* Όχι, μην παραξενεύεστε από τον τίτλο. Ο κόουτς είναι ακόμη στη θέση του. Ίσως φύγει πριν από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ίσως μείνει και φύγει κάποια άλλη στιγμή κατά τη διάρκεια της σεζόν. Το ζήτημα είναι ότι ο Μανόλο Χιμένεθ «τελείωσε» οριστικά τον Νίκο Νιόπλια στη συνείδηση των φίλων του Παναθηναϊκού. Είτε μείνει τώρα είτε φύγει αύριο, είτε μείνει και θριαμβεύσει επί του Ολυμπιακού, είτε, είτε, είτε…
* Διότι ο Ισπανός έκανε ό,τι μπορούσε πολεμώντας με παίκτες που οι ίδιοι οι ΑΕΚτσήδες δεν θεωρούν «επιπέδου ΑΕΚ» (πολλούς μάλιστα απ’ όσους αγωνίστηκαν χθες τους έχουν χλευάσει στις ποδοσφαιροκουβέντες τους), την ίδια στιγμή που ο Νιόπλιας πήρε ελάχιστα πράγματα από αυτούς που είχε στη διάθεσή του. Διότι ο Ισπανός έδωσε στην ομάδα του πνεύμα μαχητή, θάρρος, αισιοδοξία και ένα πλάνο για να αντιμετωπίσει με… νεροπίστολα έναν σύλλογο με καλύτερους παίκτες (όχι μια «καλύτερη ομάδα», γιατί ο χθεσινός Παναθηναϊκός δεν ήταν ομάδα).
* Το ματς της προηγούμενης Πέμπτης στις Βρυξέλλες, όπου τραυματίστηκε ο Σκόκο, είχε ανεβάσει τον πήχη των απαιτήσεων για τον Παναθηναϊκό ενόψει του ντέρμπι. Δεν ήταν πια το «Χ2» το ζητούμενο. Ηταν η τεράστια ευκαιρία για το τρίποντο. Αλλά μάλλον αυτό ελάχιστοι το κατάλαβαν μέσα στην ομάδα. Ελάχιστοι αντιλήφθηκαν ότι αυτή η ΑΕΚ χωρίς τον Σκόκο, τον Λυμπερόπουλο και τον Ντιόπ, με τον Μπλάνκο στον πάγκο και με παίκτες αρκετοί εκ των οποίων είναι επιπέδου Λάρισας και Καβάλας, ήταν με ποδοσφαιρικά κριτήρια, εύκολη λεία. Η’ μήπως όχι; Η΄ μήπως αυτές οι απώλειες επέφεραν την υποτίμηση του αντιπάλου που έπαιζε από το 1’ ως το 94’ σαν να ήταν τελικός πρωταθλήματος;
* Οι διαπιστώσεις και η κριτική είναι εύκολες για τον κάθε δημοσιογράφο όταν μια ομάδα δεν πάει καλά. Δεν πρόκειται περί κατορθώματος ή περί εξυπνάδας να διαπιστώσεις ότι ο έναν χρόνο προτού κρεμάσει τα παπούτσια του Δέλλας, ο εξαφανισμένος Νταντόμο, ο πρωτόπειρος Αργυρίου, ο δανεικός στην Κέρκυρα Μπερνς, ο ξεχασμένος Γκερέιρο, νίκησαν ακριβοπληρωμένους αστέρες.
* Ούτε ότι ο Παναγιώτης Λαγός παρέδωσε δωρεάν μαθήματα κίνησης στο χώρο, ούτε ότι ο Τζιμπούρ έδειξε πώς παίζει ένας σύγχρονος φορ με και χωρίς την μπάλα (γρήγορος, μαχητικός, ομαδικός, βοηθούσε στο passing game, κρατούσε μπάλα, πρέσαρε όσο άντεχε, ήταν άψογος τακτικά, πέτυχε 1/ 2 γκολ όταν του παρουσιάστηκαν οι ευκαιρίες).
* Το δύσκολο είναι να προτείνεις με επιχειρήματα τι πρέπει να γίνει. Μα για να το κάνεις αυτό, πρέπει να έχεις απόλυτη γνώση του τι συμβαίνει μέσα στην ομάδα. Η αλλαγή του προπονητή είναι επιβεβλημένη, γιατί πήρε πολλές ευκαιρίες και δεν τις εκμεταλλεύτηκε, διότι στηρίχθηκε αλλά δεν κατάφερε να αλλάξει την εικόνα, διότι δεν εμπνέει τους παίκτες, διότι αυτός ο Παναθηναϊκός είναι αυτή την περίοδο, χωρίς Λέτο και Γκοβού, η πιο αργή ομάδα που έχει παρουσιάσει τα τελευταία δέκα χρόνια!
