του Ανδρέα Καρακώστα
Πεδίο δόξης λαμπρό σήμερα στη Βουλή για την απενοχοποίηση της ανικανότητας να παράξουν ανάπτυξη, να ψελλίσουν για προκοπή.Μαστίγιο και καρότο πως η χώρα θα γίνει «προτεκτοράτο» που σήμερα δεν είναι(!) και χωρίς την υπερψήφιση του άρθρου 37 δεν θα μπορέσει να συντάξει προϋπολογισμό…
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής θα περίμενα, ιδίως από κάποιον της ευρυμάθειας του Ευάγγελου Βενιζέλου, κάτι ποιο ευφυές κι ευρηματικό, αλλά να που οι κακές συναναστροφές περιόρισαν και στον ίδιο το φαινομενικά έως χθες υψηλό αντιληπτικό του επίπεδο. Φαντάζομαι θυσιάστηκε κι αυτό στον βωμό της ανάγκης να αποκαταστήσει έναν στοιχειώδη δίαυλο επικοινωνίας με τον σημερινό του πολιτικό προϊστάμενο και δυο – τρία χρόνια πριν, τον βασικό εσωκομματικό του αντίπαλο. Τέλος πάντων, φαντάζομαι και, είναι, δικό του προσωπικό πρόβλημα το ότι κατάφερε τόσο γρήγορα και τόσο άκομψα να δικαιώσει την καταψήφισή του από τους φίλους και οπαδούς του κόμματός του…
Δεν θα ήταν άλλωστε άξια αναφοράς η επιχειρηματολογία που ατυχώς αναπτύσσει εάν δεν είχε αναλάβει τον ρόλο που έχει σήμερα, ίσως το μόνο θετικό που μπορεί να του προσάψει κανείς από την ημέρα που πήρε στα χέρια του την καυτή πατάτα του υπουργείου οικονομικών.
Θα υπερψηφιστεί; Το πιθανότερο. Γιατί έπεισε ο Ευάγγελος και ο Γιώργος; Αρνούμαι να το πιστέψω. Απλώς, γιατί κανείς εκ των βουλευτών της πλειοψηφίας δεν θέλει να σηκώσει το βάρος του να ρίξει την κυβέρνησή του. Γιατί κανείς εξ’ αυτών δεν αντιλαμβάνεται τη βαρύτητα του ρόλου του. Το πόσο σημαντικό είναι να νομοθετείς. Είναι τραγικό κι όμως αυτό είναι που συμβαίνει… Εκτός του ότι αδυνατούν, από πραγματική αδυναμία ή κεκαλυμμένη αδιαφορία, ν’ αντιληφθούν το μέγεθος του ολέθρου που έχουν επιφυλάξει στην ελληνική κοινωνία, δεν έμαθαν ποτέ, γιατί δεν προσπάθησαν ή δεν θέλησαν, το πόσο σοβαρό είναι να νομοθετούν καθορίζοντας το παρόν και το μέλλον ενός ολόκληρου λαού. Μπορεί στα βράδια τους, κάποιες στιγμές να υποψιάζονται τους λόγους που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν ελεύθεροι στους δρόμους. Δεν τους έχουν συνειδητοποιήσει όμως. Ισως γιατί δεν χρειάστηκε μέχρι σήμερα, ίσως, ίσως, ίσως… Τώρα ποια όμως οι εξηγήσεις και τα άλλοθι, δεν μπορούν παρά να μην έχουν την παραμικρή σημασία. Για κανέναν.
Αρνούμαι να παρακολουθήσω, αλλά αντιλαμβάνομαι την σκοπιμότητα της εξελισσόμενης μπουρδολογίας του Μεγάρου Μαξίμου με τις πιρουέτες και τις κουτοπονηριές πίσω από τις συναντήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς κι όλα αυτά τα συνήθη και τετριμμένα που δεν πείθουν πλέον κανέναν. Αντιλαμβάνομαι όμως πως πρωταγωνιστές σ’ αυτό το κακής ποιότητας έργο, είναι όλοι μαζί. Μπορεί το… κασέ του Γ.Παπανδρέου να τον επιβάλλει στην πιο προβεβλημένη θέση, όμως ευθύνες για ό,τι μας συνέβη και ό,τι ακολουθεί έχουν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί ανεξαιρέτως. Και ο Σαμαράς, διότι συνεχίζει να επιμένει στην ευχάριστη επιχειρηματολογία χωρίς να πολυδιαφωνεί με την ουσία και η Παπαρήγα γιατί κηρύσσει ανένδοτο επί παντός επιστητού ενώ αν ήθελε να επιβάλει τις απόψεις της θα μπορούσε μαζί με τους υπολοίπους της Αριστεράς να το κάνει.
Παίζουν παιγνίδι με την μειοδοσία στους μισθούς, με την τύχη του τόπου, γιατί στην πραγματικότητα ξέρουν πως το έργο δεν σταματά εδώ, όμως δεν ξέρουν και δεν μπορούν να επηρεάσουν την εξέλιξή του. Το σενάριο γράφεται εκατοντάδες μίλια πιο πέρα, από τους ίδιους που έσυραν δυο φορές τον προηγούμενο αιώνα την Ευρώπη σε περιπέτειες, γιατί δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν το αυτονόητο. Αυτό κάνουν και τώρα…
