Τις τελευταίες εβδομάδες γινόμαστε μάρτυρες, μίας πρωτοφανούς εκδήλωσης αγανάκτησης Ελλήνων, διαφόρων...
ηλικιών, φύλων, τάξεων και μορφωτικού επιπέδου που διαμαρτύρονται όλοι με έναν κοινό άξονα… Την χαμένη αξιοπρέπεια! Αναρωτήθηκα κι εγώ σαν πολίτης, αλλά και σαν πολιτικό πρόσωπο καθώς διανύω τη 4η τετραετία στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, γιατί τελικά φτάσαμε ως εδώ; Φταίει ο εξωτερικός παράγοντας (οι ξένοι που λέμε στην καθομιλουμένη) και η Παγκοσμιοποίηση; Φταίνε οι Έλληνες Πολιτικοί και τα Κόμματα με τα οποία πολιτεύονται ή τελικά το πρόβλημα είναι βαθύτερο;
Η ιστορία μας έχει διδάξει πως από καταβολής κόσμου ο άνθρωπος έχει την τάση να επιβάλλει την κυριαρχία του. Επιβλήθηκε στο ζωικό βασίλειο έκανε επεμβάσεις στη φύση καταφέρνοντας με έργα να καλλιεργήσει τη γη, να εκτρέψει ποτάμια και να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Στη συνέχεια έχτισε πόλεις και δημιούργησε σπουδαίους πολιτισμούς. Σταδιακά ήρθε αυτό που οι Οικονομολόγοι ονομάζουν σήμερα «Ανάπτυξη». Η Ανάπτυξη όμως δημιούργησε ανισότητες και παράλληλα μείωση των διαθέσιμων φυσικών πόρων. Η έλλειψη αυτή είναι που γέννησε τις παρεμβάσεις του εξωτερικού παράγοντα.
Οι παρεμβάσεις αυτές εκδηλώνονται είτε με την μορφή πολέμων, είτε με διπλωματικές και οικονομικές κινήσεις. Από τους Τρωικούς Πολέμους ήδη που δεν έγιναν τελικά για τα μάτια της ωραίας Ελένης, μέχρι και τις πρόσφατες επεμβάσεις στο Ιράκ και στη Λιβύη οι πόλεμοι έγιναν, γίνονται και θα γίνονται για οικονομικά αίτια. Η χώρα μας από τους αρχαίους χρόνους έχει βιώσει αρκετούς πολέμους με ολέθριες συνέπειες, παρ’ όλα αυτά όχι μόνο κατάφερε να επιβιώσει, αλλά και να γνωρίσει ανάπτυξη και ευημερία. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα χώρας που γνώρισε την απόλυτη καταστροφή από τον πόλεμο και κατάφερε όχι απλά να επιβιώσει, αλλά να γίνει και η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης είναι η Γερμανία. Άρα ένας πόλεμος δεν οφείλεται για την οικονομική κατρακύλα ενός έθνους.
