Ο Ίκουο Φουτζιγουάρα κλαίει για τους δικούς του καθώς προσεύχεται στα ερείπια ενός βουδιστικού ναού, στην πόλη Καμαΐσι που ισοπεδώθηκε από τον σεισμό και το τσουνάμι της 11ης Μαρτίου. Είναι η πρώτη φορά που γίνονται ομαδικές ταφές στην πόλη.
«Δεν έχουμε αρκετό χώρο για να αποτεφρώσουμε όλους τους νεκρούς. Έτσι θάβουμε προσωρινά τις σορούς εδώ» λέει, δείχνοντας τα χαντάκια, 50 μέτρα μακριά από τα παλιό βουδιστικό κοιμητήριο με τις γκρίζες ταφόπλακες.
Δύο εβδομάδες μετά τη θεομηνία, ένας ατελείωτος θρήνος ακούγεται στα ερείπια που άφησε πίσω του το διπλό χτύπημα του σεισμού και του τσουνάμι. Η επόμενη ημέρα βρίσκει μισό εκατομμύριο ανθρώπους χωρίς στέγη, τροφή, νερό και ηλεκτρισμό, μέσα στην παγωνιά.
«Επιζήσαμε αλλά τώρα δεν έχουμε πού να πάμε... Έχουμε εξαντληθεί, σωματικά και ψυχικά. Θα χρειαστούν χρόνια για να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας, εδώ ή κάπου αλλού» λέει ο Γιασουνόμπου Σασάκι, διευθυντής δημοτικού σχολείου που έγινε καταφύγιο στο ισοπεδωμένο χωριό Ρικουζεντακάτα, στη βόρεια επαρχία Ιγουάτε.
Λίγο πιο πέρα, μία επταμελής οικογένεια έχει γυρίσει πίσω σε ό,τι απέμεινε από το σπίτι της. «Ευχαριστούμε τον θεό που είμαστε όλοι ζωντανοί. Είναι το μεγαλύτερο δώρο μέσα σε όλη αυτή την καταστροφή. Άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί. Από τους γείτονές μας δεν σώθηκε κανείς» λέει ο 63χρονος Σασίκο Σουγκαουάρα.
tovima.gr
