Ελπίζω μαζί της να πάρει και την ντροπή… Τα νερά της να συμπαρασύρουν τη θολούρα, τη βρομιά…
Με το που τα σύννεφα άρχισαν να κρύβουν το παραπλανητικό γαλάζιο του ουρανού μες το καταχείμωνο, αντί για θλίψη, γέμισα ικανοποίηση! Σαν ν’ άρπαξαν φρέσκο αέρα τα ταλαιπωρημένα πνευμόνια μου. Σαν να ‘σβησαν με μιας τα χιλιάδες πακέτα των τσιγάρων που τόσα χρόνια φιλοξενούν αναγκαστικά, αγόγγυστα, αδιαμαρτύρητα, αλλά χωρίς να μπορούν ν’ ανταποκριθούν, να μου κάνουν τη χάρη…
Ευλογία κι αλήθεια μαζί. Να συγκλονίζει και να παγώνει το αίμα στην προσμονή της. Να που θα ξεβρακωθούν, σκέφτομαι. Θ’ αναγκαστούν να πλατσουρίσουν κι αυτοί μες τα νερά της. Τα καθάρια της νερά που ‘ρθαν να ξεπλύνουν κι εκείνοι λέρωσαν με τη βρομιά τους, τις δόλιες σκέψεις τους, απροκάλυπτα, ανερυθρίαστα. Να που σιγά - σιγά θ’ ανοίξουν τα χαρτιά τους κι εγώ θα ‘μαι εδώ, στην βροχή, μουσκεμένος στην αγκαλιά της με τις αλήθειες μου να τους καίνε. Μαζί κι εμένα, όλους μας. Μόνο που τώρα πια έπαψε να με νοιάζει. Ισως γιατί αυτό που έχει σημασία πια, δεν είναι το τίμημα. Το δικό μου τίμημα. Σημασία έχει να τους πάρω μαζί, παρασυρμένος κι εγώ στα λασπόνερα μαζί με τη γύμνια τους.
Πόντικες και βδελυρά τρωκτικά να βγουν απ’ τα λαγούμια τους. Εκείνα εκεί που πλημμύρισαν! Απ’ τα βρομόνερα και τον ιδρώτα… Κρύο και παγερό να σέρνεται αργά, βασανιστικά στη ράχη τους. Να σταματάει τα λεπτά. Να επιμηκύνει τη δοκιμασία. Και να τρομάζουν. Να τρομοκρατούνται, κι ας λένε…
Η σκέψη πως απέναντι στην κάννη τους δεν θα βρίσκουν πλάτες, αλλά απαλλαγμένα πρόσωπα, είναι αυτό που τους φοβίζει. Τα άλλοθι, τα μισόλογα, τα φτιασιδώματα των λέξεων και της σκέψης, που δεν θα ‘χουν πια σημασία κι ακροατήριο…
Φτιάξανε οι άφρονες μια κοινωνία από «μ*λ*κες». Που επικαλούνται κατά το δοκούν, διαχειρίζονται κατά πως τους συμφέρει, βολεψάκηδες και μικρόνοες αδιαφόρησαν μήπως το κατασκεύασμά τους ξυπνήσει κάποια μέρα και τους κοιτάξει κατάματα. Και παρά το σιχτίρι, η ώρα ήρθε. Το καμπανάκι χτύπησε. Κι ακούγεται απειλητικό. Για όλους. Καρικατούρες και ψεύτικοι, δεν κατάλαβαν πως όταν το απόστημα σπάσει, μαζί με πόνο και λύτρωση θ’ απελευθερώσει και όλο του το πύον… Κατά πάντων. Χωρίς διακρίσεις. Κατά δικαίων και αδίκων…