Λόγω του υψηλούς κόστους τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε χρήμα οι πόλεμοι κρίθηκαν ασύμφοροι, γι αυτό οι ισχυροί του κόσμου επινόησαν άλλο τρόπο υποταγής των λαών που τον ονόμασαν Παγκοσμιοποίηση. Ο όρος Παγκοσμιοποίηση είναι κατ’ εξοχήν οικονομικά χρωματισμένος, δηλώνοντας περισσότερο όμως τις διαδικασίες διεθνοποίησης του δυτικού καπιταλισμού, τις εκπορευόμενες ως επί το πλείστον από ισχυρά δυτικά οικονομικά και πολιτικά, κέντρα, με την προσπάθεια να ανοίξουν οι αγορές, να αξιοποιηθούν περιοχές του πλανήτη που προσφέρουν τόσο χαμηλά αμειβόμενο εργατικό δυναμικό όσο και πλουτοπαραγωγικές πηγές, και να εδραιωθούν παγκοσμίως θεσμοί, οργανωτικές και λειτουργικές οικονομικές και πολιτικές δομές που διευκολύνουν τέτοιες προοπτικές. Αυτό βιώνουμε σήμερα. Τελικά μήπως φταίει η Παγκοσμιοποίηση για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα; Αναμφισβήτητο γεγονός λοιπόν είναι πως πάντα για κάθε έθνος ο εξωτερικός παράγοντας είναι αυτός ο οποίος θέλει να το βλάψει και να κερδίσει εις βάρος του. Πολλές χώρες αντιμετωπίζουν το πολιτικοοικονομικό φαινόμενο της Παγκοσμιοποίησης, παρ’ όλα αυτά έχουν τους μηχανισμούς να την αντιμετωπίσουν. Άρα τι φταίει στην Ελλάδα;
Φταίει το εγχώριο πολιτικό σύστημα ή είναι τελικά βαθύτερα τα αίτια στην Ελληνική Κοινωνία; Όπως και να έχει η πραγματική αιτία τελικά για την κατρακύλα που βιώνουμε σήμερα βρίσκεται εντός των συνόρων. Μάλλον το θέμα είναι σύνθετο και τα δύο αυτά ενδεχόμενα αλληλένδετα. H οικογενειοκρατία τα τελευταία χρόνια και η διαδοχή των απογόνων στο τιμόνι της Κεντρικής Εξουσίας μετέτρεψε το πολίτευμα της δημοκρατίας σε ολιγαρχία με ότι συνεπάγεται φυσικά αυτό: τη δημιουργία ενός καλά κλειστού κυκλώματος στο οποίο υπάρχει χώρος μόνο για λίγους, οι οποίοι φυσικά συνδέονται μεταξύ τους με διάφορους δεσμούς συγγένειας, φιλίας κουμπαριάς κλπ. οι οποίοι φυσικά προβαίνουν σε αυθαιρεσίες, κατασπατάληση χρήματος, νεοπλουτισμό μέσω της πολιτικής, κατάχρηση εξουσίας και πολλά άλλα.
Είναι αυτοί που κάνουν τους νόμους σύμφωνα με τα δικά τους μέτρα και σταθμά, χωρίς να έχουν αναλογιστεί τις πραγματικές ανάγκες της Ελληνικής Κοινωνίας για νομοθεσία, εφαρμόζοντας τους νόμους όπου και όποτε θέλουν. Όταν οι νόμοι είναι με το μέρος τους, τους παραθέτουν για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, ενώ όταν έχουν παραβατική δραστηριότητα (φοροδιαφυγή, κατάχρησης εξουσίας ή χρηματισμό) και τελικά διώκονται ποινικά τότε επικαλούνται το Σύνταγμα και τους χαρακτηρίζουν αντισυνταγματικούς. Τότε μόνο θυμούνται το Σύνταγμα, κατά τα άλλα το έχουν γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων τους καθώς έχουν ξεχάσει τις Αρχές, τις Αξίες και τα Ιδανικά που πρεσβεύει.
Αναμφισβήτητα ένα μέρος της εξαθλίωσης που βιώνουμε σήμερα πραγματικά οφείλεται στις εκάστοτε Πολιτικές Αρχές που διοικούσαν και διοικούν τη χώρα. Από την άλλη μήπως βρίσκουν και κάνουν; Η πραγματική αιτία του κακού είναι το αλισβερίσι με τα κόμματα εξουσίας που υπήρχε, υπάρχει και δυστυχώς θα υπάρχει και μας έκανε να επαναπαυτούμε στις δάφνες μας, να γίνουμε μη ενεργοί πολίτες και πολιτικοί (αναφέρομαι σε εμάς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης), με έντονο το αίσθημα του ωχαδερφισμού. Ο Ελληνικός λαός συνέχισε να κάνει αυτό που κάνει τόσο καλά όλα αυτά τα χρόνια, να καταπίνει δηλαδή ότι του πλασάρουν. Μην ακούσουμε κάποιον να λέει για ένα νέο ξεκίνημα ανεξάρτητα πολιτικού χώρου και χρώματος, αμέσως εμείς να τον ακολουθήσουμε.