* Κυρίως: γιατί είναι αδούλευτος στο επιθετικό κομμάτι, στη δημιουργία, σ΄ αυτό που πάντα είναι το πιο δύσκολο για τον κάθε προπονητή. Είναι βεβαίως και κακοφτιαγμένος (με… κανέναν περιφερειακό επιθετικό, μόνο με δύο εξτρέμ και με τέσσερα «δεκάρια»), αυτό φαίνεται πολύ περισσότερο τώρα λόγω της ταυτόχρονης απουσίας των ακραίων του, οι οποίοι ήταν βασικοί σε όλα τα φιλικά ματς. Αλλά όλα αυτά είναι αληθινές αιτίες για την αποδυνάμωση της ομάδας στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Όχι για να κάνει μία (!) τελική προσπάθεια σε 45 λεπτά με αντιπάλους Αργυρίου-Νταντόμο-Δέλλα-Νασούτι και Καφέ-Μάκο-Λαγό, όπως έκανε στο πρώτο ημίχρονο εναντίον της Μπαρτσελόνα, παρότι αυτή η ομάδα έχει τον κορυφαίο φορ που έχει περάσει από τα ελληνικά γήπεδα την τελευταία δεκαετία!
* Ούτε για να κάνει δύο ευκαιρίες με τη Ρουμπίν Καζάν. Ούτε για να τον παίζει στο μισό γήπεδο για 45 λεπτά ο ΠΑΟΚ του Μουσλίμοβιτς, του Γκαρσία, του Κοντρέρας και του Ίβιτς, που είναι παίκτες με ταχύτητες περασμένων δεκαετιών. Ούτε για να χάνει σε ρυθμό ρελαντί εντός έδρας από την Κοπεγχάγη (δεν κρίνω το β΄ ημίχρονο με δέκα παίκτες, αλλά το πρώτο με 11 Vs 11).
* Διότι η ομάδα έχει χάσει το πνεύμα νικητή που είχε πέρυσι όταν σηκωνόταν και στις στραβές και στα δύσκολα, διότι έχει χάσει την ταυτότητά της (του ποδοσφαίρου κυριαρχίας), αυτή που πέρυσι σε ολόκληρη σεζόν, μόνο σε δύο ματς (ανεξαρτήτως αποτελέσματος) δεν παρουσίασε μέσα στο γήπεδο: στο «Γ. Καραϊσκάκης» και στην Τούμπα. Ας βάλουν ο Νιόπλιας και οι παίκτες σε DVD τα περυσινά ματς με τον Άρη στο «Κλεάνθης Βικελίδης», με τον Ολυμπιακό, με την ΑΕΚ και όλα τα εφετινά. Θα καταλάβουν πολλά…
* Ο προπονητής, λοιπόν, κάποια στιγμή θα φύγει. Μα δεν θα είναι αυτό η πανάκεια για τον Παναθηναϊκό. Θα επιστρέψουν και ο Λέτο με τον Γκοβού, οι μοναδικοί παίκτες σε όλη την ενδεκάδα που δεν πάνε προς την μπάλα, αλλά ανοίγονται για να την πάρουν στο χώρο, κάτι που πρέπει να κάνουν όλοι οι μέσοι, αλλά όλοι, μηδενός εξαιρουμένου (Σιμάο, Ζιλμπέρτο, Νίνης, Καραγκούνης και τις περισσότερες φορές και ο Κατσουράνης με τον Λουίς Γκαρσία) το… αποφεύγουν.
* Ο Παναθηναϊκός καλείται να επαναπροσδιορίσει την ποδοσφαιρική ταυτότητά του. Αυτό είναι το πρώτο! Να καθίσει ένας άνθρωπος και να αποφασίσει τι είδους ποδόσφαιρο θέλει και πρέπει να παίζει μια μοντέρνα ελληνική ομάδα. Και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Και εν συνεχεία να δει αν έχει τα υλικά για να την (ξανα)χτίσει. Θα διαπιστώσει ότι της λείπουν αρκετά. Και στο κέντρο της άμυνας και στη μεσαία γραμμή και στην υποστήριξη του Σισέ. Ο Ιανουάριος και ο Ιούνιος δεν είναι μακριά: αυτό είναι το δεύτερο που πρέπει να γίνει, οι αλλαγές στο ρόστερ, για να είναι πιο ποιοτικό και πιο ισορροπημένο (πού ακούστηκε ο πρωταθλητής και Κυπελλούχος Ελλάδας να μην έχει επιθετικό στον πάγκο, είναι αληθινά αχώνευτο, αδιανόητο - ο Παναθηναϊκός του 2001-2003, ο πιο ισορροπημένος στην τελευταία 20ετία, είχε Κωνσταντίνου, Ολιζαντέμπε, Λυμπερόπουλο, Βλάοβιτς, Βαζέχα και Κόλκα, Μικάελσεν, όταν ακόμη στο ποδόσφαιρο δεν ήταν απαραίτητοι οι «εσωτερικοί» μέσοι!).
* Είμαι σίγουρος ότι κάθε ώριμος φίλος του Παναθηναϊκού είναι πολύ πιο εκνευρισμένος σήμερα, παρά μετά την ήττα από την κορυφαία ομάδα του κόσμου πριν από δύο μήνες. Μα στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό καλείται να δώσει μια επιπλέον ευκαιρία. Να είναι τουλάχιστον συνεπής ο ίδιος απέναντι στον εαυτό του και σ’ αυτό που δημιούργησε τα δύο τελευταία χρόνια, όταν για πρώτη φορά ήταν πραγματικά στις χαρές και στις λύπες μαζί με την ομάδα του, κάτι που και πρόπερσι (στην Ευρώπη) και πέρυσι (στην Ελλάδα) αποδείχθηκε το πολυτιμότερο όπλο της.
http://www.leoforos.gr/
