Η Αθήνα αργοπεθαίνει, οι ψυχές γέμισαν ανασφάλειες και ο αέρας κινδυνολογίες, εμείς γυρνάμε σαν σβούρες στην θέση μας και περνούμε τις μέρες μας ψάχνοντας τον εχθρό φάντασμα. Αν γνωρίζεις, εμείς σαν Έλληνες είμαστε καλοί επαναστάτες όταν έχουμε ορατό στόχο...
Διαφορετικά καθόμαστε ανόητα, βάζοντας τα με ότι κινείται, μας φταίνε οι βουλευτές, μας φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι λαθρομετανάστες, οι οδηγοί και φυσικά όποιος πληρώνεται πάνω από 600 ευρώ. Η Αθήνα αργοπεθαίνει, το ιντερνέτ γέμισε βίντεο με απλούς νοικοκυραίους να πλακώνονται με ματ, ληστείες μέρα μεσημέρι και όλα αυτά να συμβαίνουν με τις λάμπες της Αθήνας μισοσβησμένες για να πληρώνουν οι δήμοι λιγότερο ρεύμα. Σκοτάδι, σημάδι των καιρών. Σημάδι των σκοτεινών καιρών και τα κανάλια. Η γραμμή τους είναι τα παγωμένα χαμόγελα, ξεπατικωμένα από ένα χαζότροπο πρότυπο, ασχολούνται με την σχέση του Χατζηγιάννη και με το αν τελικά ο καινούριος νικητής ενός ριαλιτι θα καθιερωθεί εθνικός ήρωας.
Μήπως η Αθήνα πεθαίνει όμως με γοργούς ρυθμούς; Πριν λίγο καιρό στην Πανεπιστημίου βρέθηκα μάρτυρας ενός μακάβριου θεάματος, ένας ανατολίτης ξεψυχούσε σιωπηλά από την πείνα πάνω στο πεζοδρόμιο. Κ ενώ η φιλενάδα μου σοκαρισμένη έκανε μορφασμούς αηδίας και με τραβούσε απ’ το παλτό να ταχύνουμε το βήμα μας, εγώ σκεφτόμουν «μια πρωτεύουσα με τόσους χιλιάδες, ούτε ένας χριστιανός να προσφέρει την χείρα…» Ξενοφοβία, λες και όλοι σκέπτονταν ότι ούτε αυτό δεν αξίζει ο άμοιρος μετανάστης, ούτε αυτό το πεζοδρόμιο, αυτή η πόλη είναι το δικό μας νεκροταφείο, κανείς άλλος δεν έχει αυτό το δικαίωμα… Τι μας έκαναν; Τι πάθαμε; Πριν τρία χρόνια τα είχαμε όλα, μας άξιζαν όλα, μας άνηκαν δικαιωματικά. Μας άνηκαν οι μεγάλες κουβέντες, ναι, γιατί είμαστε παιδιά του Δημοσθένη, γλεντούσαμε πολύ, μα γιατί είμαστε παιδιά του Διόνυσου, χειρονομούσαμε πολύ γιατί είμαστε παιδιά του Ευριπίδη, αγαπούσαμε με πάθος γιατί είμαστε παιδιά όλων αυτών μαζί. Τότε γιατί νιώθουμε ορφανά και φοβόμαστε ότι θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας;
Εντάξει, μας τον σπάσανε τον τσαμπουκά, τέρμα οι μαγκιές, θα έχω σκυμμένο το κεφάλι και πιστέψτε με, δεν θα αναποδογυρίσω τραπέζι ξανά στο ντέρτι μου επάνω. Θα το αποδεχτώ οι Έλληνες είμαστε πονηροί, κλέφτες και καιροσκόποι, δεν μας αξίζει η μαγκιά…. Αλλά τελικά άμα όλοι μαζί τα φάγαμε, αναρωτιέμαι… που στο καλό είναι η κοιλιά μου…
Aναγνώστρια
