Η πολιτική συγκυρία είναι αυτή που διογκώνει τα κύματα, μετατρέποντας την κάθε θαλασσοταραχή σε καταιγίδα. Το κάθε βότσαλο που πέφτει στην πολιτική λίμνη, αντί να δημιουργήσει τρικυμία σε… ποτήρι, γίνεται ξαφνικά η «τέλεια καταιγίδα» στον ωκεανό, όχι μόνο λόγω των δύσκολων θεμάτων που καλείται να διαχειριστεί η κυβέρνηση, αλλά και λόγω της εσωτερικής της αδυναμίας να συντονιστεί, να διαβουλευτεί και κυρίως να συνεργαστεί.
Όλα αυτά όμως έχουν έναν τελικό στόχο: να αδυνατίσουν, υπονομεύσουν και τελικά απαξιώσουν το πολιτικό προφίλ του Γιώργου Παπανδρέου, που μέχρι πρότινος αποτελούσε και το μεγάλο κεφάλαιο του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο ως ισχυρός ενοποιητικός παράγοντας εξουσίας του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και ως αδιαμφισβήτητος ηγέτης στη δίνη της κρίσης, με βάση πάντα τις δημοσκοπήσεις.
Τα ευρήματα των πιο πρόσφατων όμως ερευνών της κοινής γνώμης αποτυπώνουν ραγδαία πτώση στην ακτινοβολία, την αποδοχή ή και την ανοχή των πολιτών απέναντι στον Παπανδρέου, και αυτό είναι που απασχολεί ιδιαίτερα τους συνεργάτες του.
Μάλιστα, όπως επισημαίνουν, το τελευταίο επεισόδιο με τις σχετικές αναφορές του Ντομινίκ Στρος-Καν σε γαλλικό ντοκιμαντέρ για συνομιλίες του με τον Γιώργο Παπανδρέου την περίοδο που η κυβέρνηση διέψευδε μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε συνεννόηση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα μπορούσε να ξεπεραστεί πιο εύκολα, αν δεν ήταν ο κρίκος μιας αλυσίδας λαθών που έχει ρίξει την κυβερνητική αξιοπιστία στα… Τάρταρα.
Κι αν δεν ήταν η Ν.Δ., που με την έξαλλη επιθετικότητά της επιχειρεί να καταστήσει τους Έλληνες λωτοφάγους (για ό,τι προηγήθηκε την περασμένη επταετία), η κυβερνητική κατρακύλα θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Απλώς η Ν.Δ. με την τακτική της λειτουργεί όχι μόνο συσπειρωτικά, αλλά και ως το άλλοθι να πετάει η κυβέρνηση την μπάλα στην εξέδρα.
Στο ΠΑΣΟΚ επιχειρούν να μας πείσουν τις τελευταίες μέρες ότι όλες οι επαφές του Παπανδρέου με τον Στρος-Καν, που έγιναν πολύ πριν αρχίσουν οι κουβέντες περί κρίσης χρέους της χώρας, εντάσσονταν στις εκβιαστικές διερευνητικές επαφές του πρωθυπουργού με διεθνείς οικονομικούς παράγοντες, προκειμένου να μεταβάλουν την άποψή τους οι Ευρωπαίοι εταίροι και να μας στηρίξουν.
Αφήνουν ωστόσο αναπάντητα ερωτήματα σε μια σειρά ζητημάτων, όπως:
♦ Γιατί τόσους μήνες δεν έπαιρναν μέτρα και αρκούνταν να ανακοινώνουν την απόδοση επιδόματος αλληλεγγύης;
♦ Γιατί δεν προχωρούσαν σε μεγαλύτερο δανεισμό;
♦ Γιατί δεν διαπραγματεύονταν πιο σκληρά για το μνημόνιο, πριν φτάσουμε στον Μάιο, όπου το ελληνικό Δημόσιο είχε ρευστότητα δέκα ημερών;
Όλα αυτά η κυβέρνηση τα αποκρούει στη λογική ότι οι ευθύνες ανήκουν στους Ευρωπαίους εταίρους μας, που άφησαν τον καιρό να περνάει, με αποτέλεσμα να τρέχουν και να μην φτάνουν στο παρά πέντε.
Το ζήτημα, όπως όλοι συνομολογούν, είναι ότι το παραπάνω περιστατικό λειτουργεί σωρευτικά στο ήδη τρωθέν πολιτικό προφίλ του πρωθυπουργού και δημιουργεί ακόμα πιο πολλά προβλήματα στην καθημερινή κυβερνητική διαχείριση και στην απόδοση του σχήματος.
Ο χαοτικός τρόπος
Πίσω όμως από τις αναποδιές, η κυβέρνηση αρχίζει τώρα και αναμετρά-ται με τον χαοτικό τρόπο απόλυτης διακυβέρνησης του πρωθυπουργού, ο οποίος από τη μια θέλει να κάνει στην πτωχευμένη Ελλάδα τον… πλανητάρχη και από την άλλη κυβερνά εντελώς συγκεντρωτικά, δημιουργώντας συνθήκες πολιτικής ασφυξίας. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει κέντρο συστηματικής διαβούλευσης και σοβαρής πολιτικής αξιολόγησης της κυβερνητικής δράσης, των αποφάσεων και των πρωτοβουλιών της, αποτυπώνεται στα συνεχιζόμενα επεισόδια με λάθη, παραλείψεις, διαπληκτισμούς και δημόσιες αντιπαραθέσεις των κυβερνητικών στελεχών, αλλά και των βουλευτών.
Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι σε μια φάση που πιέζει η κοινωνία αγανακτισμένη από την επιβολή του μνημονίου και της τρόικας, η κυβερνητική συλλογικότητα και η αλληλεγγύη έχουν πάει περίπατο. Όλοι οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί που βιώνουν τον πολιτικό παραγκωνισμό τους αρκούνται σε μια λευκή απεργία, αρνούμενοι διακριτικά να πέσουν στη φωτιά για να υπερασπιστούν τις κυβερνητικές αποφάσεις ή να απορροφήσουν κραδασμούς και να διορθώσουν κρίσεις.
Στην παρούσα φάση με τον Παπανδρέου στο καναβάτσο έμμεσα τα κορυφαία κυβερνητικά και κοινοβουλευτικά στελέχη τον καλούν για διαπραγμάτευση του ρόλου τους, αλλά και για «κόντυμα» της παντοδυναμίας του.
Στελέχη όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Χρήστος Παπουτσής, ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Κώστας Σκανδαλίδης, η Βάσω Παπανδρέου, ο Θόδωρος Πάγκαλος, που θεωρούν εαυτούς έτοιμους για πρωθυπουργούς, επιχειρούν μέσω της λευκής απεργίας να επιβάλουν ένα σοβαρό κέντρο διαβούλευσης, όπου θα αναλύονται όλα τα ζητήματα και θα λαμβάνονται οι αποφάσεις.
Όλοι αυτοί με την πείρα που διαθέτουν, πολιτική, κυβερνητική και κομματική, έχουν διαπιστώσει ότι ο Παπανδρέου έκαψε γρήγορα «τα καράβια» του και αναγκαστικά πρέπει να εγκαταλείψει την ιδέα ότι η Αίγλη Μπαλαμάτση ή ο Κώστας Θέος θα είναι οι επόμενοι υπερυπουργοί.
http://www.topontiki.gr/
