Έτσι είχαν βγει ένα σωρό πράγματα για το τι "επιτρέπεται" να κάνει ένα αγόρι ώστε οι γονείς να είναι σίγουροι ότι ο κανακάρης τους μεγαλώνει με "σωστά ανδρικά πρότυπα" και δε θα πάρει το "λοξό δρόμο". Και έτσι είχαμε αυτές τις περίεργες νουθεσίες που δε μπορούσαμε να καταλάβουμε το ρόλο τους και μόνο κακό στην ψυχοσύνθεσή μας έκαναν.
Έτσι, λοιπόν, το '80 αν ήσουν μικρό αγόρι ήταν "ταμπού" να:
1. Παίζεις με τις κούκλες της ξαδέλφης σου, πόσο μάλλον να ζητάς να σου κάνουν δώρο μια κούκλα.
2. Ασχολείσαι με τη μαγειρική και την κουζίνα (εξαιρείται η παρασκευή ελληνικού καφέ όπου μόνο ένας άντρας ξέρει να φτιάχνει σωστό καϊμάκι).
3. Βοηθάς τη γιαγιά σου στο στρώσιμο / ξεστρώσιμο του τραπεζιού και ας παλεύει μόνη της να σερβίρει 20 άτομα.
4. Θέλεις να βοηθήσεις τη μάνα σου στην καθαριότητα του σπιτιού.
5. Χρησιμοποείς κρέμα χεριών και ας έχουν γίνει τα χέρια σου σα γυαλόχαρτο μετά από παιχνίδι στα χώματα.
6. Προσπαθείς να κεντήσεις ή να πλέξεις καθώς επίσης να ρωτάς πώς γίνεται.
7. Παίζεις "λαστιχάκι" (διάσημο κοριτσίστικο παιχνίδι της εποχής) ή να ρωτάς πώς παίζεται.
8. Να κάνεις παρέα με μικρότερούς σου αντί να επιζητείς τη σοφία των παλαιοτέρων.
9. Να μαζεύεις εκείνα τα πολύχρωμα χαρτιά με σχέδια που θύμιζαν γιαπωνέζικα άνιμε.
10. Να φοράς ροζ ρούχα.
Ευτυχώς μια μέρα ωριμάσαμε και καταλάβαμε πόσο βλακείες ήταν όλα αυτά. Τόσα χρόνια φοιτητές μάθαμε να μαγειρεύουμε καλύτερα από τους γονείς μας και το σπίτι μας είναι καθαρό και όχι στάβλος και θεωρούμε περηφάνια και όχι "λοξοδρόμηση" να συντηρούμε και να προσέχουμε τον ευατό μας και να βοηθάμε τη γυναίκα μας. Και αν κάποτε, λέμε τώρα, μας έρθει η όρεξη να μάθουμε πώς γίνεται το κέντημα, δε χρειάζεται να ρωτήσουμε κανέναν, υπάρχει και το ίντερνετ πλέον :)
Αυτά από την πλευρά των αγοριών, θα ήταν ενδιαφέρον μια αναγνώστρια να έγραφε και τα αντίστοιχα ταμπού για τα κορίτσια και να τα δημοσίευε!
Υ.Γ. Και μη νομίζετε ότι αυτά γίνονταν σε κανένα απομονωμένο χωριό, σε κάποια γειτονιά της Αθήνας μεγάλωσα.
ANAΓΝΩΣΤΗΣ
