tromaktiko: Οι απεργιακές κινητοποιήσεις σε περιόδους κρίσης

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις σε περιόδους κρίσης



Γράφει η Χαρμπέα Ιωάννα κοινωνιολόγος/συγγραφέας
Ως έναυσμα για να γράψω το άρθρο στάθηκαν οι δυναμικού χαρακτήρα...
απεργιακές κινητοποιήσεις των αγροτών. Η κοινή πορεία και τα κοινά συμφέροντα ενώνουν τους ανθρώπους πέρα από τις όποιες κομματικές διαφορές. Και καλή είναι η ιδεολογία αλλά όταν σφίγγει το ζωνάρι και βλέπεις θαμπό το μέλλον το δικό σου και των παιδιών , τότε όλα αλλάζουν και οι αγάπες και οι συμπάθειες και ο τρόπος σκέψης και οι Θεοί σε εισαγωγικά που πίστευες και τώρα σε έχουν αφήσει μισοπέλαγα να αρμενίζεις εκλιπαρώντας για πράγματα που ούτως ή άλλως δικαιούσαι!

Η ποιότητα της ζωής παύει να υφίσταται και όλοι ψάχνουν τρόπους να αποστασιοποιηθούν από εκείνη την ωμή πραγματικότητα. Πριν όμως την τελικά αποστασιοποίηση αγώνες με κοινό αίσθημα και κοινές επιδιώξεις έχουν την τιμητική τους. Ποτέ λοιπόν δεν πρέπει να υποτιμάμε τη μάζα, τον απλό πολίτη και τον ταλαίπωρο άνθρωπο γιατί από αυτόν ζούνε οι προνομιούχες τάξεις. Η ευμάρεια των λίγων στηρίζεται στον ιδρώτα των πολλών .Τους πολλούς τους θέλουμε ιδρωμένους, ίσως και λίγο εξαντλημένους, λίγο παθητικούς δέκτες της άτιμης μοίρας τους μα ποτέ πεθαμένους! Τους συντηρούμε έστω με ψίχουλα γιατί αυτά τα ψίχουλα τους κινούν να εργάζονται και να προσφέρουν τους δυσβάσταχτους και άδικους φόρους. Οι στόχοι είναι σαφείς, οφείλει ο Έλληνας να ανταπεξέλθει στις οικονομικές του υποχρεώσεις. Πώς όμως; Με τι μέσα θα επιτευχθεί ο στόχος; Αυτό δεν ξεκαθαρίζεται. Παραμένει όχι μόνο ασαφές αλλά και ανέφικτο από τη στιγμή που το νοικοκυριό δεν έχει έσοδα παρά μόνο έξοδα. Ουκ λάβεις από του μη έχοντος δεν λαμβάνεται υπόψη. Οι απαιτήσεις είναι σαφείς παρότι ανέφικτες! Η βία αναφέρεται στις πράξεις της επιθετικότητας και της κατάχρησης που προκαλεί ή σκοπεύει να προκαλέσει τον εγκληματικό τραυματισμό ή τη ζημιά στα πρόσωπα, και (σε μια μικρότερη έκταση) τα ζώα και την περιουσία. Όσο μεγαλώνει το χάσμα στόχων και μέσων, όσο τα όρια τους είναι ρευστά και δυσδιάκριτα τόσο θα πληθαίνουν τα φαινόμενα βίας κατά τρίτων ή κατά περιουσίας, όπως και τα φαινόμενα αυτοκτονίας.

Είναι γνωστό και κοινωνικά παραδεκτό ότι η βία παράγει βία. Ζώντας λοιπόν σε μια κοινωνία που καταπίνει καθημερινά φαινόμενα βίας, που ίσως δε τα δίνει την αρμόζουσα προσοχή, τα απαξιώνει, δεν τα θεωρεί επικίνδυνα, αλλά απλά απομονωμένα γεγονότα και τα αποσιωπά κρύβοντας τα στους κόλπους της. Αυτού του τύπου η κοινωνία ευθύνεται ότι εκκολάπτει παθογόνα εγκληματολογικά στοιχεία ικανά να διαταράξουν ακόμα και να προκαλέσουν μελλοντική ρήξη του κοινωνικού ιστού. Εξάλλου το άτομο καθημερινά δέχεται ψυχολογική βία εφόσον πιέζεται να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της κοινωνίας και ιδιαίτερα στις οικονομικές απαιτήσεις της, αλλά στην ουσία αδυνατεί εφόσον δεν του παρέχονται τα μέσα. Μπλεγμένο λοιπόν το άτομο σε ιστό αράχνης αδυνατεί να ξεφύγει από τα κοινωνικά γρανάζια που απαιτούν πληρωμές φόρων, πληρωμές χαρατσιών. Τι πρέπει να κάνει λοιπόν το άτομο; Υπομένει, ανέχεται ίσως κάποιοι και να ελπίζουν, γιατί ως τη γνωστή ρήση η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και ότι όλα θα αλλάξουν κάποια στιγμή. Όμως η επιθετικότητα είναι συνυφασμένη με τη φύση του ατόμου. Η βία κάποιες φορές λοιπόν έρχεται ως μια μορφή φυσικής άμυνας στον εαυτό του . Άμυνα στο Εγώ του που οφείλει να υπερασπίσει!