Ο εφήμερος πλούτος και η λεγόμενη «οικονομία της αρπαχτής» όπου ο καθένας πλούτιζε εις βάρος του συνόλου χωρίς να τιμωρείται λόγω της σχέσης του με το εκάστοτε κόμμα εξουσίας, (με πιο χαρακτηριστικό το παράδειγμα των Γεωργικών Συνεταιρισμών), γεγονότα που μας παραπλάνησαν μας έριξαν στάχτη στα μάτια και μας απέσπασαν την προσοχή από τα πραγματικά γεγονότα, μας έκαναν να αλλοτριωθούμε, να σκεφτόμαστε μόνο τον καταναλωτισμό μας και να μην ενδιαφερόμαστε καθόλου για το τι γίνεται γύρω μας καθώς όλοι είχαμε τη βολή μας.
Εμείς σαν Τοπική Αυτοδιοίκηση τι κάναμε; Πληροφορήσαμε τον κόσμο; Μήπως αφήσαμε ανεξέλεγκτη την Κεντρική Εξουσία και γίναμε έρμαια των εκάστοτε Αρχών των διαφόρων Υπουργείων που σχετίζονται με το έργο μας. Μήπως έπρεπε να απαιτήσουμε να αναλάβουμε τη αυτόνομη διοίκηση της περιοχής μας και να ανεξαρτητοποιηθούμε από την Κεντρική Εξουσία; Πόσες φορές θέλαμε και θέλουμε να κάνουμε δράσεις και έργα και παρ’ όλα αυτά δεν έχουμε την άδεια ή τη στήριξη του Κράτους; Δεν πιστεύω να γνωρίζει κανένας καλύτερα από εμάς τα πλεονεκτήματα και τις ευκαιρίες που έχει η περιοχή μας, τις αδυναμίες και τις απειλές, που αντιμετωπίζει και πρόκειται να αντιμετωπίσει κάτω από το συνεχώς μεταβαλλόμενο οικονομικό περιβάλλον.
Παρ’ όλα αυτά συνειδητά ή ασυνείδητα οι Ο.Τ.Α. συνεχίσαμε το αλισβερίσι με τα κόμματα εξουσίας και γίναμε συνεργοί. Δημιουργήσαμε υπέρογκα χρέη, δίνοντας επιπλέον πάτημα στην κυβέρνηση, έχοντας ως καραμέλα το δημοσιονομικό έλλειμμα που εν μέρει δημιούργησαν και οι Καποδιστριακοί Δήμοι να προχωρήσει στη λήψη του Μνημονίου και των συνεπακόλουθων μέτρων και αποτελεσμάτων που ταλανίζουν τον τελευταίο χρόνο την Ελληνική Κοινωνία. Δεν στηρίξαμε με μέτρα την τοπική οικονομία. Δεν είμαστε παραγωγικοί και βιώσιμοι γεγονός που οφείλεται σε λάθος διαχείριση ή λανθασμένες πολιτικές.
Πιστεύω ότι ακόμη και τώρα δεν είναι αργά. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση αν δουλέψει σωστά έστω και με αυτές τις περιορισμένες από την Κεντρική Εξουσία αρμοδιότητες μπορεί πετύχει σπουδαία πράγματα. Aν κάθε μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου από τον Δήμαρχο μέχρι και το τελευταίο αιρετό μέλος σεβαστούμε αρχικά την ψήφο των πολιτών που μας στήριξαν και εργαστούμε με σύνεση και υπευθυνότητα, καθένας στο πόστο του, αξιολογήσουμε την υφιστάμενη κατάσταση του Δήμου μας και εκμεταλλευτούμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και τις ευκαιρίες που έχει η περιοχή τότε μπορούμε να κάνουμε σπουδαία πράγματα. Μαζί μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Β. ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΟΥ
ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΚΡΑΚΩΜΗΣ
