπονητής θα μπορούσε να πει πως η γενιά μας δεν έπιασε το ταβάνι της. Υπήρξαν παιδιά που δεν είχαν την ανάλογη εξέλιξη και αυτό μπορεί να οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και πολλές γενιές χάνονται. Σε βάθος χρόνου όμως γενικότερα, η υδατοσφαίριση στην Ελλάδα από τότε που ξεκίνησε τις ολυμπιακές συμμετοχές έως σήμερα που διεκδικεί μετάλλια έχει κάνει πολύ σταθερά βήματα προόδου.»
Ποια στιγμή της καριέρας σου θυμάσαι πιο έντονα και σε άλλαξε ως αθλητή και ως άνθρωπο;
«Συνήθως αυτά που σου μένουν είναι και τα μεγαλύτερα στην καριέρα του καθενός. Το μετάλλιο στο Μόντρεαλ, το χρυσό με τους εφήβους, η τέταρτη ολυμπιακή θέση ,η συμμετοχή στην κάθε ολυμπιάδα.. Για όλα έχεις κοπιάσει απλά έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να πανηγυρίσεις ενίοτε. Για αυτό σου μένουν και πιο έντονα».
Ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες ποτέ;
«Κυρίως καλοί συμπαίκτες είναι αυτοί που ταιριάζω και εκτός νερού και δένεσαι περισσότερο και στις αποστολές και στους αγώνες. Οπότε θα πω τον Χρήστο Αφρουδάκη, το Γιώργο Ντόσκα που και με τους δύο υπήρξα συγκάτοικος σε πολλά δωμάτια ανά τον κόσμο, το Γιάννη Γαβαλά, και τον Παναγιώτη Παπαδόγκωνα απ τους πιο νέους, λόγω της σύμπνοιας απόψεων και χημείας. Με πολλά παιδιά από αυτά και άλλους ξεκινήσαμε μαζί την πορεία από το παγκόσμιο στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια είχαμε ανάλογη πορεία. Βρεθήκαμε να παίζουμε και στις ίδιες ομάδες. Οπότε ίσως και λόγω χρόνου παραπάνω που είμασταν μαζί».
Ο πιο δύσκολος αντίπαλος που είπες «αυτόν να μην τον βρω μπροστά μου»;
«Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις. Δεν πρέπει να μπεις σ αυτήν τη διαδικασία Αν το κάνεις έχεις χάσει ένα μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού πριν ακόμη αγωνιστείς. Πρέπει να έχεις συνέχεια αυτοπεποίθηση τέτοια ,ώστε να μην νοιώσεις ποτέ υποδεέστερος. Η ψυχολογική σου προετοιμασία πριν από κάθε αγώνα είναι τόσο σημαντική όσο και η σωματική και είναι αλληλένδετες.
Οι ομάδες που έχεις αγωνιστεί έχουν πετύχει με εσένα στο ρόστερ τους εξαιρετικά αποτελέσματα. Που οφείλεται αυτό και πως τις έζησες; Ποιο το κίνητρο που σου έδινε η κάθε ομάδα;
«Όταν έφυγα από το Παλαιό Φάληρο και πήγα στον Ολυμπιακό αυτομάτως αναγκάστηκα να δω τα πράγματα πιο επαγγελματικά. Είναι άλλο το επίπεδο. Και όταν έφυγα και πήγα στη Χίο και στον Παναθηναϊκό, οι στόχοι ήταν αντίστοιχοι. Ναι μεν υπάρχει μια δυσκολία στο να κατακτήσει άλλη ομάδα πρωτάθλημα, λόγω της ύπαρξης του Ολυμπιακού και της διαφοράς νοοτροπίας που τον διέπουν, αλλά οι τελικοί ήταν μεγάλο κίνητρο και για την Χίο και για τον Παναθηναϊκό. Όταν έχεις μάθει να δουλεύεις με ένα μοντέλο από πριν, το κουβαλάς και στις άλλες ομάδες που πηγαίνει και γνωρίζεις ότι αυτός είναι ο δρόμος.. Και στις δύο ομάδες είχα πολύ καλούς συμπαίκτες, οπότε είχαμε και την ανάλογη πορεία. Δεν ήταν ότι είχαμε κακή ομάδα και ξαφνικά βρέθηκε τρίτοι ή δεύτεροι. Πέτυχαμε αυτό που θέλαμε να πάρουμε τη δεδομένη χρονική στιγμή. Με τον Παναθηναϊκό καταφέραμε εν μέρει να κοντράρουμε και τον Ολυμπιακό σε κάποια σημεία».
Πόσο δύσκολο να φοράει ένας παίκτης το σκουφάκι του Ολυμπιακού;
«Δε νομίζω πως όταν παίζεις σε μια ομάδα υπάρχει η πίεση από το σκουφάκι αλλά υπάρχει το άγχος να πετύχεις λόγω της δυναμικής και της ιστορίας του τμήματος.. Όταν έχεις μάθει να δουλεύεις με τους καλύτερους παίκτες – γιατί καλώς ή κακώς ο Ολυμπιακός τους συγκεντρώνει – και υπάρχει μια 13άδα ισάξια δε σκέφτεσαι τόσο το βάρος από το σκουφάκι. Ίσα ίσα νομίζω πως σε τέτοιες ομάδες που έχουν κόσμο πίσω τους, όπως ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός, αυτό που βιώνεις όταν έρχεται κάποιος να σε δει και καταλαβαίνεις ότι υπάρχει κόσμος από πίσω ,σου δίνει παλμό και δύναμη από την εξέδρα. Εκεί αντιλαμβάνεσαι τη δύναμη της ομάδας που όμως αυτομάτως σε ανεβάζει και σου δίνει φτερά. Στο Μιλάνο και στο Final-4 που είχα παίξει με τον Ολυμπιακό είχαν έρθει πολλοί φίλαθλοι και είχαν δημιουργήσει ωραία ατμόσφαιρα ή σε τελικούς πρωταθλημάτων. Δε σου βάζει βαρίδια, αλλά σου δίνει περισσότερο κίνητρο. Είναι μεγάλη χαρά να παίζεις μπροστά σε τόσο κόσμο. Ποιος δε θέλει γεμάτα κολυμβητήρια;».
«Είναι κάτι που το λέμε χρόνια οι αθλητές. Σίγουρα το άθλημα επειδή κρατάει το κλίμα οικογενειακό και δε θέλει φασαρίες, όσο αυτές οι ομάδες κρατούν τα πλαίσια του φίλαθλου πνεύματος και της έντασης στη φωνή και του παλμού στην εξέδρα, είναι θεμιτό στο να υπάρχουν αυτές οι ομάδες στο χώρο. Όσο ξεφεύγει η κατάσταση και γίνεται όπως στο ποδόσφαιρο, κανείς δε θα το ήθελε. Το να βλέπεις μια μεγάλη και χρωματιστή κερκίδα, αρέσει στον αθλητή, στο δημοσιογράφο και στο φίλαθλο».
Είσαι από τους αθλητές που έχουν υποστεί κόστος λόγω της συμπεριφοράς τους και δεν έχεις μείνει με το στόμα κλειστό σε ορισμένες περιπτώσεις που έβλεπες κάτι λανθασμένο (Final-4 Άρτα, Ολυμπιακοί Αγώνες Πεκίνο 2008 και κόντρα με την ΚΟΕ). Τι θεωρείς ότι έχει κάνει λάθος η Ομοσπονδία ή ποιο λάθος έκανες εσύ; Θα ξαναέκανες τα ίδια;
«Ναι. Δε μετανιώνω για τίποτα από αυτά που έκανα τις συγκεκριμένες χρονικές στιγμές. Δεν αισθανόμουν καλά με τον εαυτό μου να κάνω κάτι άλλο. Κι από τη στιγμή που δεν αισθανόμουν καλά θεώρησα σωστό να μη βαραίνω τη συνείδησή μου. Και όποτε βαραίνω τη συνείδησή μου λειτουργώ έτσι. Θέλω να κοιτάζω τον άλλο κατάματα για ότι έχω κάνει. Αν κάποιος διαφωνεί μαζί μου δεν έχω καμία αντίρρηση να το συζητήσω και να μου πει τη γνώμη του ή να ζητήσω και συγνώμη. Θεωρώ πως ότι έκανα είναι προς το κοινό συμφέρον των αθλητών, είτε της Εθνικής ομάδας, είτε συνολικότερα της υδατοσφαίρισης. Εννοείται πως δε μετανιώνω και το ίδιο θα έκανα και τώρα σε ανάλογες καταστάσεις. Στην Άρτα, η αλήθεια είναι ότι δεν είχα άμεσο όφελος (σ. Αλλαγή του κανονισμού περί μεταγραφών)και ο Ολυμπιακός ήταν απόλυτα συνεπής τότε και πλήρωνε κανονικά τους αθλητές του. Ήταν μια στιγμή που προτιμούσα να μην παίξω γιατί δεν αισθανόμουν καλά και επέλεξα να μην αγωνιστώ προς γενικότερο συμφέρον των αθλητών και όχι δικό μου».
Δέχθηκες ποτέ πόλεμο γι αυτές σου τις στάσεις;
«Όχι. Όταν είσαι αληθινός και λες αυτό που πραγματικά πιστεύεις, αυτό αναγνωρίζεται και εν πάση περιπτώση αναγνωρίζεται και η ντομπροσύνη που μπορείς να έχεις ως άνθρωπος. Αλλά κυρίως νιώθεις εσύ εντάξει με τον εαυτό σου και τις αξίες που ενστερνίζεσαι.»
Τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστείς και…εκτός αγωνιστικών χώρων με την επαναδραστηριοποίηση του συνδικαλιστικού οργάνου των υδατοσφαιριστών, του ΣΕΑΥ, στον οποίο είσαι πολύ ενεργό μέλος…
Υπάρχει καλύτερη συνεργασία με την ΚΟΕ όσον αφορά τις προτάσεις τα τελευταία χρόνια;
«Αν δεν είναι παράλογα αυτά που λες και θα συνεισφέρουν στη βελτίωση του προϊόντος των κολυμβητηρίων και το πως βλέπει ένας θεατής ένα παιχνίδι, ή το θέμα της ιατρικής κάλυψης των αθλητών ή γενικότερα των συνθηκών άθλησης είναι λογικό να πρέπει ακολουθηθούν. Προσπαθούμε να καταφέρουμε ότι περισσότερο μπορούμε με ότι μέσα διαθέτουμε».
Εκτός του αθλητισμού, έχεις σπουδάσει στο τμήμα της ψυχολογίας στην Πάντειο. Πως προέκυψε;
«Η ψυχολογία προέκυψε όταν ήμουν 18 χρονών και είχα περισσότερο θεωρητική κλίση όπως μπορείς να διαπιστώσεις από ένα νέο κεφάλαιο τις ανακοινώσεις του Α.Ο.Π.Φ. (γέλια). Ήθελα να πάω σε μια σχολή που θα μπορούσα να την τελειώσω. Δε θα μπορούσα να έχω πάει στην ιατρική. Όταν το είχα σκεφτεί, το είχα σκεφτεί για αθλητική ψυχολογία. Όμως στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο αυτό το κομμάτι παρόλα αυτά πολύ εξελίξιμο κυρίως στα επαγγελματικά αθλήματα. Είναι μια επιστήμη που είναι πολύ ενδιαφέρουσα και χρειάζεται να γνωρίζουν οι προπονητές. Είναι βασικός παράγοντας σωστής διαχείρισης ανθρώπων.. Ως επάγγελμα με την έννοια των συνεδριών όμως το θεωρώ πολύ δύσκολο με μεγάλη ευθύνη και δεν το ασκώ. Είναι πολύ ψυχοφθόρο να δέχεσαι την ενέργεια του άλλου».
Ποια τα βήματα που μπορεί να κάνει το πόλο, αφού οι νέες γενιές δείχνουν πολύ ικανές;
«Στο παγκόσμιο στερέωμα υπάρχουν καλές ομάδες ίσως όχι τόσο όσο παλαιότερα και αυτό αποτελεί ευκαιρία πλέον για τα παιδία της νέας γενιάς. Με δουλειά και προπόνηση μπορούν να μην ζηλεύουν τίποτα κάτι, που αποδεικνύεται πλέον. Και οι άλλες χώρες τη δεδομένη στιγμή ψάχνονται. Είναι καλή συγκυρία για τους δικούς μας αθλητές να διατηρηθούν και να αναδειχθούν στο υψηλότερο επίπεδο».
Τι αλλάζει από τη μετάβαση από την Νέων Ανδρών στην Ανδρών; Πως θυμάσαι εκείνη τη μετάβαση;
«Βρήκα μπροστά μου μεγάλους και καταξιωμένους αθλητές. Ήμουν 15άδα και δεν έμπαινα καν στο παιχνίδι. Ήμουν ο τελευταίος κρίκος. Έπρεπε να είμαι εργατικός. Αυτό και η πειθαρχία είναι που θα δείξουν το σωστό δρόμο. Το κίνητρο πολλές φορές ανθρώπινα χάνεται, αλλά αυτό που σε κρατάει στο δρόμο είναι η πειθαρχία. Είναι το Α και το Ω να αντέξεις τη ρουτίνα της προπόνησης, ασχέτως εάν κάνεις κάτι που αγαπάς. Όταν το κάνεις πάρα πολλές ώρες παύει να είναι ένα χόμπι. Είναι πιο ευχάριστο από το να δουλεύεις σε κάτι άλλο, για παράδειγμα σε ένα γραφείο, αλλά ο απλός κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει ότι είναι πολύ επίπονο να είσαι πάντα εκεί και να δοκιμάζεσαι κάθε στιγμή της προπόνησης. Το καθημερινό πρόγραμμα προπόνηση-ξεκούραση– προπόνηση είναι αρκετά σκληρό. Δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας».
Είχες πρότυπο αθλητές;
«Δεν είχα κανέναν πρότυπο χωρίς να θέλω να μειώσω κανέναν. Κοιτούσα πάντα να βρω τα στοιχεία κάποιων καλών παικτών και να τα μετουσιώσω στο μυαλό μου ώστε να τα βγάλω στο νερό. Από προπονητές θυμάμαι ότι ο Όμηρος Πολυχρονόπουλος με πήγαινε σε πολλά παιχνίδια για να βλέπω και να «αντιγράφω» κάποιες κινήσεις μεγάλων αθλητών. Ο Όμηρος είναι από τους αγαπημένους μου τον είχα στα πρώτα μου βήματα και τον αγαπώ πολύ. Είδες, βρήκα έναν προπονητή να ξεχωρίσω (γέλια)».