Μη σκεφτεί κανείς ότι επικροτώ τη βία. Η βία είναι καταδικαστέα από μόνη της, εξ ορισμού. Καταδικαστέα όμως είναι και όλα εκείνα που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια το άτομο σε βίαιες, εγκληματικές συμπεριφορές. Οι κουκουλοφόροι είναι τα νόθα παιδιά της κουκουλωμένης για χρόνια κοινωνίας που ζούμε! Όταν σκεπάζουμε καταστάσεις, όταν τις απαξιώνουμε, αυτές γεννάνε και άλλες. Δημιουργούνται καταστάσεις ανομίας οι οποίες κρούουν τον κώδων του κινδύνου. Όταν δεν τον ακούμε ή δεν δίνουμε σημασία τότε αυτή η ανομία γίνεται προθάλαμος της βίας. Ο Ευριπίδης στο έργο «Ίων» αναρωτιέται μέσω του ήρωα «πώς είναι δίκαιο, εσείς [οι θεοί] που βάλατε τους νόμους στους θνητούς, οι ίδιοι εσείς να κάνετε ανομίες; Και εγώ αναρωτιέμαι πώς να ξεφύγει από την ανομία ο θνητός όταν εκείνος που επιβάλλει κανόνες είναι ο πρώτος άνομος; Και ο νομοθέτης Σόλων όταν κάποτε είχε ερωτηθεί τι είναι ο νόμος, τον είχε παρομοιάσει με τον ιστό της αράχνης, όπου τα μικρά και αδύναμα έντομα μπερδεύονται και πιάνονται από αυτόν. Τα μεγαλύτερα σε αντίθεση όχι μόνο δεν πιάνονται αλλά πολλές φορές τον καταστρέφουν κιόλας και φεύγουν ελεύθερα!

Κάθε κοινωνία αποτελεί ένα μωσαϊκό ατόμων, ετερόκλητα στοιχεία που συνιστούν την ποιοτική της ομοιογένεια. Για να υπάρξει όμως ως κοινωνία ατόμων απαιτείται η τήρηση ορισμένων κανόνων. Όταν οι κανόνες δεν τηρούνται επέρχεται η ανομία, μια κατάσταση ρευστότητας αξιών και όπου ευνοούνται επιθετικές συμπεριφορές και καταστάσεις βίας. Τα όρια για το πέρασμα από την ανομία σε μορφές βίας είναι πολύ λεπτά, μια λεπτή κλωστή χωρίζει την ανομία από τη βία η οποία αν κοπεί η κοινωνία μας δε θα διαφέρει από αυτή των θηρίων.

Η ανομία δε φοράει μόνο κουκούλες, φοράει και μάσκες! Άλλες φορές μάλιστα είναι ντυμένη ευπρεπώς και προσεγμένα που δεν της δίνουμε σημασία, δεν την αναγνωρίζουμε… την ξεπερνάμε, γιατί τη θεωρούμε υπεράνω κάθε υποψίας για την επιθετικότητα και τις εγκληματικές εκτροπές που λαμβάνουν χώρα. Και όμως αυτή η μορφή ανομίας οδηγεί στη χειρότερη μορφή βίας , γιατί δεν αποτελεί μόνο τον προθάλαμο αλλά και τον συντηρητή της βίας! Βλέπετε ο ιστός της αράχνης είναι πολύ λεπτός για να κρατήσει τις μεγάλες αδικίες!

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις συνεπώς σε περιόδους κρίσης δείχνουν μια υγιή αντίδραση των μικρών εντόμων να περάσουν τον ιστό της αράχνης. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα σημασία έχει η προσπάθεια και ποιος ξέρεις ίσως κάποτε τα μικρά και αδύναμα έντομα αν ενωθούν μπορέσουν να αλλάξουν τους νόμους της φύσης!
     



Εδώ σχολιάζεις εσύ!