αγωνία σου, για την ανεξακρίβωτα αδιάβλητη ψηφοφορία σου, ενώ στο ψυγείο υπάρχει ένα γιαούρτι, μια ντομάτα κι ένα ψωμί, ρίχνεις το dvd της εφημερίδας και χαζεύεις το ένθετο-κράχτη; Τότε το χθες, το σήμερα και το αύριο, δεν έχει διαφορά για σένα. Είσαι απλά ένας από τους υπεύθυνους της κατάντιας και ή δικαιώνεις τον Πάγκαλο στο «μαζί τα φάγαμε» ή στωικά αποδέχεσαι το αποτέλεσμα ή δε θεωρείς τον εαυτό σου ικανό να αντιδράσει. Δε σκέφτομαι το ενδεχόμενο να μη ξέρεις τι σου γίνεται. Πόσοι πια Έλληνες υπάρχουν σήμερα που πραγματικά δεν έχουν συναίσθηση της κατάστασης; Μόνο τα παιδιά και οι διανοητικά ανάπηροι.
Οι υπόλοιποι πολίτες αυτής της χώρας, δεν έκλεισαν το στόμα τους. Ξεκίνησαν αρχικά, με τα «μάτια ανοικτά», ακολουθώντας το σύνθημα των Ισπανών «ξυπνήστε».
Ίσως είναι μισό βήμα σε ένα μακρύ δρόμο. Είναι, όμως, μία αρχή. Γιατί να την υποβαθμίσουμε; Κυριακή βράδυ, παρακολουθώ από το σπίτι τα τεκταινόμενα στην πλατεία Συντάγματος Αθηνών. Μου κάνει εντύπωση το «όχι κομματικά μπλογκ» και ο «πανευρωπαϊκός χαρακτήρας». Υγιές.
Οι πρώτες συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» είχαν όλα τα χαρακτηριστικά της αυθόρμητης λαϊκής συγκέντρωσης και κανείς δε διαθέτει προς το παρόν επαρκή επιχειρήματα ώστε να υποστηρίξει κάτι διαφορετικό. Πράγματι, μία σημαντική ομάδα των πολιτών της χώρας ένιωσε την ανάγκη να δηλώσει το δικό της παρών στους δρόμους χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήρεμα, ευγενικά, με χιούμορ, με διάθεση για συζήτηση. Χωρίς αρχηγούς και υπαρχηγούς, χωρίς οργανωτικά σχήματα, χωρίς αυτά που όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα.
Είναι αγανακτισμένοι επειδή το Κράτος είναι υπερβολικά μεγάλο ή επειδή αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα είναι πραγματικά διαφορετικό και ελπιδοφόρο; Εδώ και επτά ημέρες όχι μόνο δεν έχει γίνει κανένα επεισόδιο, αλλά παράλληλα ένα κίνημα αρχίζει να δημιουργείται από μηδενική βάση. Οι «Αγανακτισμένοι» σοβαρεύονται, αποκτούν φωνή και αιτήματα που διαμορφώνονται συλλογικά και, κυρίως, νέοι άνθρωποι μαθαίνουν για πρώτη φορά να παίρνουν μέρος σε πολιτικές διαδικασίες. Αυτό που μένει να δούμε είναι μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει.
Παρατηρώντας σφαιρικά λοιπόν τα τεκταινόμενα στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πως, αλίμονο στην κοινωνία που χάνει την εθνική της ταυτότητα για μικροπολιτικά συμφέροντα, αλίμονο στην κοινωνία που οι αυριανοί πολίτες της δε διδάσκονται την Ελληνική παιδεία για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους, αλλά για να αποκτήσουν περισσότερους τίτλους ή περισσότερα χρήματα από τον διπλανό τους, αλίμονο στην κοινωνία που στηρίζει τις τύχες της σε διεφθαρμένους πολιτικούς οι οποίοι δημαγωγούν σα να επρόκειτο για φυσική τους ανάγκη, αγνοώντας το γενικότερο συμφέρον, αλίμονο στην κοινωνία όπου η διεκδίκηση συλλογικών αναφαίρετων δικαιωμάτων, με τη μορφή διαδηλώσεων, σπιλώνεται και περιθωριοποιείται, αλίμονο στην κοινωνία που διακρίνει τα ελαττώματα της αλλά δεν κάνει τίποτα για να τα διορθώσει. Αλίμονο, τέλος, σε μια τέτοια κοινωνία, όχι γιατί έχει χάσει την ικανότητα ορθής κριτικής αντίληψης, αλλά γιατί έχει πάψει να είναι κοινωνία με την πραγματική έννοια του όρου και μένει μόνο ο χρόνος για να το αποδείξει και να το επιβεβαιώσει .
Η συνέχεια, έχει σίγουρα ενδιαφέρον
Οι υπόλοιποι πολίτες αυτής της χώρας, δεν έκλεισαν το στόμα τους. Ξεκίνησαν αρχικά, με τα «μάτια ανοικτά», ακολουθώντας το σύνθημα των Ισπανών «ξυπνήστε».
Ίσως είναι μισό βήμα σε ένα μακρύ δρόμο. Είναι, όμως, μία αρχή. Γιατί να την υποβαθμίσουμε; Κυριακή βράδυ, παρακολουθώ από το σπίτι τα τεκταινόμενα στην πλατεία Συντάγματος Αθηνών. Μου κάνει εντύπωση το «όχι κομματικά μπλογκ» και ο «πανευρωπαϊκός χαρακτήρας». Υγιές.
Οι πρώτες συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» είχαν όλα τα χαρακτηριστικά της αυθόρμητης λαϊκής συγκέντρωσης και κανείς δε διαθέτει προς το παρόν επαρκή επιχειρήματα ώστε να υποστηρίξει κάτι διαφορετικό. Πράγματι, μία σημαντική ομάδα των πολιτών της χώρας ένιωσε την ανάγκη να δηλώσει το δικό της παρών στους δρόμους χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήρεμα, ευγενικά, με χιούμορ, με διάθεση για συζήτηση. Χωρίς αρχηγούς και υπαρχηγούς, χωρίς οργανωτικά σχήματα, χωρίς αυτά που όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα.
Είναι αγανακτισμένοι επειδή το Κράτος είναι υπερβολικά μεγάλο ή επειδή αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα είναι πραγματικά διαφορετικό και ελπιδοφόρο; Εδώ και επτά ημέρες όχι μόνο δεν έχει γίνει κανένα επεισόδιο, αλλά παράλληλα ένα κίνημα αρχίζει να δημιουργείται από μηδενική βάση. Οι «Αγανακτισμένοι» σοβαρεύονται, αποκτούν φωνή και αιτήματα που διαμορφώνονται συλλογικά και, κυρίως, νέοι άνθρωποι μαθαίνουν για πρώτη φορά να παίρνουν μέρος σε πολιτικές διαδικασίες. Αυτό που μένει να δούμε είναι μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει.
Παρατηρώντας σφαιρικά λοιπόν τα τεκταινόμενα στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πως, αλίμονο στην κοινωνία που χάνει την εθνική της ταυτότητα για μικροπολιτικά συμφέροντα, αλίμονο στην κοινωνία που οι αυριανοί πολίτες της δε διδάσκονται την Ελληνική παιδεία για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους, αλλά για να αποκτήσουν περισσότερους τίτλους ή περισσότερα χρήματα από τον διπλανό τους, αλίμονο στην κοινωνία που στηρίζει τις τύχες της σε διεφθαρμένους πολιτικούς οι οποίοι δημαγωγούν σα να επρόκειτο για φυσική τους ανάγκη, αγνοώντας το γενικότερο συμφέρον, αλίμονο στην κοινωνία όπου η διεκδίκηση συλλογικών αναφαίρετων δικαιωμάτων, με τη μορφή διαδηλώσεων, σπιλώνεται και περιθωριοποιείται, αλίμονο στην κοινωνία που διακρίνει τα ελαττώματα της αλλά δεν κάνει τίποτα για να τα διορθώσει. Αλίμονο, τέλος, σε μια τέτοια κοινωνία, όχι γιατί έχει χάσει την ικανότητα ορθής κριτικής αντίληψης, αλλά γιατί έχει πάψει να είναι κοινωνία με την πραγματική έννοια του όρου και μένει μόνο ο χρόνος για να το αποδείξει και να το επιβεβαιώσει .
Η συνέχεια, έχει σίγουρα ενδιαφέρον
kavalanet.gr
